RHAPSODY

Prima zeilweer: een stralende zon, blauwe lucht en wind die ons vooruit blaast. Met een raar gevoel kijk ik achterom naar St George dat langzaam maar zeker kleiner wordt.

Zolang heb ik ernaar uit gekeken om weer verder te kunnen en nu het zover is, valt het toch niet mee. Grenada heeft een onuitwisbare indruk achtergelaten. Ik denk aan de hash. De off-the beaten-track wandelingen dwars door het landschap zijn intensief  maar elke keer een feestje.

Ik denk aan  nutmegicecream. Op aandringen van een paar localen om het echt eens te proeven, heb ik aan de serveerster van Adrift (ons huisrestaurant) een klein beetje gevraagd om te proeven. Met argwaan neem ik mijn eerste hap. Het is echter zo lekker dat ik later een heel portie bestel.  En ik hou helemaal niet van nootmuskaat. Vroeger strooide mijn moeder het overal op. Op de bonen, de knolletjes, de bloemkool, de andijvie en spruiten.  In onze keuken was er geen nootmuskaat te vinden. Maar na Grenada ligt er een illegaal geraapte nootmuskaatnoot in het kastje van de kombuis. De foelie die er om heen zat, heeft John al in een gerecht gebruikt.

Ik denk terug aan Dragons Bay. De kleine baai waar Rhapsody opgesloten werd door een visnet van vissers. Met een hoop gedoe heeft de visser het net zwemmend onder ons door gehaald  terwijl John  het anker optilt om het vervolgens weer te laten vallen.En dat allemaal om evenverderop het onderwater sculpture park te bekijken.

Ik denk aan onze zeilwedstrijd. Na de te waterlating hebben wij, op de valreep,

op zondag meegedaan aan de PCYC J/24 regatta. Elk team racet 3 keer en elke keer in een andere J/24 boot tussen de voor ankerliggende zeilboten in Clarks Court Bay. Wij zijn eerste geworden van de cruisers samen met de fanatieke bemanning van Siella, Henri en Laura. Ongeoefend maar de samenwerking is fantastisch. Het is een heerlijk bijna Hollandse zeilwedstrijd met veel  regen en zelfs kippenvel ontbreekt niet. We eten geen kipsaté zoals op de Kaag maar een hamburger uit een hip restaurant op wielen is ook niet verkeerd.

De dollarbusjes maken me weer aan het lachen. Wat een herrie en een drukte in die busjes.  Maar ze hebben ons op de mooiste plekjes van Grenada gebracht.

We nemen niet alleen afscheid van het eiland maar ook van Zanzibar. Na een jaar bijna overal samen geweest te zijn, gaan we nu alleen verder.

En nu zijn we dus onderweg naar Bonaire. De parasailor  staat bol tegen de blauwe lucht en geeft ons vleugels. De dagen en nachten op zee geven tijd om terug te denken, na te genieten en los te laten. Na drie dagen zie ik land aan de horizon. Een vuurtoren lijkt midden in de zee te staan. Het oostenlijke deel van het eiland is heel vlak plat. Pas laat kunnen we het land tussen de zee en de lucht onderscheiden. Kleine gekleurde huisjes staan langs de kust. Om de zoveel tijd verschijnt er een obelisk. 4 in totaal. Rood, wit, blauw en oranje. Witte zoutbergen steken zich af tegen de blauwe lucht. Het water om ons heen wordt inmiddels onvoorstelbaar zwembadblauw.  Bij Kralendijk pikken we een mooring op en maken we de boot vast. Dit eiland is duidelijk anders en vraagt om ontdekt te worden.

Ik weet niet waar ik heen ga, maar ik ben onderweg.

-Voltaire-