RHAPSODY

Mistroostig mistig begint de aarde aan zijn nieuwe dag. Het mist alle kleur. Ik troost me met de gedachte aan de eindbestemming van onze zeiltocht. We pruttelen onze beschermde kommetje uit. Het is stil op het water. Geen zuchtje wind. Geen andere boot. Geluiden worden gedempt. Een vaal zonnetje achter een grijs scherm van piepkleine druppels beginnen de dag een beetje te kleuren. Die druppels prikken zacht, aaiend bijna, in mijn gezicht. We maken een tussenstop voor een strandje. De afstand is niet zo ver. Aan het eind van de middag willen we het zeegat uitzeilen voor 1 nacht op zee. Hopelijk is de wind dan wat toegenomen.

Links en rechts worden we ingehaald door schepen die mee gaan doen aan de Sydney-Hobartrace. We komen nu echt wel heel dichtbij ons doel. Na een paar uur prima zeilweer laat de wind het deze nacht geheel afweten en met tegenzin gaat de motor aan. Het is tijdens onze reis niet eerder gebeurd dat we zo vaak de motor gebruikt hebben om ergens te komen.

Tegen zevenen word ik wakker. De kust heeft de blonde zandduinen ingeruild voor grillige kliffen. Steile wanden steken recht uit zee omhoog. Ik zie een gat. Een zeegat. Niet zomaar een zeegat. Mijn hart gaat sneller kloppen, kleed me aan en neemt de kajuittrap naar buiten. Diepe kuilen glijden onder ons door.

Dit is het gat waar we zo naar uit hebben gekeken. Dit gat, deze opening in de kust, brengt ons naar Sydney Harbour. In vijf jaar tijd hebben we die hele stille oceaan overbrugt. Die onvoorstelbare grote afstand is overwonnen. Hoe vaak ik deze overtocht in gedachte op de kaart gemaakt heb voordat we met de reis in 2016 begonnen, weet ik niet meer. Hoe lang die afstand daadwerkelijk zou zijn, kon ik me niet voorstellen. Ik kon me zelfs niet voorstellen dat we zouden doen. Laat staan zouden kunnen. Het was een blauwdruk, enkel een plan van uitvoering. Het leek me onoverbrugbaar maar bedacht dat elke reis, elk plan met een enkele stap begint. Geduld moest ik hebben en beginnen bij het begin om bij het einde aan te komen. “Geen haast, het is daar,” een wijsheid die ik mezelf ingeprent heb. De tijd zal het me leren daar te komen. De wereldkaart waarvan een derde tussen de Amerika’s en Australië met blauw ingekleurd is, is nu doorklieft met een lange slingerende gekleurde lijn van onze gemaakte route. Met, pas zichtbaar als je inzoomt, groene verborgen maar inmiddels ontdekte dotjes land. Dat oneindige blauw met een lege streep aan de horizon voor ons in de sluis van Panama hebben we bedwongen. Het onmetelijke blauwe niets, een onbeschreven blad, is nu volgeschreven met onze eigen onvergetelijke verhalen. Voor altijd opgeslagen. Een onuitwisbare stempel in mijn geheugen. Dit gedeelte van de blauwe bol, de stille oceaan, zijn we op eigen kiel overgestoken. Vandaag 18 december 2023 varen we tussen de noord en zuid hoofden van Sydney door.

Ook deze ochtend is het mistroostig grijs. Ik troost me nu met het idee dat de foto, de kleurplaat van Sydney door ons kleur zal krijgen. Elke dag een stukje door belevenissen die ongetwijfeld zullen volgen. We motoren door het stille Sydney Harbour. Oude lichtbakens leiden ons de weg.

Het is nog vroeg. Men sluimert nog wat na van de nacht. Elke meter die we varen komen we dichterbij met Windsong langszij. We kunnen, we willen het wachten niet langer uitstellen. We moeten gewoon het opera huis zien en de beroemde brug. Het is de mooiste haven van de wereld, zeggen ze hier. Een foto van ons en de iconische gebouwen op de achtergrond vormt het ultieme bewijs van onze prestatie. Op mijn slaperige snoet voel ik de kleur van opwinding mijn wangen kleuren. “Het kan toch echt niet lang meer duren,” roep ik lachend en vol verwachting naar John. Dan, voor ons, zijn ze daar allebei in zwarte lijnen van onze kleurplaat. Klein maar duidelijk te onderscheiden. De eerste ferries beginnen aan hun werkdag. Een verdwaalde motorboot. Rustig, kalm en gefocust op de brug varen we er naar toe, onze denkbeeldige finishlijn. Al naar gelang we dichterbij komen wordt het drukker. Ferries varen kriskras om ons heen en lijken overal vandaan te komen. Het deert ons niet. We hebben onszelf in het centrum van het universum geplaatst. “Champagne! Pak de champagnefles!” Vlug ren ik naar binnen naar de kast waar die al die tijd heeft liggen wachten.

Trots hou ik hem omhoog terwijl we onder de brug door varen. We hebben het gedaan. We hebben het gehaald. Als we koers zetten naar onze ankerplek in Rose Bay is daar dat vale zonnetje weer. Voorzichtig door de doorzichtige muur van de sluierbewolking. Zacht lichtgeel. Het inkleuren is begonnen.

“Een droom opgeschreven met een datum wordt een doel.
Een droom opgesplitst in stappen wordt een plan.
Een plan ondersteund door actie maakt je dromen waar.”
-Greg Reid-