RHAPSODY

Mijn handen jeuken. Het huis waar ik zojuist naar binnen gestapt ben, ligt vol met natuurlijke materialen. Varens, yuka-achtige bladeren in vele maten en groentinten. Grote palmbladeren worden door het huis heen naar de andere kant gesjouwd. Waar snelle handen meteen aan het werk gaan. Een man achter de naaimachine is de bedenker van dit alles. Hij is de dansleraar en de designer van de kostuums. Timanu heeft me uitgenodigd om te komen kijken. Ik voel me vereerd en ervaar het als zeer speciaal dat ik hier sta. Een kijkje achter de schermen Iedereen begroet me op Franse wijze. Twee zoenen op de wang. De meeste gezichten herken ik van de alle activiteiten in het dorp. Sommigen ken ik wat beter. Al dagen is Timanu bezig met haar drie kostuums terwijl ze ook zowat aan alle sportactiviteiten mee doet.

Vandaag is de laatste dag voor de grote avond. Twee heeft ze al af. Trots laat ze de fraaie hoofdtooien zien. Mijn ogen dwalen over alle ingenieus gefabriceerde werkstukken. Het laatste kostuum is van natuurlijk materiaal en wordt zo laat mogelijk gemaakt om het groen fris te houden. Ik help Timanu en anderen bij het maken van veren aan hun vingers. Vogel is namelijk het thema van de avond. Vele handen maken licht werk zeggen ze maar het is hard werken. Van dichtbij kan ik zien hoe de rokken van palmbladeren gemaakt worden. De nerven worden verwijderd, aan een touw geknoopt om ze daarna in dunne slierten uiteen te scheuren.

De sfeer is ontspannen, vrolijk en gezellig. Er klinkt vrolijke gospelmuziek op de achtergrond. Regelmatig worden hele struiken de ruimte binnengebracht. Heel Hao wordt leeggeplukt aan verse bladeren. De laatste dagen van de Heiva werkt naar een climax toe; De avond van het ‘grand spectacle’. Twee dansgroepen zullen hun show opvoeren.

Als ik terug kom in de haven, hangt het huis waar de dansgroep altijd oefent, vol met raffia. Ook hier wordt de laatste hand gelegd aan de kostuums. Die avond klinkt de drums van de twee groepen intenser en opzwepender. Onze dansgroep aan de haven danst met de voltallige groep. Het gezang klinkt harder. De bewegingen zijn strakker en feller als ooit daarvoor.
De energie is anders in het dorp. De spanning is voelbaar. In ieder geval door mij. Weken heb ik hier naar uit gekeken en nu is het zover. Ik vraag me af hoe het met Timanu is. Zij heeft hier twee maanden naar toegewerkt en vanavond moet alles goed verlopen. Er is maar een kans om het te doen. Alles wat er in zit moet er uit. Het ’train if you are the worst, perform if you are the best’-principe.

Het plein is al vroeg volgestroomd met mensen. Op andere avonden was het plein rond dit tijdstip vrijwel leeg. John vindt twee stoeltjes op de tweede rij achter kinderen. We nemen plaats. Let the show begin. En die begint. Spectaculair en groots. In drie uur tijd komt al het werk van de afgelopen maanden eruit. Het spat van het podium af.

De groep van Timanu wint en we vieren deze overwinning met haar mee. En dan valt het doek.

De volgende ochtend, the day after, sta ik rond 10.00 bij Timanu op de stoep. Ik wil haar een prachtig cadeau geven. Ik heb beloofd om foto’s van haar te maken terwijl ze de kostuums nog een keer draagt. Anna en al haar zussen zijn daarbij aanwezig. Haar zusje Tekura heeft het derde kostuum ook aangedaan. Samen vormen ze een fotogeniek paar. Er wordt gelachen, gegiecheld, gegierd, gekird en vooral veel foto’s gemaakt. Ik grijp mijn kans als ook haar moeder naar buiten komt. Ze doet haar haar los en gaat naast Timanu staan. Ik maak een foto van hun twee gezichten. Het is mijn mooiste foto.

De meiden stellen voor om de chillen bij de beach met hun familie en alle bootjes mensen. Voor een spelletje Petanque, muziek, wat kletsen en een snack. Zij zetten hun tafel in de schaduw met banken. De middag is ontspannen en relaxt. We krijgen wat dansles en zwieren met onze heupen. Houterig maar met plezier. Handen om mijn laten me voelen hoe het hoort. “WD40 nodig?” lacht John. Luciferpuzzels worden opgelost, haren gevlochten en kleine puppy’s geaaid. Het is genieten in het kwadraat. “Life is simple at Hao,” zei Timanu me eens. Ik besef ten volle dat dit het ‘leven in het nu’ is.

Het gevallen doek van zaterdag avond sleep ik met me mee. Lichtjes gedrapeerd over mijn schouders. Ik krijg het niet afgeschud. Het volgt me als een schaduw. Een drukkend gevoel van een naderend afscheid. Een onontkoombaar afscheid van mensen die ons zeer dierbaar geworden zijn. Met de dansavond is er een einde gekomen aan alle voorbereidingen en ons verblijf hier. Twee maanden lang hebben drums het begin van onze avond ingeluid. Nu overheerst de stilte. De klanken vanaf de kant klinken niet meer. Af en toe een geblaf van een hond of een haan en het onophoudelijke geruis van de oceaan.

Ik overhandig de USB met een compilatie van foto’s en filmpjes van haar aan een zus. Timanu is er niet. Later als ik haar tegen kom op de fiets, stopt ze acuut en vliegt me om mijn hals. Ze is zo blij met de foto’s. “I’m beautifull,”zegt ze ontroerd. “I cry when I see them. Thank you.” Het komt uit de grond van haar hart en het raakt de mijne diep.

When you travel you will never be completely at home again, because a part of your heart will always be elsewhere. That’s the price you pay for the richness of loving and knowing people in more than one place.
-empowering woman-