RHAPSODY

Chagrijnig.Chagrijnig door te weinig slaap. Chagrijnig door het alsmaar rollen van de boot. Chagrijnig  omdat Rhapsody niet gewoon achter de mooring wil liggen waardoor de bal tegen de boot tikt en dat voornamelijk ’s nachts en uit mijn slaap houd. Chagrijnig omdat het altijd een puinhoop in de boot wordt als we moeten klussen. Chagrijnig omdat er altijd wel iets niet te vinden is. Chagrijnig vanwege de stank van de vuilnishoop. Chagrijnig van de herrie overdag door grote hoeveelheid bootjes van en naar de cruiseschepen. En ’s nachts  gaat het havenpersoneel aan het werk met het laden en lossen van schepen. Chagrijnig omdat het BB-motortje er weer mee gestopt is. Chagrijnig omdat de chocola hier reteduur is. Chagrijnig omdat hier alles duur is. Chagrijnig omdat het te heet is. Chagrijnig om niets en om van alles. Chagrijnig omdat het schrijven van deze blog niet lukt. Chagrijnig omdat, vanwege en waarom eigenlijk. Nou gewoon daarom!

Wacht even hoor. Ik neem even een duik in het water om ff af te koelen.

Dat water is overigens chrystal clear met een coral reef en coral fish. Dat brengt me op een idee. Ik ga de Cayman C’s beschrijven.

Control

Als wij ons aanmelden via kanaal 16 worden we zeer vriendelijk en beleefd te woord gestaan. “Standby on channel 04.” Wanneer er weer contact met ons gemaakt wordt, krijgen we te horen dat we naar de dock moeten varen. Tevens krijgt Harbor Control de opdracht om ons te helpen met binnen varen. Alle tijd krijg ik om alle meerlijnen en stootwillen te zoeken en op te hangen. “Take all your time you need.” Ze varen voor ons uit, leggen aan en zijn precies op tijd om de lijnen van ons aan te nemen. “Welcome to Cayman,” heb ik in dit korte tijdsbestek al talloze keren gehoord. “Thank you very much.” Wat  me direct op valt is de helderheid van het water. Een schildpad zwemt in het havengebied.”Wow, the water is clear.” “Yes, indeed. Do you like snorkeling?” zegt de man.  Al gauw weten we de mooiste snorkelplekken van Grand Cayman. Het inklaren gaat vrij gemakkelijk en kost niets. Zelfs de mooring  is helemaal gratis. De Engelse beleefdheid en hulpvaardigheid druipt er van af. En dat bedoel ik positief. In korte tijd weten we waar we moeten zijn voor boodschappen, internet en all the places we want to be op Cayman.

Cable

“Gooi maar los.” De stempels  zijn in ons paspoort gezet dus zijn we vrij om te gaan in Cayman waters. Op het moment dat ik de laatste lijn losgooi, hoor ik John roepen: “Vast houden! Vast!” Ik kijk John aan. “Maak vast die lijn.” Het duurt een paar tellen voordat mijn hersenen de boodschap verwerken en ik mijn ingezette handeling afbreek en overga in de nieuwe. De lijn glipt alsnog uit mijn handen. We waaieren van de kade af richting de rots die aan de andere kant ligt. Na een paar niet terug te halen snelle acties ligt de boot weer vast. “Wat is er nou?” vraag ik verbaasd. “De motor gaat niet voor of achteruit. ” Na een inspectie in de motorruimte blijkt dat de gaskabel gebroken is. “En nu?” Gelukkig hebben we een reservekabel, ooit meegenomen in de handbagage van mijn zusje en die destijds heel wat uit te leggen had aan de douanebeambte. Hier aan de kade het probleem oplossen lijkt een plan maar wat als we weg moeten. Wat als het klusje tegen valt want dat doen klussen vrijwel altijd. En het is op het heetst van de dag. John rommelt nog wat aan de gashendel . “We gaan heel langzaam voor of achteruit in de stationairstand. We kunnen naar de mooringbal varen en daar in het alle rust het maken.” We doen dit laatste. In een tergend langzaam tempo bereiken we de mooringbal. Het lukt me om in 1 keer de mooring met de pikhaak te grijpen en ons vast te leggen. De dag daarna wordt de klus geklaard en ja, het duurde veel langer dan gedacht. Er zit namelijk altijd en kink in de kabel die ervoor zorgt dat het ‘even’ vervangen er net niet in zit. Maar het is gelukt!

Ceremonies.

We vieren Koningsdag met onze jaarlijkse traditie. Het vervangen van onze Nederlandse vlag voor een nieuwe. In het oranje gestoken haal ik met eerbied de tot draad toe versleten vlag van onze vlaggenmast. Met eerbied ja. Want die vlag heeft heel wat doorstaan. Regen en wind. Zand, zout en zeewater.  Een gedeeltelijke herstelamputatie maar de kwaal kwam al gauw weer terug. En natuurlijk het dagelijkse portie zon.  Wij worden daardoor steeds donkerder terwijl de kleuren van de vlag steeds lichter worden. Het mooie heldere rood, wit en blauw vlagt ons weer tegemoet.

 Celebration

We are 2 years on the way; cruising is our way of life!

Carnaval en Chinees vuurwerk

Cars

Er rijden hier  opvallend veel auto’s. Ze zijn groot, groter, grootst! We hebben het idee dat ze de hele dag in polonaise over het eiland rijden. Op de radio horen we zelfs fileberichten.

City

Hier op grand Cayman is en speciaal stadje: Stingray City. Het is een snorkelgebied waar veel roggen zwemmen en uit je hand eten. Ooit zijn ze naar die plek gelokt door het visafval van vissers. Nu is het de attractie van het eiland. Per boot, waterscooter en helikopter is het te bereiken. Wij houden ons een beetje afzijdig van die dure en vooral drukke cruisescheepuitjes. Wij hebben onze eigen Stingray City bij de dinghysteiger. Vissers gooien  hier ook de restanten van hun gevangen vis na het schoonmaken in het zeewater. Mooi om te zien dat roggen net stofzuigers zijn. Waar eerst nog restjes huid of staart ligt, is verdwenen zodra de rog langs is geweest

Creepy barracuda’s.

Tijdens een van onze snorkeltripjes zie ik een wel heel grote vis. Zeker 1 meter of langer. Langwerpig, gemene bek en zwarte stippen op de zijkant van zijn lijf. Met de “That’s your space and this is mine”- gedachte houd ik afstand. John niet. Integendeel. Die moet altijd alles van dichtbij bekijken. De vis verroert zich niet. Later lees ik in ons visboek dat het een barracuda is geweest. Een keer later zie ik er weer een. Ik herken hem nu direct met die enge blik, bek vol tanden en zwarte stippen. Weer zo’n grote. Deze blijft niet liggen maar zwemt langzaam om ons heen in zijn eigen territorium. Het dier kijkt me gemeen aan. Ik vind het niks. Eerst verschuil ik me achter John. Daarna probeer ik snel in het bijbootje te klimmen wat natuurlijk niet in een keer lukt. Als ik er eindelijk in zit, pak ik de peddel om zodra het nodig is het beest weg te kunnen meppen als tie te dicht bij John komt die inmiddels ook aan het bootje hangt. In datzelfde visboek heb ik namelijk gelezen dat barracuda’s bliksemsnelle verrassingsaanvallen kunnen uitvoeren. Maar gelukkig niet vandaag. John lacht me smakelijk uit als hij me met een peddel in mijn hand het water in zie turen. Dat wordt weer zwemmen bij de boot. Ons territorium! Of toch niet: onder onze boot liggen twee barracuda’s als waakhonden  de boel in de gaten te houden.  iewk! Ons territorium  beperkt zich blijkbaar tot onze boot en boven het wateroppervlak. “That’s your space and this is mine,” lijken ze als signaal af te geven. Vanaf nu springt John met een grote waterplons het water in en dan volg ik nadat ik eerst check ,dubbelcheck gekeken heb of ze echt wel weg zijn. Zonder bling-bling  want daar komen ze op af volgens een plaatselijke visser uit Honduras (oorspronkelijk dan).

Choices

Het is onwerkelijk hoeveel keus er is in de supermarkt.  En waar het woord Cheap niet voorkomt. Werkelijk alle groentes die je maar kunt voorstellen liggen hier te pronken. Dus eten we spruitjes, rode kool en echte spercieboontjes, krielaardappeltjes en een sappige karbonade gemarineerd in Jamaicaanse jerkkruiden. Fingerlicking good!

Chicken in the street

De kaaimaneilanden zijn vooral bekend als belastingparadijs. Geld en luxe. Dan is het wel heel raar om de grote hoeveelheden scharrelende kippen in het straatbeeld te zien. Het blijft een Caribisch eiland.

Camana bay

Deze wijk is het voorbeeld hoe je van geld weer geld kan maken. Een rijke zakenman heeft een stuk land opgekocht en ingericht als woon-, werk-, winkel-, ontspannings- en entertainment gebied. En hij is erin geslaagd. Mooie luxe winkels. Kleine parkjes. Bioscoop. Zithoekjes. Restaurants. Fonteinen, een palmenstrand en een haven. En op loopafstand van 7 miles beach. En dat allemaal met de koele bries van de tradewinds. Maar het mooiste is de uitkijktoren met een prachtige mozaïekwand. En natuurlijk de loslopende kippen.

Chrystal clear waters

Het water is hier zo helder. Bij volle maan kan ik de bodem zien met al het koraal. En als ik met de zaklamp schijn komt de bundel licht tot op de bodem en kan ik zien wat daar afspeelt.  MagiC.

Cruiseschepen en Captain Martin

Zo rond 7 uur ’s morgens komen grote cruiseschepen de baai van Georgetown binnenvaren. Soms wel 5 op een dag. De Pilotboot ligt al klaar om ze van verre op te vangen. “Good morning captain of Disney Magic! I’m captain Martin and I’m your pilot today. Welcome to the Cayman Islands!” Vanaf dat moment wordt het cruiseschip elke meter dat ze vooruit gaat secuur begeleidt. “Disney Magic you get anchoridge number 1. The wind is 15kts and from the east. Captain, use your anchor at portside.” Okay, captain Martin.” “Three cables to go, captain. Yourheading is looking good, sir. Just 2 cables to go. Heading is good. Another 100 yards. Go ahead. Lower your anchor two shackles.  50 yards to go. It’s looking good. How many water do you have under your vessel, sir?” “Ten meters of water.” “Okay captain, move forward another 20 yards. You can drop your anchor in the sand now. The anchor is digging in. Anchor is halfway into the sand. Anchor is fully in the sand. Captain, I’ll liked working with you today, sir. I wish your crew and passengers a pleasant stay at Cayman.”

Het duurt alles bij elkaar zeker een uur en dan kan de bootjesparade beginnen. Af en aan worden de passagiers aan land gebracht om in een paar uur tijd het leukste, het beste en het mooiste op het eiland te ondernemen. Strand, zand, varen, zwemmen en snorkelen. Mmm, waar herken ik dat toch van. De Disneyboten vinden wij de leukste. (We hebben nog geprobeerd om Pluto uit te laten.)

Copy of Jamaica: jerk chicken, juicy patty’s en  Bob Marley sound op de kade

Colourfull  botanic  garden.

Calculating.

Na een week zijn we eens gaan kijken naar de mogelijkheden om hier te vertrekken. Die zijn er niet veel geweest. Zeker niet in 1 keer naar Colombia. Dus zetten we na een paar weken plan C in. Plan B, dierct naar Panama willen we vooralsnog niet. We gaan weer terug naar Jamaica zodat we ook de noordkust zien en daarna een betere koers en kortere zeiltocht naar Colombia zullen krijgen. De courtesyflags van beide landen liggen klaar!

Er is dus geen reden om hier chagrijnig te zijn!

Het is zoals de andere Caribische eilanden; relaxed, vriendelijk, gemoedelijk, iets meer geregeld met een duurder maar taxfree prijskaartje. En oja, we hebben de oorzaak van het niet lopende motortje gevonden en voorlopig weer opgelost! Er zat een scheurtje in de tank en daardoor kwam er water in de tank. Nu niet meer dankzij putty, een epoxygoedje. Snorren maar weer.

We need vitamin Sea!