RHAPSODY

“Fort Nassau, Fort Nassau, Fort Nassau, hier zeiljacht Rhapsody over.”Ik hoor wat geruis en dan onze bootnaam. Ik heb contact. “Goedemiddag, dit is Rhapsody. Wij naderen de havenhoofden van Willemstad en willen graag een opening van de Pontjesbrug.” “Rhapsody vaart u maar verder. Achter ons vaart een groot cruiseschip. (filmpje)Ook in de richting van Willemstad. Ik check nog even of we moeten wachten. Maar dat grote schip blijft buiten. De bel rinkelt. Langzaam maar zeker gaat de loopbrug voor ons open. We varen in hartje Willemstad. De herenhuizen langs de kade hebben allerlei zoete kleuren. Ik ken dit van plaatjes uit reisgidsen. Nu is het de werkelijkheid in een onwerkelijk bont decor. De terrassen langs het water zitten vol. De mensen zwaaien en wij zwaaien vrolijk terug. In mijn naïviteit denk ik dat we midden in deze bruisende stad komen te liggen. Ik kon natuurlijk op de plotter al zien dat de Marina buiten het centrum ligt. Bij Curaçao Marine is de dame achter de balie behoorlijk verbaasd als ik zeg dat we 2 nachten willen blijven. “Heeft u gereserveerd” “Eh, nee.”“Hebt u zich aangemeld?” “Nee.” De vrouw gaat steeds bedenkelijker kijken. “Wilt u uit het water” “Nee, absoluut niet.” “U heeft zich echt niet aangemeld? “Nee, als 2 nachten niet kan dan graag 1.” Bang dat we tegen de stroom en wind in naar het Spaanse water moeten, vraag ik naar 1 nacht. Zelfs als we direct weg gaan betekent dat we in het donker aan zullen komen. Opgelucht hoor ik haar zeggen: “Nee, het lukt wel.” Ze kijkt op het bord en wijst ons een plek toe. Blijkbaar gaat niemand hier onaangekondigd heen. Alleen als men onderhoud wilt plegen. Wij voor een speciale opening van de pontjesbrug. Later kom ik bij haar terug met alle papieren. “Hebt u de inklaringsformulieren.” Tja, die hebben we niet. “Nee, lopend naar de stad is te ver. Je kunt met de taxi.”

Een half uur later lopen we, eigenwijs als we zijn, naar de stad. Het is een flinke tippel. Maps.me heeft de kortste route berekend. Straatje rechts, straatje links. Smalle straatjes. AchterafstWe krijgen meteen een andere kijk op Willemstad. Even bont en gekleurd. Alleen in een andere staat. De huizen zijn klein met achterstallig onderhoud.Behalve die op de monumentenlijst staan. Het ruikt zo nu en dan onfris en bierflesjes liggen op straat. Al dan niet gebroken. Het is opvallend stil. Dit is zo anders als op de andere Caribische eilanden waar men vooral buiten leeft. Na een halfuur komen we in de wijk Pietermaai waar het drukker op straat wordt. Ik kijk mijn ogen uit. Wat een prachtige pandjes. Alle verfkleuren uit doe-het-zelfwinkel is gebruikt. Het eerste wat we bezoeken is de douane. De douanier had gehoopt dat we alle gegevens via Seaclair ingevuld zouden hebben. Nu moet hij alles met de hand in vullen op de computer en is uiterst serieus. Het is net of ik een mondeling examen afleg. De gegevens van de boot heb ik zo vaak ingevuld dat ik ze gelukkig uit mijn hoofd ken want de bootpapieren met alle info heeft hij voor zijn neus. Uiteindelijk klaart de lucht en zijn we geslaagd. Hij kent Leiderdorp en Alphen  omdat hij zelf ooit in Zoetermeer heeft gewoond. Nu kunnen we naar de overkant om naar immigratie te gaan voor een stempel in ons paspoort. In elk land zit dit niet zo ver uit elkaar maar hier?!

We moeten over de pontjesbrug, met de mooie bijnaam old lady, naar immigratie lopen. Het zit aan de waterkant vlakbij de Julianabrug. We komen bij een security. Hij houdt ons tegen als we door willen lopen. “Nee, immigratie zit daar,” en wijst terug. We vragen hem of hij het op de plattegrond wil laten zien. Het zit namelijk echt ergens anders dan de richting die hij wijst. Hij begrijpt dat wij ons niet zomaar weg laten sturen. Hij neemt ons mee terug, steeds achterom kijkend want hij verlaat zijn plek waar hij over moet waken. We komen uit bij een ingang en tevens ook entree van een cruiseschip. John en ik kijken elkaar bedenkelijk aan. Wat blijkt nou. We moeten ons eerst bij een klein hokje alias registratiekantoor, legitimeren om verder te gaan. Daarna verloopt alles vlekkeloos met een olijke immigratiebeambte.Bijna dan. Het kantoor om een bewijs te halen om te mogen ankeren is al dicht. Dus morgen weer hierheen. Op de terugweg zwaait de aardige man van security ons vrolijk toe. Waarschijnlijk erg blij dat we de juiste officiële route hebben genomen. Wij zaten wel goed maar mochten daar gewoonweg niet doorheen.
Inmiddels is de zon al bijna onder.

Allerlei kerstlichtjes gaan aan en geeft een kermisachtige sfeer aan de stad met sneeuwtaferelen en al. Bizar. Dat de zon ondergaat betekent ook dat het gauw donker wordt. Het idee om door de wirwar van straatjes te lopen, staat ons beiden niet aan. We zoeken een andere route langs een doorgaande weg. Zo hoeven we maar 1 klein donker straatje door om vervolgens een autoweg over te steken en terug te lopen naar de Marina.

“Life is a sea of vibrant color. Jump in.”
– A.D. Posey-