Ik zit achter de computer om onze blog bij te werken. En het lukt niet erg. Telkens dwalen mijn gedachtes af. Het ligt niet aan de dingen die wij doen maar mijn hoofd is ergens anders. Hoewel wij het gelukkig niet van dichtbij meegemaakt hebben, raakt het me diep. Irma. De orkaan die we dagen gevolgd hebben via de app. Het begon met een simpel kruisje op de Atlantische oceaan nog vlak bij de Afrikaanse kust. Zoals zo vele kruisjes die hebben zien komen en gaan. 
Al heel snel had deze verstoring zijn draai gevonden en ontwikkelde zich in no time tot een tropische storm. Een dag later is het een orkaan:Irma. En dan moet het nog mijlen de oceaan over. In de tocht die volgt, zwelt Irma in omvang door energie te onttrekken aan het warme oceaanwater en de vochtige lucht. En ze groeit al pirouette draaiend tot een major Full Moon Party. Ik volg haar baan nauwgezet. De koers is ver bij Grenada vandaan en wij zijn veilig. Ik ben naast opgelucht ook bezorgd. Ik zie waar Irma op afstevent. Alle eilanden in het noordelijke gedeelte van de Carieb doet ze aan alsof ze een ‘rondje Atlantic’ doet. Ik kan het niet geloven. Alles in dat gebied kleurt waarschuwend voor orkaanwind, rood. Ze ontziet geen enkel eiland met haar cirkelende kracht. Op de dag dat Irma de eerste eilanden raakt,Barbuda, St maarten, is het bij ons opmerkelijk kalm. 
Weliswaar hebben we een wind uit een vreemde hoek, het westen, maar rustig. Wij zitten in het aller aller aller aller buitenste zuidelijk draaigebied zonder wind. Ik kan me niet voorstellen wat een verwoestend effect Irma heeft. Hoe hard waait het als het met snelheden van ongeveer 300km per uur langs je heen raast. Windkracht 9 is al zo hard. De eerste beelden die we te zien krijgen, zijn verschrikkelijk.
Maar Irma is ook mooi. Als ik de ellende 
buiten beschouwing laat, kan ik bewonderend en met eerbied kijken naar Irma. Naar het oog. Dat perfecte ronde gat. Die draaiing in het patroon van de wolken als een tutu om een balletdanseres. De grafische beelden op de gripfiles met al die cirkels van isobaren zo dicht bij elkaar in de allerlei kleuren. De foto’s vanuit de lucht zijn schitterend. Het blijft mijn aandacht trekken. Ook dit is de natuur.
’s Avonds gaan John en ik naar de Full Moon Party. 
Ergens in mij klinkt een stemmetje: “Mogen wij plezier hebben terwijl er elders zoveel ellende is?” Bij toeval raken John en ik in gesprek met de organisator van de Party: Sprok. Hij is half Nederlands. Zijn moeder komt uit Grenada en wijlen zijn vader uit St Maarten. Hij heeft nu nog familie wonen op St Maarten. Ik schrik en vraag of ze okee zijn. Hij is vrij nuchter. “That’s life. Everything goes in circles. Het is 100 jaar geleden dat er zo’n sterke orkaan over het gebied raast. Alles herhaalt zich. De cirkel is rond. Je zou willen dat de wereld stil staat maar dat doet het niet. Hij draait gewoon door,” zegt hij. Hij vertelt dat hij in 2004 de zeldzame orkaan op Grenada heeft meegemaakt. Alles was weg. Geen blad meer aan de boom. Geen dak zat nog vast aan de huizen en kijk nu. De natuur herstelt zich prima. De huizen staan er weer. “Maar de mensen dan?” opper ik. “It’s a new opportunity for people. Some people are stuck in the mud with their lifes. Now they get a wake-up call. They get a chance to change.” Terwijl hij praat maakt hij slowmotion bewegingen op de plaats. “In 2004 was every building old. They took their life for granted. Yeah, that’s life. Everything goes in circles.” Hij heeft gelijk. Het klinkt wel heel optimistisch en relativerend. Toch denk ik dat het waar is. Mensen moeten soms wakker geschud worden. Soms is daar een drama voor nodig. De uitvoering van onze droom kwam jaren geleden in een stroomversnelling na het plotselinge ontslag van John. Maar de grootste zorg op de eilanden nu is eten, een dak boven je hoofd, communicatie, saamhorigheid en een veilig heenkomen voor de volgende orkaan Jose. Ik mag hopen dat de mensen van de eilanden sterk en flexibel zijn. Dat zij hun leven weer een draai in de goede richting kunnen geven.
Ondertussen draait de aarde steeds verder van de zon. Het mooie avondrood verandert in een donkere sterrenhemel. De maan komt op en volgt haar eigen cirkel. We laten onze bierflesjes klinken en proosten op het leven. De Full Moon Party is begonnen.
Break a vase, and the love that reassembles the fragments is stronger than
that love which took it’s symmetry for granted when it was whole.
-Derek Walcott, dichter uit Tobago-
P.S. Grenada is begaan met de bewoners van de getroffen eilanden, blijkt de dagen erna. Shademan, een taxichauffeur voor zeilers, vraagt om een moment of silence tijdnes het cruisersnetje. Spullen worden ingezameld en kun je inleveren bij o.a. bar Banana’s waarvan Sprok de eigenaar is. Ook hij denkt dus eerst aan hulp en helpen om vervolgens weer door te gaan. Kippenvelmomenten. Dank ook voor alle lieve berichtjes die we ontvangen hebben. Zelfs van de verzekering. Wij zijn veilig 🙂
Mooi en wijze woorden.
ja, alles verandert en blijft hetzelfde.
Vernieuwing bestaat onder verdwijning van het oude. Wrang en mooi.
Heyy Ada en John, fijn dat het jullie zo goed gaat. John heeft me op het werk veel over jullie reis gezegd en ik volg af en toe hoe het jullie afgaat. Vanuit Vlaardingen wens ik jullie een veilige en avontuurlijke voortgang van jullie reis toe.
Vriendelijke groeten Johann Mulder.