“Een boom! Stop! Er ligt een boom op de weg!” roep ik vanaf het midden op de achterbank naar voren. Henk stopt de 4wd. Hilda en ik stappen uit de auto. John wordt losgelaten vanaf zijn comfortseat uit de achterbak. Een dikke stam met een diameter van zo’n 40 cm ligt dwars op de weg. Verder rijden zal niet gaan. Die stam moet weggehaald worden. Aan weerszijden is de stam gebroken. Dat biedt opties voor opruimen. We twijfelen of we echt wel de goede afslag hebben genomen. Voor ons heeft in ieder geval nog niemand gereden en bandensporen zijn weinig te zien in de zachte ondergrond. “Toch moesten we links aanhouden en dat hebben we gedaan.” We hebben een hefboom nodig,”zegt Hilda. “Ja, die zetten we er onder dan kunnen de boom opbeuren en opzij schuiven.” Hilda en ik zoeken naar mogelijke stokken. Die zijn echter zo verweerd dat ze al breken voordat ze ook maar iets hebben gedaan.
We staan midden in de jungle van Brownsberg. De weg is smal. Een modderige oranje rode massa met kuilen gevuld met water. Diep uitgesleten door stromend water als gevolg van de zware tropische regenbuien. Groen in alle vormen en kleuren naast, voor en boven ons. De weg is 13 km lang en we zijn al zover gekomen. Nu staan we stil. “We laten ons niet weerhouden door zo’n dwarsligger.” “Kom op, zeg. De halve wereld bezeild en nu terug gaan door een beetje weerstand?” Het is de tweede vandaag. Aan de voet van deze berg was een boom met zijn kruin op de weg gevallen . Voorgangers hadden een tunnel gehakt door de takken. Precies hoog en breed genoeg voor onze stoere auto. Net zoals de inhoud van de auto. Met John in de achterbak passen we er allemaal heel comfortabel in.
Noem het toeval. Noem het geluk maar overbodig is het ding zeker niet. Naast de weg staat een verkeersbord . “Verboden harder dan 30km te rijden,” brommen we. De gehele weg verbazen we over deze verspilling: tss of we op dit pad sneller kunnen dan 10 à 15 km per uur! Maar nu snappen we het nut van dat ding! Woest wrikt en trekt Thom de paal uit de grond. Onder begeleiding van Johns aanwijzingen heffen Thom en Henk de stam op en leggen het in een paar stappen aan de kant. Een liaan over de weg die het vertikt om zich over te geven aan ons afbraakgeweld, wordt even later ondersteund door datzelfde bord. Klus geklaard. Iedereen bebaggerd de auto in en rijden maar weer.
Boven op de berg besluiten we om maar een waterval te bezoeken. Natuurlijk wel de mooiste! De verste en tevens de meest uitputtenste. Zeggen ze. Het eng smalle en soms steil en af en toe spekgladde paadje, John maakt een MacGyfer duikeling en staat achteloos lachend weer op, meandert tussen hoge reuzen naar beneden. Het ruisen van de waterval klinkt steeds sterker en duikt tussen de weelderige planten op. Het valwater daalt rijkelijk naar beneden en is verkwikkend koel. De stralen masseren de stramme spieren en spoelt voor even de stomende hitte van onze lijven af. De lunch, krentebollen met kaas kan het Nederlandser, laat zich in deze omgeving prima smaken. Dan is het tijd om het eng smalle en soms steil en af en toe spekgladde paadje meandererend tussen hoge reuzen naar boven te aanvaarden. “What comes down must go up again.”
“Hee, daar loopt mijn zus.” Ik hang over Hilda heen, open het raampje en roep: “Letta!!” De auto stopt bij een groepje wandelaars. Gegil van haar kant. “Hi!!!, van mijn kant. Haar vrolijke gezicht verraad dat ze aan het genieten is. Een totaal nieuwe wereld met vele ontmoetingen en zoals het toeval het wil, nu met ons zessen. Heel speciaal om mijn zus tegen te komen midden in de jungle helemaal in Suriname.
De terugweg is net zo betoverend mooi als de heenweg. Het bord en de liaan passen nog steeds goed bij elkaar en staan innig verstrengeld aan de kant van de weg. En wij gaan er glunderend onderdoor. Hoe lang zou hun liefde standhouden? Wij vervolgen onze weg als een film die langzaam teruggedraaid wordt. Met een verschil: de boomtunnel is niet meer. Bruut weggekapt. What comes down…
“In every walk with nature one receives far more than he seeks”
-John Muir-
Ik weet nog steeds niet wat me daar overkwam: mijn zus daar te zien in het midden van de jungle in een auto. Niet verwacht, zeker niet gedacht. Ik heb de net iets minder pittige waterval belopen/gegleden, maar voor de vele 60-plussers in de groep zeker zo pittig. Onderkoeld commentaar van de groep : “Dat was dan zeker dat zeilende zusje?!” op al dat gegil. Zij koel en uitgerust in de auto, man achterin opgeborgen en ik druipend en rood verhit in badpak met korte broek. Zo ver en zo sportief was ik nog nooit geweest! En het drama van de boom was ons ook overkomen. Dat kostte een uur en de bezienswaardigheid van rastakapsels, spieren en machetes.
super mooi verhaal met plezier gelezen, we blijven jullie volgen. groetjes janny
Prachtige fotos en een mooi verhaal,we lezen het plezier dat jullie genieten van deze bijzondere reis. groetjes janny.
Door dit te lezen beleven we het nogmaals. Thanks! 🙂
heerlijk om weer een zus te ontmoeten…zeker vanuit de ontspannen situatie…
Je boft met zo’n familie