RHAPSODY

De man in het kleine registratiehokje kijkt ons lichtelijk verbaasd aan als we voor zijn loket verschijnen. Ja, we zijn er weer. We moeten ons weer melden voordat we verder kunnen. Dit keer is het kantoortje  voor een ankerbewijs wel open. Ik geef al mijn formulieren die ik hier van de officiële instanties ontvangen heb. Maar ik mis het immigratieformulier. En juist die heeft de dame aan de ander kant van het glas nodig. “Nee, Dit gaat zo niet lukken. Ik heb dat formulier nodig.” Voordat we hierheen gelopen zijn heb ik de vrouw van de marina blij gemaakt met de stukken. Ik heb alles terug gekregen,dacht ik, behalve het immigratieformulier. Die ligt waarschijnlijke nog onder haar kopieapparaat. Ik doorzoek alle papieren nogmaals. Het zit er niet bij. “Nee hè. Nog n keer dit stuk lopen?” Gelukkig zit het immigratiekantoor onder dit kantoortje. We besluiten om een kopie te vragen. Zonder problemen overhandigt even later de vriendelijke dame een keurig niet van echt te onderscheiden kopie. Zo, nu het officiële gedeelte erop zit, kunnen we nu de toerist uithangen in Willemstad. Tegelijk met 9000 andere cruisers van drie cruiseschepen.

We weten al aardig de weg in de historische stad. We lopen van de wijk Otrabanda via de Koningin Emmabrug naar Punda. De pontjesbrug is 168m lang en de enige drijvende houten draaibrug ter wereld. Die Swinging old Lady kent een leuk verhaal. In 1888 is de brug geplaatst en om er over te mogen, moest men tol betalen. Behalve mensen zonder schoenen. Dat men op grote schaal deze tolheffing ontdook, laat zich raden. Het was ook niet zo moeilijk. Simpelweg je schoenen uit doen. Kinderen kregen van thuis geld mee om over de brug te mogen onderweg naar school. Vlak bij de brug hadden ze plots geen schoenen en spendeerden  ze vervolgens het geld aan snoepgoed. En niet alleen kinderen waren zo slim. Uiteindelijk is het heffen van tol afgeschaft.

Een ander leuk verhaal is hoe de stad aan zijn bonte kleuren komt. In beginsel waren alle gebouwen wit geschilderd. Een gouverneur had last van zijn ogen  vermoedelijk door de weerkaatsing van het felle zonlicht tegen al die witte gebouwen. Zijn arts adviseerde hem om de gebouwen een kleur te geven. Van de bevolking werd ook geëist dat ze hun pand kleurden. In die tijd was geel een gemakkelijke en goedkope kleur door oker toe te voegen aan de verf. Vandaar zoveel gele gebouwen. Maar mensen laten zich niet zomaar wat opleggen dus zijn ze ook andere kleuren gaan gebruiken. Hoewel het stadsgezicht onder Unesco bescherming staat, is men vrij in de keuze van de kleuren van het pand.

Het verrassendste komt uit het ATM-apparaat: Guldens. In mijn hand houd ik prachtige gekleurde bankbiljetten vast. Een feest der herkenning die felgekleurde papiertjes. En nog leuker wordt het als we wisselgeld krijgen. Ik heb weer ouderwetse guldens, kwartjes, dubbeltjes, stuivers en zelfs centen in mijn hand. En als ik de gulden omdraai zie ik het volledige zijaanzicht van Willem. Koning Willem Alexander op een gulden compleet met de welbekende tekst aan de zijkant.

Gespot op facebook. Zomaar een willekeurig voorgesteld bericht op facebook. Ik herken Rhapsody direct. Tijdens het uitvaren heeft een fotografe ons gespot en op de gevoelige plaat gezet.Ze stuurt ons nog een paar andere foto’s.  Leuk souvenir. Wij gaan op zeil naar het Spaanse Water. Het is maar een mijl of 5. Een uurtje normaal gesproken. Wij maken het dubbele aantal mijlen omdat we tegen de wind in moeten kruisen. Het is heerlijk weer en we hebben alle tijd. We weten nu ook weer wat aan de wind zeilen is. En we kunnen het nog!

“A nation’s culture resides in the hearts and in de soul of it’s people.”

-Mahatma Gandhi-