RHAPSODY

Het is een zeildag om door een ringetje te halen. Niks geen windvlagen, niks geen ongemakkelijk deining van de oceaan. Niks dan zonnestralen, blauwe hemel en een bries dat ons de komende uren naar nieuwe windstreken in het zuiden brengt.

Helaas. Tegen de avond komt er een kink in ons kabbelend geluk. Boven land ontwikkelen de eerste wollige stapelwolken. Het hangt nog in de buurt van Brisbane en de Goldcoast die we deze ochtend verlaten hebben. Ik hou het nauwlettend in de gaten. Al gauw neemt het naderend onheil in kleur en grootte toe. Opgestuwd door temperatuurverschillen drijven donkere wolken richting zee. De eerste flitsen in de verte opgevolgd door verlaat gerommel laten me schrikken. Onweer onderweg is mijn grootste angst. “Als we geluk hebben, schuift die buienreeks achter ons langs en zijn we al ver genoeg voorbij,” rept John. Als ik na het eten mijn kooi in mag, is het inderdaad op grote afstand van ons verwijderd. Wanneer ik na middernacht de wacht weer van John overneem, hangt er een lange zwarte wolkenstrook boven ons. Ik zie geen flitsen meer. Ook het gerommel is opgehouden. Uitgedoofd onweer. Geen vuurgevecht tussen positieve en negatieve deeltjes. Uitgeblust hangt het zijn roes uit. Boven land prikken de eerste sterren weer door het nachtzwarte laken heen. In het oosten kleurt de horizon voorzichtig oranje. Het eerste teken van het aanbreken van de dag.

Het is zeldzaam mooi. Het oranje in verte aan bakboord, het zwart boven ons en aan stuurboord de steeds groter en blauwer wordende hemel met fonkelende sterren. Om het beeld echt onuitwisbaar te maken zwemmen zo nu en dan dolfijnen naast me mee. Een spoor van twinkelend sterrenstof achter hen aan. Ik krijg hier maar geen genoeg van. Zo ontiegelijk mooi.

Blauw blak water bij de ingang van de Clarence-rivier. De wind is weer eens ver te zoeken maar bij het binnenlopen is dat eigenlijk wel prettig. Iluka is onze volgende stop.

Iluka is een lief klein kustplaatsje. Daar tegenover ligt het decadentere Yamba. Ook een kustplaats maar druk aan toeristisch vermaak. Een beetje Katwijk en Noordwijk. In Iluka begroet vrijwel iedereen ons. In Yamba zijn ons groeten aan dovemansoren gericht. Is de plaatselijke bakker in Iluka om drie uur dicht omdat het al uitverkocht is, is tie in Yamba net een paar uur open. Struikel je in Yamba over de winkeltjes, moet je in Iluka er naar zoeken. Behalve op zondag tijdens een maandelijkse markt. Allerlei kraampjes met allerhande producten voor het goede doel georganiseerd door de Rotary club. Wij gaan ook. Ben wel benieuwd naar het vermaak. Lekker truttig. Entree; een golden coin. Een uitbater is de kustwacht van Iluka. Ons brood was vanmorgen op dus dachten we hier op de markt wel wat te kunnen eten. Laten zij nu ei met gebakken spek verkopen. Terwijl ik twee broodjes bestel, kan ik het niet laten om ze te bedanken voor hun hulp. “Which boat?” vragen ze enthousiast als ze vernemen dat we met de boot binnen gekomen zijn. “O, yes, Rhapsody, I was there when you came in.” Ik bedank ze hartelijk voor al hun inzet. De bacon eggs was kwalit-eitje huis tuin en keukenniveau. Maar wel lekker. Bij een kraam met natuurfoto’s. John is al doorgelopen, heeft het allemaal wel gezien, maar ik blijf staan en scharrel tussen de foto’s. Ondertussen maak ik een praatje met de fotograaf. Het praatje wordt een heel gesprek over de mooiste plekjes in de omgeving want hij heeft fantastisch foto’s van kangoeroes en koala’s. Die moet ik natuurlijk met eigen ogen zien. Australië is pas Australië als je een kangoeroe hebt gezien, toch?

De dag daarna gaan we op ontdekkingstocht. Op zoek naar al die fotogenieke plekjes van de fotograaf die ik ontmoet heb. Het strand hier is maagdelijk leeg, breed, blond en lang.

Het regenwoud smal en uniek. De uitzichten weids, winderig en ruw. De kangoeroes schuw maar blijven een tijdje stokstijf staan. Dus gespot. De koala’s, op waarschuwingsborden na, onvindbaar. We kunnen niet alles hebben.

De zeilgids van de streek New South Wales heb ik volledig doorgespit op zoek naar havens die we altijd kunnen aanlopen ondanks de windrichting en getijde. Coffsharbour wordt daarom de volgende stop. Onbelemmerd naar binnen varen en op elk gewenst tijdstip er weer uit. Een paar daagjes maar met alweer een goede markt met groente en fruit. Op vrijdag een ontspannen avond in het park met Livemuziek en rollende foodtrucks. Zo fijn dat stadse leven. We kunnen er weer aan wennen.

De noordenwind roept ons om met hem mee te waaien. Graag laten we onze zeilen vullen door deze vriend richting het eiland Broughton. Die noordenwind vertoont streken en houden we niet de hele nacht. Regelmatig zetten we de motor er maar bij aan. Broughton is een mooi plekje waar we ’s middags aankomen. Te lui om ons bijbootje op te pompen, laten we een wandeltocht over het eiland nog even wachten tot morgen. Nu genieten we van het mooie uitzicht op het vaste land.

Hoe anders is het als de nieuwe dag begint. Wakker geworden door het schommelen van de boot, kijk ik uit ons raampje. Vaag zie ik witte contouren waar gister rustig kabbelend water was. Ik zet mijn bril op om het beter te zien. Hoewel ik al lang voelde dat we in een klotsende wastobbe liggen, zie ik het nu ook. Waar gister het zeewater gestopt werd door een rij lage rotsen waarachter wij schuilden, spuugt de oceaan nu hoestend en proestend, golven overtollig water over diezelfde rotsen uit. Uit het zuiden komt een deining die het ons onmogelijk maakt om op het strand te landen. Op deze ankerplek blijven, is geen pretje meer.

We vertrekken dan ook vroegtijdig naar het beschutte Port Stephens. We ankeren in de buurt van een bekende boot Windsong. Nederlanders die we in Nieuw Zeeland voor het laatst gezien hebben. Tijd voor bijkletsen met een bak koffie,thee en andere leuke activiteiten.

“John wordt nou wakker, we moeten hier weg,” denk ik ongerust. John onnodig wakker maken, doe ik liever niet maar uit zichzelf wakker worden doet hij ook niet. Ik ben al eventjes wakker en heb alle navigatie-instrumenten aangezet. Geconcentreerd lees ik de informatie voor me. 24 knopen wind uit de verkeerde richting. De wind is opnieuw wispelturig. Na hard uit noordelijke richting, komt de wind nu hard uit het zuiden. Onze comfortabele hoger wal is een stuiterbende geworden. Ik kijk naar de dieptemeter. Drie meter. “Mmm, niet veel water onder de kiel.” Voor nu genoeg. John is nog steeds niet wakker. Ik kijk naar de weersverwachting. De gehele nacht blijft het pittig uit deze hoek waaien. Hogere golven mogelijk. Ik kijk ook naar het getij. Nu net hoogwater geweest dus we gaan zakken. Lagerwal, wind, tij. Allen zijn tegen ons. “John, wakker worden!” roep ik ferm. Na enig bijpraten en zelf de situatie inschattend, start John de motor. Hij loopt naar voren en licht het anker wat niet echt meevalt. Achter de helmstok kan ik hem nauwelijks zien. Ondertussen zie ik de dieptemeter 2,5m aangeven. Ik geef wat gas vooruit wat de situatie niet beter maakt. Een harde schreeuw van voren krijg ik om mijn oren. We hadden het anker op zeegras laten vallen en is daar uitgedraaid door de plotselinge draaiing van de wind. Geen schijn van kans gekregen om zich opnieuw in te graven en is dus leuk een eindje gaan krabben. Zodra ik, ‘we zijn los’, hoor, geef ik een dot gas naar voren. We botsen tegen de protesterende golven als we naar de overkant van de baai ploeteren. Zilte klodders worden boos over ons heen gespuugd. “Gelukkig maar 1nm verderop.” We zetten door en al gauw geven wind en golven het op. De stilte en de kalmte is zalig. Anker gaat uit. Op veilige diepte en in het zand. En hup weer terug naar bed. Laat die verdraaide wind maar ergens anders zijn streken uithalen. Ik lig veilig.

“Hartstochten zijn de winden die de zeilen van het schip doen bollen; zij doen het soms vergaan maar zonder hen zou het niet kunnen varen.”

-Voltaire-