RHAPSODY

“Ola!” hoor ik roepen. Achterons liggen Tineke en Henk (Zanzibar). John steekt zijn hoofd naar buiten. “Goedemorgen,” roept John vrolijk terug. We klauteren allebei naar buiten. “We hebben andere plannen,” zegt Henk. “Wij gaan niet naar Suriname.” “Wat?!!?Niet naar Suriname” Ik heb de neiging om iets grappigs te zeggen maar  ik zie aan hun gezichten dat het ernstig is. “Ik heb de verstaging gecontroleerd en 1 tier is losgeraakt. Ik heb een nieuwe voorstag nodig. Die moet uit Nederland komen.” “Baf!” Met beide benen op de grond. Die opmerking komt hard binnen. “Niet mee naar Suriname is gewoon geen optie. Hoe lang kunnen wij wachten? Gaan we wachten? Hoe zit het met onze verstaging” Dat zijn zomaar gedachten die met zo’n snelheid de revue passeren dat ik ze nauwelijks kan bij houden. Uiteindelijk ben ik er stil van. Wij allemaal. “En nu?”

De  vertrekdatum naar Suriname nadert. Dat brengt nieuwe energie met zich mee. De dames vooral hoe we onderweg zo culinair mogelijk kunnen doorbrengen. Recepten en tips worden over en weer gedeeld en uitgeprobeerd. Hoe bak je een mooi brood? Hoe houden we het vers vers? Hoeveel eten neem jij mee? Informatie van eerdere vertrekkers wordt gelezen. De mannen zijn met name bezig met de technische kant. John klimt nu ook de mast in. Tom ook. Stel je voor dat? Gelukkig beide boten hebben geen averij opgelopen.

Een dag later ligt Zanzibar vast in de haven. We zijn er allemaal. Expeditie voorstag. Want we hebben dè  oplossing; de stag komt uit Nederland, de voorstag nu eraf  halen en opmeten, maten vandaag 30 december doorgeven, maandag 2 of 3 jan voorstag laten maken, een familielid van Blue Dream of van ons komt het op 4 januari brengen, 5 januari monteren en 7 januari vertrek. Kat in het bakkie. De mannen omgedoopt tot de drie musketiers gaan aan de slag. Bijgestaan door de dames. “Pak een ff een bahco. Heb je ook sleutel 27 voor ons? En een meetlint? Pen en papier? En ook een watervaste stift?”  Het is maar goed dat deze handig mannen ook handige dames hebben.

Een paar uur een later is de klus geklaard. Met z’n zessen tillen we de voorstag als een doodvogeltje van de boot en leggen haar zachtjes op de steiger. Deel 1 zit er op.  Nu nog iemand uit Nederland en maten doorgeven. Ik heb net een app verstuurd naar mijn zwager Jaap die dat wel ziet zitten als er een Kaap Verdiaan vraagt of hij kan helpen. “Ja, ja nu komen als de klus geklaard is,” zeggen de mannen verontwaardigd. “I’m a rigger. I can make a new one” De expeditie gaat in een stroomversnelling. De voorstag  kan hier inderdaad gemaakt worden. En als het even mee zit morgen al.  Dat zit het niet. Maar maandag is tie wel klaar! Maandag is, 2 januari, na oud en nieuw. Oud en nieuw = 2 x 24 uur feest! Dus geen werkmannen maar wel de nieuwe voorstag! Dat biedt opties: hup de drie musketiers gaan weer aan de slag. Expeditie voorstag geslaagd.

De vertreksdatum naar Suriname is uitgesteld. We hebben het weer nauwlettend in de gaten gehouden. En vandaag vertrekken, donderdag  5 januari, betekent dagen weinig wind of  zelfs windstil.. Geen goed start van de reis.  Een moeilijke beslissing maar we stellen het  vertrek uit.  Naar Dinsdag 10 -1-17. Het geeft hier tijd. Tijd om alle klussen te klaren.

Zoals ik al schreef zit Rhapsody onder het stof. De lijnen, de rolfokhoes, de mast de verstaging. Alles moet schoon.Een klus die we uitstellen naar de laatste dagen voor het geval er weer nieuwe stof aan komt waaien. John maakt de mast schoon en klautert met zijn topclimber de mast in. Een Topklimmer is ie! Het is een lijnenspel hier aan boord. Aan de boom komt shockcord om te zorgen dat het zeil en lijnen minder harde klappen maken als we op zee zijn. Alle lijnen krijgen hun plek weer aan boord. De rode lijn gaat door de giek. Deze rode lijn hopen we niet nodig te hebben. Het is voor de laatste rif in het zeil mocht het hard gaan waaien.  Be prepared! De was wordt nog even gedaan.  De vlag van Suriname is klaar. Informatie en foto’s  vliegen van de ene computer naar de andere om de  blog up to date te houden. Kaap Verdiaanse muziek  om de het afscheid te veraangenamen..

Nog 1 dag. De vertrekdatum naar Suriname is nu zeker; 10-1 gaan we vertrekken. Nu komt het er op aan. Alles is aan boord behalve de groente en fruit. Die culinaire hoogstandjes lijkt gemakkelijk maar het is een hele toer (en een leuke) om de ingrediënten bij elkaar te scharrelen.

Heel Mindelo hebben we de afgelopen dagen afgestruind op zoek naar eten. Alles is te koop. Alleen niet 1 winkel. Het fruit kopen we in de ene supermarkt, groente komt van de markt, de droge producten uit alle winkels want wat bij de een uitverkocht is, heeft wellicht de andere nog. Vandaag gaan voor vers. We gaan een echte vertrekkersitem scoren:een stammetje vol met banen! We kopen er een voor  alle drie de boten. Want die nu nog groen zijn echt allemaal tegelijk rijp! Dan komen ze je oren uit!

De groente is gewassen en keurig in kratten gedaan. John kookt alvast een paar maaltijden vooruit. Het is al bijna routine: Vertrek voor langere tijd. Ik merk dat ik gehaast ben.  En druk. Wil nog even dit en dat. Als ik ga zitten wordt ik onrustig.De was opvouwen is voor even een mindfull bezigheidje. Mijn gedachten veel sneller gaan dan ik schrijven kan. En ik zou nog veel meer willen schrijven. Maar…Tjee hee. We gaan wel even  dè grote oversteek maken. Maanden lang heb ik op mijn werk naar de wereldkaart gekeken die in de personeelskamer hing. In gedachten heb ik  deze reis al talloze keren gemaakt.  Het leek steeds minder ver en minder spannend. Maar nu sta ik aan de vooravond van een fijn stukkie zeilen volgens John. En die is voelbaar in mijn buik, in mijn hoofd. In mijn hele lijf! De oversteek is nog even een dingetje maar Suriname lonkt…..!

“Each goodbye means a new hello.”