RHAPSODY

Gespannen tuur ik door het kleine raampje naar buiten. Een witte wazige wereld is het enige wat ik zie. Ik hoop dat het een beetje openbreekt. Het is onrustig buiten.Regen en een harde wind die alles doet trillen. Zeventien uur zijn we nu onderweg sinds ons vertrek uit Grenada. Het duurt niet lang meer of ik moet land in zicht hebben. Elk mogelijk beeld verschuilt zich achter wolkenflarden. En dan plots een kijkgaatje voor heel even. Onder mij verschijnt een lappendeken van groene weilanden afgezet met recht toe recht aan slootjes. Adrenaline stroomt door mijn lijf. Ik wil opspringen en naar voren buigen om het beter te kunnen zien. Ik onderdruk mijn opwelling want anders lig ik languit over benen van vreemden heen. Ik zit in het vliegtuig. Alleen. Nou ja helemaal alleen ook weer niet. John zit een paar rijen voor mij. Dan sluit het gat zich weer. Ik voel mijn bloed sneller stromen. Nog even en dan zijn we er. 500 dagen na ons vertrek staan wij straks met onze voeten op de Nederlandse kleibodem. Na 500 dagen op zeeniveau gaan we nu 17 dagen onder zeeniveau leven. Een lege koffer en een volle agenda zijn onze bagage. De landing is ruw. Windkracht 7. Het is herfst. Tergend langzaam taxïen we naar de slurf. “Kan het echt niet wat sneller?”

Het is belachelijk hoe gewoon het voelt om op schiphol te lopen. John en ik kijken elkaar aan. Drie weken vakantie. Het voelt als 3 weken vakantie. Okee 5 dan. Het is bijzonder dat tijd zo nietsbetekenend kan zijn. Zo lang onderweg en het voelt zo kort. Geduldig staan we bij de bagageband op onze koffers te wachten. Ik bedenk wat we allemaal gaan doen en zien in deze iets meer dan 2 weken. Ik heb er zin in. Op het beeldscherm boven de band zie ik het weerbericht. Het wordt zo’n 16 graden en er is veel regen voorspeld. Das niet veel soeps. Komend weekend gaan we kamperen. We laten ons niet uit het veld slaan en vertrouwen erop dat het wel goed komt. “Wij hebben altijd mooi weer!”

Vanaf het moment dat we door de deur langs de douane naar buiten lopen, worden we geleefd, wordt er beleefd en weten we wat er leeft hier in ons thuisland. Belevenissen waarvan ik me afvraag hoe mijn hersenen in staat zijn om het allemaal te verwerken. Het eerste wat ik zie, is een spandoek: ff shoppen. Het duurt even voordat ik me realiseer dat mijn zusje Eline en zwager Jaap aan het doek vast zitten. Ik kan me niet herinneren wanneer ik me zo blij verrast heb gevoeld. Ik hou haar vast en wil haar nooit meer loslaten. Maar doe dat toch. Want ik zet maar wat graag mijn tanden in het heerlijke verse knapperige en zoete tompouce van de Hema die ze hebben meegenomen. Niet te versmaden zo lekker. Later in onze huurauto eten we de tweede ook maar op bij gebrek aan de lunch deze middag. Onderweg regent het Hollandse pijpestelen. Dus staan we in de file. Meteen de langste; ruim 800km totaal. Yep.  We zijn terug in Nederland. Zolang geleden, zoveel te doen en zoveel in te halen. Binnen 24 uur verorberen we een stroopwafel, tompouce, appeltaart, kroket, patat, echte yoghurt, heerlijke verse koffie, n grolsch, pepernoten, aardbeien en eierkoeken. Die 10 en 5 kilo die John en ik zijn afgevallen in die 500, zitten er zo weer aan.

Koude voeten. Sinds tijden heb ik weer koude voeten. En het voelt goed. Ik lig onder een dik 4seizoenendekbed. Net mijn neus er bovenuit. Een koude dop. Mijn knieën hoog opgetrokken en tegen Johns lijf aan. Lepeltje lepeltje. Tjee, wat is dat lang geleden. Mijn tenen durf ik nauwlijks te bewegen. Al onze spaarzame warmte zou verdwijnen als sneeuw voor de zon. Buiten ons tentje is het aan het afkoelen tot de koudste nacht in september ooit gemeten. Ik kon vandaag niet stoppen met wolkjes maken tijdens het uitademen. Ik hoor herten burlen en ze houden me wakker. “Hoe dichtbij zijn ze?”  Om ons heen staan andere tentjes. Tentjes waar mijn broers, zussen, neefjes in slapen. Het is zo plezierig om iedereen weer te zien en om me heen te hebben. “Zijn we wel weg geweest?” Ja, zeker weten. Een mooie movie vertelt ons zeilavontuur tot nu toe.

Eerder die avond heeft een kampvuur en bbq ons warm aan de buitenkant gehouden. Het vuur gloeit in mij verder. Je weet pas wat je mist als het er niet meer is, zeggen ze. Ik ervaar juist nu ik er weer ben hoe ik iedereen gemist heb. De stemmen, het lachen, de verhalen en vooral simpelweg het samen zijn.

Wapperende haren en zon in mijn gezicht. Mijn twee handen houden het stuur stevig vast. In een lange sliert fietsen we met z’n allen op de befaamde witte fietsen door bos, langs de heide die verrassend genoeg ook nog in bloei staat en zandvlaktes met eeuwenoude bomen. We spotten herten, een vos en een adder. Heerlijk Nederlands. En het weer is mooi!

De komende twee weken mogen John en ik genieten van alle warmte om ons heen. Bij mijn zusje thuis. Een logeerpartij waarin we Sinterklaas, kerst en oudjaar in 1 week vieren naast het gewone leven zoals naar school gaan en boodschappen doen. Genietend van Youp en zijn motto: leef toch je leven als het allerlaatste uur, van kerstboomverbranding, van haardvuur en die twee vrolijke jochies, Hugo en Lars. Veel te snel worden ze groot. Bij Johns ouders voor patat met kroketten, de dierentuin en uit eten. Na precies 500 dagen bij onze buurman voor een biertje. Bij vrienden, Jacqueline en Cees Jan die ons verrassen met verschillende oer Hollandse stamppotten. Bij mijn tantes. Bij Esther en Jean Paul in hun prachtige nieuwe huis. Bij Jacqueline, de zus van John. Zij maakt ons thuiskomst voor heel even, helemaal compleet door echt alle lekkernijen van Nederland in huis te hebben.

Wapperende haren en zon in mijn gezicht. Ik loop met mijn schoonzusje Jacquleline op de Catharinabrug over de gracht in leiden. De winkels puilen uit van winterse producten. Op de markt schreeuwen verkopers hun keel schor om hun waar aan de man te krijgen. Bekende geuren van kaas,bloemen, geroosterde noten en vers gebakkenstroopwafels komen me tegemoet. Ondertussen knellen mijn tenen gigantisch in mijn lage laarsjes met hakken. Anderhalf jaar heb ik op flipflops gelopen. Alle vrijheid voor mijn jubeltenen en nu weerloos en pijnlijk strak ingepakt. Het is zulk onwaarschijnlijk mooi weer. Een uitgelezen kans om een drankje te doen op een terras midden in de stad. Met zijn viertjes, John en Jan arriveren later ook, drinken we op het goede leven. Heerlijk Nederlands.

Last but not least; Woensdagavond zomeravondwedstrijden op de Kaag. Helaas is het zeilseizoen al afgelopen. Dus zeilen zit er niet in maar wel de vrolijke gezelligheid met de zeilvrienden van de Kaagvereniging. En de kipsaté ontbreekt natuurlijk niet. Als vanouds gaan de zeilersverhalen en het aantal biertjes gelijk op. Zeilersvrienden, wat en wie zouden we zijn zonder hen. In ons geval ook waar want via een zeilvriend en door een zeilvriend werkt ons windpilot Bertina weer als een zonnetje. Het is alsof we echt niet weggeweest zijn. En dat zijn we wel. En we gaan ook weer terug. Naar ons kleine huisje op het water(eh..nu nog op het droge). Zonder heerlijke warme douche, zonder al die ruimte, zonder uitgebreide winkels op de hoek, zonder fiets, zonder onze vrienden en zonder familie. Maar met fantastische herinneringen, overvolle koffers en heel veel zin om nieuwe avonturen te beleven.

Gelaten tuur ik door zo’n kleine raampje naar buiten. Een witte wazige wereld is het enige wat ik zie. Het is rustig buiten. Mist. Ik hoop dat het een beetje openbreekt voor een laatste blik op ons mooie Nederland. Ik zit weer alleen want John zit een paar rijen voor me. Ergens iets misgegaan bij het online inchecken. Tranen biggelen geruisloos over mijn wangen. Ik veeg ze weg maar ze blijven komen. Drie uur zijn we nu onderweg sinds ons vertrek uit Oegstgeest. De laatste knuffel van Jacqueline voel ik nog. En groot was de verrassing toen Eline ineens naast ons opdook bij de incheckbalie. We schoven het afscheid nog een tijdje voor ons uit maar het was onverbiddelijk en onvermijdelijk. Het vliegtuig vanaf Londen naar Barbados halen we net ondanks de enorme vertragingen op Schiphol en Heathrow. We betalen vet dure tickets voor een transferbus. Na aankoop horen we pas dat die bus veel te laat vertrekt en we de vlucht  gaan missen. Een beetje wanhopig niet-weten-wat-ons-nu-te-doen-en-willen- zeker-weten-in-het-vliegtuig-zitten-staat, helpt om onze uitdaging duidelijk te maken. Een heel aardige buschauffeur van een andere maatschappij neemt ons vervolgens onbetaald mee in zijn bus naar Catwick. Dankzij voorrang bij het inchecken en heropenen van de incheckbalie, halen we keurig op tijd het vliegtuig naar Barbados. Na bijna 24 uur reistijd zijn we terug op Rhapsody. Het gemis is groot maar ik verkeer in de wetenschap dat het ooit weer een goed thuiskomen zal zijn. Dag heerlijk Nederland. Tot over 500 dagen…?

-HOME-

where you treat your friends like family and family like friends