RHAPSODY

Wennen. Dat is het woord.  Na een rustige nachttocht vanuit Tobago zijn we ’s morgens vroeg aangekomen in Pricklybay Grenada en ik moet wennen. Wennen aan een omgeving die droog en dor aandoet. Wennen aan grote paleisachtige huizen. Wennen aan zoveel boten voor anker dat ik de baai nauwelijks terug kan vinden. Wennen aan grote vliegtuigen die met veel kabaal overvliegen. Wennen aan het centre-parcsgevoel van de marina. Wennen aan al hun georganiseerde activiteiten zoals bingo, domino, film en muziekavondjes. Wennen aan VHF66. Het kanaal voor de cruisers. Beter gezegd: het kanaal voor en door de Ocean Cruisers Club. Een club for the happy few die minstens 1000 aaneengesloten nautische mijlen hebben gemaakt. Wij dus ook.’s Morgens om half 8 begint het al. Het cruisersnetje. Het is een tijdstip waar ik voorheen mijn ogen amper open kreeg, nog niet staat om  informatie te verwerken voordat ik goed en wel gedoucht was. Op dat tijdstip worden alle weetjes over het weer, nieuwkomers en social activities vermeld. Ik wil maar niet wennen. Ik ervaar het als een cultuurschok van het rustige relaxte mooie Tobago naar de Amerikaanse zeilershectiek in een gecultiveerde omgeving.

Onder het mom: “If you can’t beat them, join them”, accepteer ik uiteindelijk dat dit Tobago niet is.  En kan ik hier zoetjesaan wennen. Zeker omdat wij hier de Bluenose en de Bojangles  weer ontmoeten. En dat is een feestje.

Op route VHF66 hoor ik dagelijks activiteiten voorbijkomen.  De Hash is een van de opties. Een wekelijkse hike georganiseerd door fanatieke localen van Grenada. Niet wetende waar en wat het precies inhoud melden we ons aan.  In een volgepropte taxi-busje zweten we minstens een uur naar de HHHplek. Het startpunt van de hash. De deelnemers is een bonte verzameling mensen. Als ik naar de sportkledij van sommige kijk en  naar de onze, begin ik me af te vragen wat voor soort wandeling het is. Strak afgetrainde lijven dribbelen om ons heen.  Stoer als we zijn kiezen we voor de long track inclusief de D-tour naar een waterval. De runnerstrack houden we als virgins maar even voor gezien.Na  twee uur  lopen, klimmen, klauteren, drentelen, slippen, glijden, springen, zweten,struikelen over wortels en volgen van papiersnippers weten we wat de hash inhoudt.  Hoewel we verwittigd worden om toch echt door te lopen, vind ik de mogelijkheid onderweg om te genieten van uitzichten, van tuinen waar we dwars door heen lopen,   van  tropische geuren en lekkernijen zoals nootmuskaat en cacao. Hier wil ik gewoon niet aan wennen. HHH staat dan niet voor het Holland Heineken House maar een feestje is het na afloop wel. Bier is er in overvloed. Eten ook. En de muziek staat zoals altijd hard. No one calls us a virgin anymore na de bijhorende ceremoniële certificaat uitreiking. Op de terugweg zweten we nog even verder  als we onze lijven van 4 personen op de achterbank persen.

Een ander aangekondigde activiteit op route VHF 66 is een Steelpanbandcompetitie in de stad. De vier zeildames gaan op pad. We stappen in de taxibus bij Shademan. De taxichauffeur die bij alle activiteiten rijdt. Beaudine, Tineke en ik nemen plaats op de achter bank van het rode busje. De eerste helling is nogal stijl. We schuiven met zijn drietjes met bank en al een stuk naar achter. We vragen ons af hoe lang die achterklep nog houdt. Maar hij houdt. We kopen tickets bij het stadion en krijgen vier plankjes mee om bingo te spelen. In de pauzes zijn wij bloedfanatiek aan het meespelen om de felbegeerde prijs te winnen.  De hoofdprijs is namelijk een geit. Helaas het geluk is niet met ons . De wedstrijd begint later dan gepland. “Wen er maar aan want alles hier begint gewoonlijk te laat.” De optredens van de 40koppige bands is een plezier om naar te kijken en te luisteren. De beste band met de mooiste uitvoering van een moderne hit is dè band  op carnaval in augustus.

Ik zal echt moeten wennen aan dit eiland omdat we tijdens het orkaanseizoen hier willen verblijven. We hebben inmiddels een jachtwerf gevonden waar we de boot  in september eruit zullen halen. We kunnen dan de onderkant voorzien van een nieuwe anti-fouling laag. En als ze dan toch op de kant staat, gaan we dit najaar even naar Nederland terug. ‘t Zal weer wennen zijn aan ons mooie kikkerlandje met al z’n drukte.

“Ada de vlag hangt half stok.”  Op 27 april heeft onze vlag het begeven. Het heeft de tocht van grenada naar Cariacou niet meer aangekund. De vlag die net zoveel meegemaakt heeft als wij hangt erbij als een verlepte bloem. Dat kan natuurlijk niet op Koningsdag. Een kraakhelder en met briljante kleuren pronkt een nieuwe vlag nu weer aan onze boot. Inmiddels zijn we gekleed in oranje en met een koningsTompouce  gaan we naar de buurboot Bluenose voor de overzeese koningsspelen.  Een zinderende koekhap roeiwedstrijd. En een wilde rit op detompouce. De dag sluiten we af met een Nederlandse BBQ op de Zanzibar. Hier wil je toch echt niet wennen? Gewoon te leuk! filmpje

De koningsafterparty vieren we met het Maroonfestival op Carriacou de dagen erna. Het begint verdraaid vroeg in de ochtend, 6 uur!, om de grond in te wijden en voorouders te eren met water en rum. En wij zijn erbij.

Op een heuvel wordt het festival voorbereid. Grote pannen staan klaar om het feestmaaltijd klaar te maken.’s Avonds krijgen we, te laat  en na vele toespraken een voorproefje om de dag erna te knallen met djembés, dansen en een limousinewaardige super reggeartiest uit Jamaica. (Het was wel ff doorzetten tijdens de optredens van locale artiesten.)

Op Sandy Island komen we even bij om vervolgens door te feesten op de verjaardag van Kapitein Rob. Wennen? Echt niet nodig.  Gewennen  aan dit moois wil ik ook niet. Ik blijf  me verwonderen over zoveel schoonheid.

En dan wordt het tijd van afscheid nemen. Ook zoiets waar ik niet aan wil of  kan wennen.  Bluenose en Bojangels gaan ieder weer hun eigen weg. Zanzibar en wij varen samen verder.

“Het is beter iets moois te moeten verliezen dan het nooit te hebben gehad.”