RHAPSODY

Heel toevallig is onze buurman in de marina van Batam, een arts. Hij heeft een echoapparaat aan boord en stelt voor om me te onderzoeken. Ik stem in. Ik wil gerustgesteld worden dat er op mijn ribben na verder geen inwendige schade is toegebracht. Ik ga door de grond als ik op zijn bank ga liggen. Hij gaat mijn hele buik langs en kan me geruststellen. Geen gevaar voor perforatie door ribben. Hij ziet ook geen andere verwondingen. Twee ribben aan de rechterkant zijn vrijwel zeker gebroken. “Een handdoek strak om je middel binden kan verlichting geven,” adviseert hij. Ik schiet met zijn vrouw onbedaarlijk in de lach als hij een tekening maakt van een veiligheidsspeld. Het lijkt op geheel iets anders. Ik word meteen afgestraft door pijnlijke scheuten. “Verder vooral door de tijd laten genezen. Minstens 6 weken of zelfs langer.” gaat hij serieus verder. Niets aan te doen dus.

Twee dagen later varen we verder. We kruisen de drukste vaarweg ter wereld. Die van Singapore. De plotter ziet zwart van de boten. Ver inzoomen maakt Rhapsody pas zichtbaar. Tevens zie ik de politieboot die naar ons toesnelt en ons geen meter in de wateren van Singapore toelaat. Het is het enige wat ik via de tablet mee krijg. Af en toe kijk ik door het wc-raampje om toch iets te zien want dan sta ik toch. Het boeit me nauwelijks. Alles gaat aan mij voorbij. Als ik maar van de boot af kan. Dat is het enige wat telt. In Puteri klaren we in. Het lopen naar de marinaoffice en de authoriteiten is een drama. Pijnlijk en heel vermoeiend. Ik voel me een oude vrouw. Na Puteri gaan we in een keer door naar Langkawi. Geen bezoek aan Singapore. Ik zou er geen plezier aan beleven. Ik wil rust. In mijn hoofd en voor mijn lijf. Ik wil kunnen lopen. In mijn eigen tijd en tempo. Ook al zijn het kleine stapje en kleine stukjes. De reis loopt voorspoedig tot de wind wat draait en de rustige zee onrustig wordt. Zeewater spoelt over het dek. Een klein kiertje van het dakluik sluist liters zout water naar binnen. Gelukkig hellen we de goede kant op en valt het meeste water in de gootsteen en op het aanrecht. Geen druppel op de bank waar ik zit. Ik rijs op en droog zoveel mogelijk met een vaatdoekje. In de buurt van Pangkor kiezen we voor een tussenstop. Een stop die het mooie van het reizen per boot weer laat ervaren. We liggen achter het anker bij een idyllisch eilandje te dobberen. Tot onze verbazing spelen er zeeotters in het water voor ons bij het strandje. Een cadeautje. Door de tussenstop komen we bij daglicht aan in Rebak Marina bij Langkawi. Het geplande onderhoud aan de boot begin januari wordt uitgesteld. Al onze verdere plannen zetten we in de ijskast. Eerst herstellen.

Niet alleen mijn ribben doen pijn bij alles wat ik doe. Ik ben ook steeds buitenadem. De loopbrug van de drijfsteiger naar de kade is een opgave. Eenmaal boven moet ik gaan zitten om bij te komen. Voor de zekerheid en op aanraden van een zeilersvriend vliegen we naar het eiland Penang. In het Pantai-ziekenhuis daar, hebben ze alle faciliteiten in huis om te onderzoeken, uit te zoeken, uit te sluiten en eventueel te behandelen. Een x-Ray bevestigd mijn gebroken ribben. Op aanraden van de arts wordt het onderhoud aan Rhapsody wederom met zes weken uitgesteld.

In de twee weken dat we in Penang zijn, bezichtigen we het eiland. We bezoeken Georgetown, de hoofdstad van het eiland. We vermaken ons in deze oude stad met Portugese en Chinese invloeden. Het merendeel van de bevolking is Chinees. We slenteren zo lang ik het vol kan houden. We pakken de gratis stadsbus en laten ons overal naar toebrengen. We eten doerian, stinkvrucht. Dat stinkt behoorlijk maar smaakt beter. Gezond maar niet onze smaak.

We horen de geschiedenis van de eigenaar van het beroemde blauwe huis.

Hoe hij van helemaal niets, stinkend rijk werd. Het huis zit vol symboliek dat moet leiden naar een succesvol leven. Ik promoot, voor de grap, chocola aan in de beroemde chocolatier van Maleisië. We gaan opzoek naar muurschilderingen. De kinderen op de fiets is overal afgebeeld; op tassen, mokken en t-shirts. De echte is het mooist.

We bezoeken de Chinese clans. Eeuwenoude community’s. Houten huizen gebouwd boven het water. Nog steeds is er een strijd gaande tussen de clans.

De een wordt namelijk overspoeld met toeristen. Elk huis is een winkeltje. De ander prijst zichzelf aan als de authentiekste van de twee. Die laatste heeft in mijn ogen gelijk. De Indiase wijk heeft weer een heel andere sfeer en geuren. Onze wereld staat op zijn kop in het upsidedown house.

We laten ons afzetten bij een van de belangrijkste Boeddhistische tempels van dit deel van Azië. Bewonderen de duizenden boeddhabeelden. Van een paar centimeter hoog in de souvenirwinkeltjes tot de meters hoge op de hoogste punt van de berg. We hangen twee wenslintjes op. John kiest voor vrede. Ik voor mijn gezondheid. Op elke straathoek staat overigens een Chinese tempel. Klein of indrukwekkend groot. Met weelderige en kleurige draken en slangen.

Niet alleen veel tempels maar ook de vele eetgelegenheden vullen het straatbeeld. Op aanraden van verschillende chauffeurs eten we het beroemde gerecht nasi Kandar. Witte rijst met een ruime keuze uit allerlei lekkernijen uit voornamelijk Indiase keuken.

Terug op Rebak eiland genieten we van het vier sterren resort waar de marina bij hoort. Ik werk flink aan mijn conditie. ’s Morgens vroeg wanneer het nog niet te warm is maken we een steeds groter wandelrondje. Net na de lunch zijn we in de koele sportruimte te vinden om te fietsen. ’s Middags nemen we een verkoelende duik in het mooie zwembad. De zwemmeters worden alsmaar langer. Ik verslind de boeken uit de bibliotheek van het resort. Een bootje brengt ons naar het grotere eiland Langkawi. We rijden het eiland over op zoek naar de mooiste plekjes en beste bootwinkels. We maken wandelingen. We lopen door het platteland naar de supermarkt en laten ons met volle tassen terugbrengen. Donderdags halen we lekkere dingen op de avond foodmarket. Alles wordt ter plaatse vers bereid. Een genot om naar te kijken. Genieten tijdens het eten.

We kijken naar krakerige films van de openluchtbioscoop met popcorn op het strand. We laten ons verbazen door het zonnestelsel tijdens een lezing door een overenthousiaste sterrenkundige. Later kijken we door een telescoop naar de maan en planeten in het donker. Overdag staren we naar de zonnevlammen door diezelfde telescoop van dezelfde overenthousiaste sterrenkundige. Uitbarstingen van de zon met eigen ogen te zien is onvergetelijk. Zonnevlammen van duizenden meters hoog de lucht inschieten, is gewoonweg onwerkelijk.

We ontmoeten uiteenlopende mensen aan het zwembad en in de marina. We struinen de koopjes af aangeboden door de zeilerscommunity van Rebak Marina. Aapjes en neushoornvogels maken het exotisch gevoel compleet. En we genieten vooral van ons strandbedje aan het zwembad. Een betere revalidatiecentrum kan ik me niet wensen. Steeds vertrouw ik een beetje meer op mezelf.

Na zes extra weken rust staat Rhapsody op de kant. Ook zij verdient aandacht. Veel hebben we van te voren al gerepareerd of vernieuwd. Nu is de onderkant aan de beurt. Onderwaterdieren hebben Rhapsody geteisterd tijdens het stilliggen. Een enorm schelpenschild heeft zich gevormd op haar romp. Het meeste wordt er af geschraapt of afgespoten. Een nieuwe laag anti-fouling. Een nieuwe geverfde witte rand. Een met kalk dicht geslipte rioolbuis wordt vervangen. De wc-bril heeft een nieuw beschermd laklaagje. Alle klussen gedaan door John. Ik assisteer waar mogelijk.

Na een klein weekje straalt ze als ooit te voren. Ze weet het. Het stilliggen is voorbij. Geen spuwende schuttervisjes meer rondom de boot. Geen vogeltjes meer op de reling. Geen gejeuk door aangroeiende organismen. Ze merkt het. Langzaam wordt ze zwaarder door alle ingeslagen boodschappen. Ze voelt het. Het is tijd. Tijd om het ruime sop te kiezen. We zijn de malaise voorbij.

If you get tired, learn to rest. Not to quit.

-Banksky-