RHAPSODY

Boem, BOEM,boem. “She’s giving me she giving me but did not finish it.”Boem BOEM boem. “Wat is dit?” Klaar wakker. Ik ben klaarwakker en zit rechtop in mijn bed.”Hoe laat is het?” Ruw wakker gedreund zoek ik op de tast de mobiele telefoon. “Nog geen 5 uur!”lees ik op het schermpje. Vanaf de wal bewegen geluidsgolven over het spiegelgladde water de ankerplaats op. Ongetwijfeld kan ik deze knetterharde simpele beat vele mijlen verder ook nog horen “Move together. Let’s move together now” “Tuurlijk het J’ouvert. The Grenadian carnival begint vlak voor zonsopkomst. Ik ga naar buiten en hoor een gegons aan muziek, harder, zachter, dichtbij en weer verder weg. Alles door elkaar. Gelukkig loopt het door hetzelfde basisritme in elkaar over als 1 hysterische geluidsbron. Ik zie om mij heen bijbootjes vertrekken richting de wal. Ik ben reuze nieuwsgierig. “Hoe zal het zijn? Is het zo echt zo erg? Of gaat het maar om een paar gekken? Is het verder gewoon lekker feestvieren Zal ik John wakker maken om te vragen om toch te gaan?” De muziek klinkt verleidelijk, uitnodigend, lokt, en lonkt. Ik voel me een buitenstaander midden in het feestgedruis. Maar ik verman mezelf: “I’ll do anything but I won’t do that! Toch laat het me niet helemaal los. Dat kan ook niet want de muziek houdt zeker tot een uur of 11 aan. Van ontsnappen is geen sprake. Rond een uur of 10 komen de eerste bijbootjes terug. Zo onopvallend mogelijk houd ik hun verrichtingen in de gaten. Ik wil vooral weten hoe ze er uitzien. Ik zie dat ze direct het water in springen en zich wassen. Wel 2 of 3 x keer boenen ze hun lijf. Daarna hangen kledingstukken met zwarte vlekken over de reling. Ik kijk verder om me heen. Locals bezetten druppelsgewijs het strand. Shampooflessen worden doorgegeven. Ze zepen elkaar in en scrubben zich met een dikke lage zand alvorens ze het water in gaan. “Het was echt zo erg,” verzucht ik.

Laat ik het uitleggen. Gisteren hebben we in een museumpje een video over het carnaval gezien. Mooi gekleurde dames met weinig om t lijf gaan dansend door de straten. We krijgen meteen zin om mee te feesten. En dan komt het. In het volgende filmpje dansen de mensen op dezelfde muziek en met dezelfde passie. Het verschil zit in de details. “Doe je hier aan mee?” vraag ik aan het meisje bij de kassa. “ Me? No way”, zegt ze lachend. “But they will.” Ze wijst naar drie jonge gasten die onderuit gezakt op een bank hangen. Spontaan beginnen ze te lachen. Are you really gonna throw oil and paint all over your body?”vraag ik. “Yep that’s right.” Ik kan er geen voorstelling van maken. ’t Is dat ik het net gezien heb; druipende gitzwarte lijven door liters afgewerkte olie. In mijn onschuld dacht ik dat het om etherische oliën ging. “Why,” vraag ik. “Is jus fun,”antwoorden ze. “Yeah especially to hug the white people, like me,”roep ik. Ze zeggen het niet maar aan die grote grijns op hun gezicht kan ik zien dat ze er nu al van genieten. “Are you going?”grinniken ze. Ik kijk John aan en die kijkt terug. Ik lees het zo van zijn gezicht: “I”ll-do-anything-but-I-won’t-do-that.” “No no, we’re going to the dance parade.” Zwarte olie over je lijf gooien. Gets. Hoe bedenken ze het.

Rond 12 uur gaan we met Zanzibar naar de stad. We lopen duidelijk nog in de gevarenzone. De laatste tonen muziek klinken vanaf de Carenage. Ik kijk mijn ogen uit. Die geur. Het afval. Die vlekken en olie sporen. De mensen. Iedereen om ons heen is besmeurd met olie en soms met verf. Gitzwarte mannen met zwarte helmen met 2 horens en zware kettingen lopen over straat. Wij, vieren, vallen enorm op. 4 brandschone mensen. 4 potentiële doelwitten. Hier en daar wordt nog wat gedanst. De opruimdienst is begonnen om al die plastic bende op te vegen. Daarna gaat er zand, veel zand over de asfaltweg. Het is een wereld uit een sciencefictionfilm. Zo bizar. Onwerkelijk. Dit kan niet waar zijn. We lopen, voordurend mensen ontwijkend, over het smalle paadje langs de het water bij de Carenage. Ik kijk in het water. Tranen springen in mijn ogen. Het is te erg. Een dikke laag smerige olie bedekt voorheen het kraakheldere water. Met daartussen allemaal plastic flessen. De lijnen van de vissersboten glimmen van de zwarte drek. De waterlijn van hun boten is zwart. “Hoe kunnen ze het doen? Hoe kunnen ze het toelaten.”De muren van de huizen zijn vuil. Overal zijn zwarte handen of bilafdrukken te zien. JabJab noemen ze het. Drab drab is een betere benaming. Naast het feit dat ik niet zou weten hoe ik mezelf schoon zou moeten krijgen en het gewoon heel smerig vind, wil ik met mijn principes over afval hier absoluut geen deel uitmaken. I won’t do that! Een aantal keer wijken we uit voor mannen die denken leuk te zijn of voor degenen die emmers of flesjes dragen. Je weet nooit wat ze nog bij zich hebben. Maar de meeste zijn zo kapot. Hun beeld is zo vertroebeld van het dansen en waarschijnlijk de alcohol dat ze ons met rust laten. En … Stiekem had ik erbij willen zijn. Vlak bij de start in het donker. Al was het maar voor eventjes. Om een hoekje kijken. Wat wij nu gezien hebben is aan het eind van een big party. En het einde van feestjes waar en welke dan ook, zijn nooit leuk. Hoe fantastisch het ook geweest is, uiteindelijk eindigt het met rotzooi opruimen.

De tunnel die gister nog redelijk wit was, is nu zwart van alle handafdrukken. Echt alles maar dan ook alles zit onder de olie. De KFC is het enige wat open is voor wat eten. De tafeltjes zijn afgeschermd. Maar alles is smerig. Het is nog een hele toer om niets aan te raken anders zit ik alsnog onder de olie. De wijk na het tunneltje is duidelijk schoner. In de verte zien we een groep,de Fancy bands, zich opmaken voor de parade,. Hoe laat die precies begint is onduidelijk. “Anytime from now,” vertelt een dame. “Ah, jus now,” zeg ik terug. Even verderop is een groep in traditionele kledij zich aan het klaarmaken. Ik help een dame die wat aan het hannesen is met haar kostuum. Voor de zekerheid maak ik een dubbele knoop. Ik wil niet dat ze het door mij zal verliezen. In het stadion worden alle Fancy bands gepresenteerd aan de jury. Ik ben helemaal weg van de Fancy band dat vuurwerk uitbeeldt. De kleuren spetteren het podium af. Daarna gaat de hele stoet terug de stad in. Grote vrachtwagens volgestouwd met geluidsboxen begeleiden de carnavalstoet. Die boxen zouden waarschijnlijk een heel stadion kunnen voorzien van geluid. Nu lopen we op zo’n meter afstand van zo’n boombox. John heeft oordoppen die het gehooraantastende geluid buitensluit. Ik loop met mijn vingers in mijn oren. Het is echt oorverdovend hard. En die muziek is continue hetzelfde. Er zijn drie 3 winnende liedjes. Een daarvan is de grote winnaar, de Soca King en mag tijdens de 4 dagen carnaval het meest gedraaid worden. DJ’S blèren er dwars doorheen. Het is echt een hit want op dat nummer “let’s move together” wordt stelselmatig het best gedanst. Ondanks dat ik die liedjes zo vaak gehoord heb, weet ik nog steeds niet precies wat ze nou zingen. Dus ik stoot maar wat klanken uit.

De meute zingt wel enthousiast mee en beweegt zich voort in een bepaalde basisstap; iets door de knieën naar voren sloffend. Het wordt pas interessant als de bilpartij en benen mee gaan doen. En soms is het echt gênant wat ik voor mijn ogen zie gebeuren. Op de Carenage komen we in een andere parade terecht. Het is heerlijk ongeorganiseerd. Overvol van alle indrukken, beelden en geluiden varen we terug naar de ankerplaats. Vandaag was een voorproefje voor de finale, de Spicemas, de grote danceparade op de dinsdag. De muziek blijft voorlopig aanhouden. “Lets move together…”

Het is dinsdag heel druk. Het hele eiland is op de Spicemas afgekomen. “Spicemas’ is Grenadian expression in all its glory. Brimming with pageantry and expression linked to our African, French, British and Caribbean heritage, Carnival is colorful, humorous and full of surprises.”   youtubepromotiefilmpje

Gezinnen met kinderen staan langs de weg. We staan aan het begin en zien de parade in al haar kleuren en uitdossingen voorbij komen. Uren staan we te wachten omdat een optocht gewoon altijd gaten moet bevatten. En hier zijn het grote gapende gaten. We lopen met de laatste groep mee. Halen de geluidswagen in om bij de steelpanband te komen. De enige. Plots zie ik de vrouw die ik gister geholpen heb. Tot mijn grote schrik heeft ze geen versiering op haar schouders. Ik loop naar haar toe en vraag het gewoon. Ze herkent me,lacht me toe en zegt dat ze hem na twee rondje dansen dat ding zat was en in vrachtwagen heeft gelegd. De weg naar de Carenage is versperd door de deelnemers van de parade, boomboomwagens, drankverstrekkende wagens en heel veel kijkers. Wij kunnen met geen mogelijkheid verder en besluiten om met de bijboot naar de haven te gaan om de laatste meters van de parade en het feest mee te krijgen.

“John wat zou jij schrijven over de danceparade.” “Billen!”zegt hij beslist. Ik kijk John aan en schiet in de lach. Om de beurt noemen we de billen die we gezien hebben.“Grote billen, kleine billen, mooie billen, prachtige billen, hoge billen, zou ik wel willen hebben billen, lage billen, cellulitus billen, pukkelbillen, witte billen, drillende billen, schuddende billen, geen billen, glitter billen, erotische billen,billen op de muur,

bedekte billen, schaars geklede billen, zwarte billen, platte billen,jonge billen, oude billen, bekende billen,  uitdagende billen, billen waar Ada achter verdwijnt,schurende billen, billen die beter bedekt kunnen zijn, glimmende door de regen billen, beschamende billen, reclame billen en alleen maar vrouwenbillen.”

En dan is het stil wanneer ik in bed lig. Het is gewoon gek. Vier dagen continue dezelfde liedjes. Nu geen boomboom. Geen socamuziek. Geen let’s move together meer. Tijd om te slapen. Tijd om dit alles te verwerken achter mijn gesloten ogen.

With the right music, you either forget everything or you remember everything.

-Bob Marley-