RHAPSODY

Auww!! Een pijnlijke steek gaat er door mijn teen. Als ik mijn voet optil, gaat een tak vol met venijnige stekels mee omhoog. Eentje is dwars door mijn slipper heengegaan en heeft zich in mijn vlees gepriemd. Langzaam trek ik de doorn uit mijn voet en slipperzool. Ik vervolg mijn weg op een smal overwoekerd paadje op een heuvel bij het Spaanse Water. John loopt een paar meter voor me. Ons is verteld dat we boven op die heuvel een prachtig uitzicht hebben over het water. Dus zijn we op pad gegaan. Op onze flipflops. We zijn omgeven door boosaardige planten. De een nog stekeliger dan de ander. En sluw zijn ze ook. Als ik even om me heen kijk, stap ik niets vermoedend in een cactusblad. Ook die stekels gaan dwars door mijn slipperzool heen en bereiken mijn eigen zachte voetzooltjes. Duidelijk geval van verkeerde schoenen. Als ik dan vervolgens mijn blik geconcentreerd op het pad houd, stoot ik ongenadig hard mijn hoofd tegen tak. Op een goed moment zijn wij het pad kwijt. We zijn bijna rond en willen niet terug lopen. “Zo ver is het niet en we pikken ergens wel weer een pad op,”zegt John.  Nou dat hebben we geweten. De flora is het er niet zo mee eens dat ze platgetrapt zouden worden door onze slippers. Totaal onverwachts word ik overrompeld door een cactus. Deze grijpt me bij mijn kuit en is vastberaden mij nooit meer los te laten. Ik pak het stuk cactus wat echt niet zo gemakkelijk is. Het is stuk zit zo vol stekels dat pijnloos een leeg stukje vast pakken een onderneming op zich is. Ik wurm mijn duim en wijsvinger tussen de stekels. Als ik trek, zie ik mijn huid meekomen. Elke stekel heeft een stukje huid vast. Hoe harder ik trek des te harder trekt de cactus aan mijn huid. “In een keer eraf trekken,” roept John. “Als een pleister.” Ik trek nooit een pleister in 1 keer eraf. Altijd stukje bij beetje. Mijn pleistertactiek helpt me niet. Als ik aan de ene kant trek, grijpt de cactus zich aan de andere kant weer helemaal vast. Even lijkt het erop dat ik met cactus verder door het leven zal moeten gaan of erger dat John komt helpen. Ik zet mijn tanden op elkaar en ruk zonder te kijken. “Los.” Een eigen pad creëren is geen optie. We lopen terug waar we vandaan kwamen. Terug naar de waterkant met de mangroves. Denk nu niet dat deze struiken het goed met je voor hebben. Ze doen zelf niks maar schijn bedriegt. Tussen hun frisgroene blaadjes huisvesten zich muggen. Van die geniepige kleintjes. Klaar voor de aanval. Zeker nu we voor de tweede keer langskomen. Ze kunnen mijn bloed wel drinken. En ik doe echt niks. Lijdzaam onderga ik al maaiend hun aanval. Zo snel mogelijk maak ik me uit de voeten als ik de een na de andere bijtende steek op mijn lichaam voel. Als we later weer op de boot zijn. Verzorg mijn zool. Die zit vol stekels en splinters. Een voor een haal ik ze uit de zool van mijn slipper. En dat uitzicht hebben we niet eens gezien!

Het gebied in de buurt van het Spaanse water heeft ons verrast. Er zijn zoveel wandelpaden. Dit keer lopen we in het natuurgebied van Jan Thiel. We zijn blij met onze keuze van de schoenen. De paden zijn duidelijk. Niets kan ons gebeuren. Het gaat heuvel op en heuvel af. Soms is het pad breed en dan weer avontuurlijk smal. We hopen flamingo’s te zien die van het zoutmeer leven. Heel in de verte zien we roze stippen. “We zouden aan de overkant moeten staan.” Het rondje om het meer bewaren we voor een volgende keer. Het is nu te laat. De zon staat al lager aan de hemel en is zowel vriendelijker voor ons als de omgeving. De kleuren van het licht geven een mooi warme gloed over het landschap.  We hervatten onze wandeling. Het pad loopt langs de kust. We hebben een mooi vrij uitzicht over de zee. Even later loopt het pad niet langs de zee maar er dwars door heen. Ook nu zijn we bijna rond en willen niet teruglopen. We hebben de pech dat het net hoogwater is. Ook al is de verhoging niet zo groot natte voeten krijgen we. Alsnog verkeerde schoenen. “Hadden we nou maar flipflops!”

Tijdens onze tweede poging naar de top zijn we beter voorbereid. We hebben juiste schoenen aan voor de onderneming. Met nieuwe aanwijzingen denken we nu wel die heuveltop te bereiken. We gaan direct met het bijbootje naar een steigertje in het mangrovebos. We trotseren de venijnige vijandigheid. We proberen een aantal paadjes bij grote rotsblokken. Daar zou het moeten zijn. Alles loopt dood of is onherkenbaar als pad. We klimmen op een rotsblok  en gaan erover heen. Er gaat inderdaad een pad  verder om vervolgens weer onduidelijk te worden. We staan voor een grote rots. We kunnen dit keer er alleen omheen.“Gaan we naar links of rechts.” John besluit rechtsom te gaan.“Dit is niet het pad,”roept hij en loopt vervolgens wel door.

Ik neem het linker pad of althans ik loop de linkerkant op. Al klimmend en klauterend kom ik hoger op. “Waar ben jij?” roep ik. “Ik ben er al!” hoor ik in de verte.  Ik loop door. Het laatste stuk gaat over overhangende rotsen. Iets wat ik normaal niet zou doen maar het uitzicht lonkt en vanaf dit punt kan ik ons bootje nog niet zien. Voorzichtig loop ik erover heen.  Onder het mom: “Wat je niet ziet, is er ook niet.” Iets later dan John sta ook ik naast het houten beeldwerkje. Ik kijk over het grillig gevormde Spaanse Water en in de verte de Caribische Zee. Prachtig.

Ons rondje om het meer van Jan Thiel is net het zondagse rondje om het meer van Alphen; De Zegerplas. Toch is er een verschil. De eendjes, meerkoeten, zeemeeuwen en andere Nederlandse watervogels zijn vervangen door deze prachtige kleurrijke exemplaren. En we lopen hier alleen. Ik ben er stil van. En die schoenen zijn dan niet belangrijk meer..

Never stop wondering

Never stop wandering