RHAPSODY

“Heb je die wind gezien,” zeg ik tegen John. “Nee, welke wind?” John heeft ’s morgens de windvoorspelling binnen gehaald en bekeken. Hij haalt altijd voor 10 dagen binnen maar kijkt eigenlijk maar naar de eerste paar dagen. Ik kijk meer vooruit om in te schatten hoeveel tijd we hebben om verschillende ankerplekken aan te doen.

Ruim tien dagen voordat Lola bij ons langs komt, is haar geboorte al te zien. Computermodellen hebben een laag drukgebied geconstateerd. Het is allemaal nog ver weg en er kan van alles gebeuren. Wij zijn bij The Banks, de meest noordelijk gelegen eilandengroep van Vanuatu. We willen hier zo lang mogelijk blijven. Het zijn eilanden die het minst bezocht worden door zeilers. We willen ontdekken, ontmoeten en onderzoeken. Het lage drukgebied verdwijnt niet. Men omschrijft het nu als een tropische depressie. De voorloper van een tropische storm. De computerbeelden liegen er niet om. Er komt echt slecht weer. Grote hoeveelheden regen en extreem harde wind. We kijken en overleggen. We hebben nog 5 dagen voordat het losbarst. Wat gaan we doen? Naar Australië? Uitwijken naar het westen, richting de Solomons? Of hier blijven in Vanuatu en een veilige ankerplek opzoeken. Een ding is zeker waar we nu zijn, kunnen we niet blijven. Op donderdagochtend nemen we samen het besluit. De weermodellen (6 stuks) lopen ver uiteen. Het is lastig om een keuze te maken. Met de kennis die we op dat moment hebben en de mogelijkheden afwegend, besluiten we in Vanuatu te blijven. Terug naar Luganville en vandaar verder naar het zuiden als dat nodig mocht zijn. Haastig nemen we afscheid van de eilandbewoners maar niet zonder hen te waarschuwen voor de harde wind die eraan komt. We nemen ook afscheid van onze vrienden Starlight en Eastern Stream. Het voelt vreemd om op deze manier uit elkaar te gaan.

Wanneer we wegzeilen uit Uriparapara zien we drie boten in de richting van de Solomons zeilen. De twijfel slaat toe. “Hebben we er goed aangedaan? Hebben we de juiste, de veiligste beslissing genomen?” De volgende morgen komen we in Santo aan. De ankerplek wordt behoorlijk door eilanden beschermd. Er liggen hier al 2 andere boten. Allebei blijven ze hier om de storm af te wachten.

Opnieuw halen we het weer op en opnieuw bestuderen we het uitgebreid. Nog steeds is het onduidelijk waar Lola over zou komen. De storm heeft inmiddels een naam. Twee van de zes voorspellingen geven aan dat Lola op de route naar de Solomons eilanden zou gaan. Sommigen voorspellen precies over ons heen. De baan van Lola is lastig te voorspellen. We overwegen om verder naar het zuiden zeilen. We bekijken de ankerplek en zijn er niet zeker van of dat veiliger zou zijn. Ook daar zal het hard waaien.Dus blijven we liggen waar we zijn.

De volgende dag besteden we aan het wind klaarmaken van Rhapsody. We hebben ons iets verplaatst met voldoende ruimte om ons heen. Onze gehele ankerketting gaat overboord. We helpen een van de buren met opbergen van zijn grote zeil. Ook de voorzeilen van Rhapsody halen we eraf. Alles wordt binnen opgeborgen. Lijnen worden weggehaald of extra vast gezet. Het bijbootje laten we leeg lopen en wordt op het dek stevig vastgesjord. De zonnepanelen aan de zijkant krijgen ook een extra borglijn en kunnen hopelijk geen kant op. De bimini halen we weg. De boot is zo kaal mogelijk om zo min mogelijk wind op te vangen. We kunnen niet geloven of misschien beter we willen niet geloven dat er zo vroeg in het jaar een orkaan kan ontstaan. En bevatten hoeveel wind we om onze oren kunnen krijgen al zeker niet.

Naarmate de dagen verstrijken wordt duidelijk dat Lola een heuse orkaan is geworden. Een categorie 5. John laat me niet meer kijken naar de computermodellen die mij angst aanjagen. Ik kijk naar de satellietbeelden van de voorbije 2 uren. Gek genoeg kalmeert het mij. Ik kijk van bovenaf op de storm. Ik zie het groeien. Ik zie het oog ontstaan. Ik zie dat Lola heel lang op dezelfde plaats lijkt te hangen alsof ze treuzelt. Alsof ze geen keuze kan maken welke weg ze op zal gaan. Ik zie hoe ongelofelijk mooi het wolken patroon er van bovenaf uitziet. Ik gruwel echter bij het idee wat de storm op de grond aan kan richten. Ik vind mezelf behoorlijk rustig maar aan John merk ik dat ik niet geheel in mijn goede doen ben. Ik kan niet geloven dat wij dit gaan meemaken. Het wil er niet in. Tegen andere zeilers doe ik stoer: “Er overkomt ons niets. Ik heb een engeltje op mijn schouder.”

De laatste berichten zijn eenduidig. Ze gaat aan de oostkant van ons langs. Dat is voor ons gunstig. De wind komt dan uit het zuiden. Met wind uit die richting zijn we het meest beschermd tegen golven en wind. Lola spaart ons. Ze aarzelt lang maar besluit eerst naar het zuiden te gaan. Ze stormt ongenadig hard tegen het eiland Penticost op. Daarna raakt ze haar woede wat kwijt en zwakt ze af naar categorie 4. Ze koelt letterlijk af door het koelere water van Vanuatu. Ze buigt af naar het westen. Ze scheert over Ambrym richting Malekula waar ze dwars over de ankerplek heengaat waar we eerst heen wilden gaan. Op 80nm afstand van onze huidige ankerplek. En bij ons? Wij merken niets van harde wind of de vele regen. Wij zijn veilig. Lola spaart ons. Ik ben opgelucht. Maar blij kan ik niet zijn. Met pijn in mijn hart denk ik aan de dierbare mensen die we ontmoet hebben. “Hoe zal het met hen zijn?” Na een dag hebben we weer internet en stuur ik een bericht.

Pas na een paar dagen krijg ik een bericht terug. De foto’s liegen er niet om. Foto’s van weggeblazen huizen. Van talloze kledingstukken die liggen te drogen. Van kapotte waterleiding. Van omgevallen bomen. Ik vraag wat hij nodig heeft. “Wotar,” is zijn antwoord. “Wotar for my family.” Water, schoon drinkwater heeft hij nu nodig. Na doorvragen is een watertank wat hij wil. Of we geld willen geven. Ik sluit af met de woorden: “laat me nadenken, ik kom bij je terug.”

En zo ontstaat het idee om een watertank te regelen en naar hem te versturen. Desnoods met onze eigen boot. We achterhalen de prijs en schakelen Starlight en Eastern Stream in. Ik stuur een bericht naar onze familie of ze kunnen helpen.

“Lieve allemaal, zo'n 5 weken geleden waren wij in Ambrym. Een prachtig eiland van Vanuatu. We hebben daar fantastische dagen gehad en met 1 gezin in het bijzonder. Vorige week is er cycloon over het land gegaan. Veel te vroeg in het seizoen. Wij waren gelukkig op een veilige plek. Dit eiland en het dorp van dit gezin heeft echter de volle laag gekregen. Zij hebben met spoed een nieuwe watertank nodig. Wij hebben er een gevonden. Willen jullie een kleine bijdrage geven zodat zij weer drinkwater kunnen opvangen? Dank jullie wel”

De reacties zijn snel. De donaties zijn gul en overweldigend. De man van de watertanks heeft echter een datum en een naam van het schip nodig die het zal vervoeren. Ik maak contact met Robert, de vader van het gezin en stel hem allerlei vragen. Wat de naam van de boot is die normaal gesproken naar Ambrym vaart. Of hij hier een familielid heeft die kan helpen. Of hij een telefoonnummer heeft. Ik krijg geen antwoord. De berichten worden niet gelezen. Naarstig struin het internet af. Ik gebruik mijn kleine zeilersnetwerk. Het is zoeken en rondvragen. Op internet kan ik de naam of scheepvaartmaatschappij niet vinden. En dan is er een reactie op whatsapp. Via via krijg ik de naam door van het schip dat naar Ambrym vaart. Met telefoonnummer. Dinsdagochtend vroeg bel ik het nummer. Een vriendelijke dame aan de andere kant van de lijn vertelt mij dat het schip Keidi aan de Irifakade ligt en nog diezelfde avond vertrekt. Spullen moeten ’s morgens ingeleverd worden. De vervoerskosten kan ik betalen in het kantoortje aan de haven

Na het telefoontje gaan we meteen op pad. Op zoek naar de boot en het kantoortje. Het gaat hier een klein beetje anders. Een beetje van het welbekende kastje naar de muur. Soort paarse krokodil. Eerst is de man van het kantoor er niet. Hij is boodschappen doen. Wanneer hij er wel is, zegt hij doodleuk dat er geen boot naar Ambrym vaart. Ik kan mijn oren niet geloven. Ik zie de boot liggen aan de kade. Vlak voor zijn neus. Hier is het de gewoonte dat je goed door moet vragen om te krijgen wat je wilt. Ik hou een hele riedel. Uiteindelijk zegt de man dat ik bij de kapitein van dat schip zijn. Hij wijst naar Keidi, mijn boot. De man achter het loket gaat blijkbaar over een andere boot. Opgelucht ren ik daar naar toe. Na overleg met de bemanning zijn ze het eens dat er wel plaats is. Ik vraag naar de kosten. Ik loop naar de ATM voor geld waar John al naar toegelopen was. Vervolgens terug naar de winkel van de watertanks. Hier zien we de tijd wegtikken. Half 12. De auto om de tank te vervoeren is nog niet terug. Zenuwachtig loop ik heen en weer. Maar vandaag gaat alles goed. De auto komt op tijd. En zo staat de tank op de wagen richting de haven. Vanavond vertrekt de boot naar de eilanden om vrijdagochtend in Ranvetlam Ambrym aan te komen. Missie geslaagd!

“Thank you for your help. May God bless you. Thanks for rescue my family. Water is the best in our daily life.”

–Robert Bong –

Lieve familie en vrienden,
Dankzij jullie snelle en gulle donaties konden we dit supersnel regelen. En echt bijzonder dat er dan ook juist dezelfde dag een schip vertrekt. Ze gaan meestal 1 x in de 3 à 4 weken.
Alles klopte vandaag. Oprecht uit ons hart: Dank jullie wel. Ada & John