RHAPSODY

Langzaam varen we tussen de kleine eilandjes door. Ik maak een wijde bocht naar rechts om de ondieptes en koraal te vermijden. Voor ons ligt een subtiel geschilderd blauw aquarel. Geleidelijk veranderd de kleur met de diepte van het water mee. We varen in de Tobago Cays. Een paar eilandjes in open zee afgeschermd door het befaamde Horseshoe Reef. De voortdurend aangevoerde oceaangolven breken onvermoeibaar op het rif en raken hun kracht kwijt. Het anker grijpt snel in het witte zand op de bodem. Een nieuwe horizon.

“Een schildpad! John, heb je hem gezien. Daar! Daar is hij onder gegaan.” Ik staar over het water. Hij moet toch een keer adem halen. Een tijdje later komt de schildpad boven, neemt een hap lucht en duikt weer naar beneden. “Nog een!”Ik zie er nog een!” Tobago Cays is een bucketlistbestemming. Klaar om afgestreept te worden. Vanaf de heuvel kan ik pas de grootsheids van dit gebied zien .Hier kan ik alle kleuren blauw goed tot me nemen. “Was ik maar een vogel. Zwevend boven dit hoefijzer rif,”mijmer ik. Maarja, dan mis ik juist de details.

Samen met de Zanzibar verkennen we de het gebied. Gewapend met flippers, snorkels, petjes en water, gaan we op speurtocht. SPLASH! John ligt in het water bij het zien van een schildpad. Hij duikt in no time naar beneden. Ik wil niet achter blijven. Ik doe de flippers aan en mijn snorkel op. Een splashje klinkt als ik langzaam glijdend te water ga. Ik steek mijn gezicht in het water en speur de bodem af. Al gauw ontdek ik dat er niet een maar zelfs twee te zien zijn. Ze grazen de zeebodem af en eten gestaag het zeegras op. Gracieus vinden ze hun weg door het water. “Is het zwemmen of is het vliegen wat ze doen.” Vol bewondering sla ik hen gade. Ik heb de neiging om in mijn arm te knijpen om wakker te worden uit deze droom. Hoe hard ik ook zou knijpen, wakker worden doe ik niet. Ik leef deze droom.

Direct achter het rif kunnen we snorkelen. Plukjes rif steekt donker af tegen het pastelgetinte water. De stroming is goed te merken. Als ik even stop met zwemmen ga ik in een sneltreinvaart terug langs het koraal waar ik even daarvoor als een boemeltje voorbij gezwommen ben. Het is steeds weer fascinerend wat er onder water allemaal afspeelt. Mooi verschillend koraal en anemonen in allerlei kleuren. En op de achtergrond kussen de oceaangolven onvermoeibaar het rif…

De eilandjes zijn Petit Peuterig maar daardoor juist zo mooi. Onbewoond, palmen, zandstrand, grote schelpen, koel briesje. Wat wil een mens nog meer? Juist! Een hangmat! Tussen twee palmen liggen John en ik even later lui heen en weer te wiegen. Nog net niet met de billen bloot (we denken aan onze omgeving). Maar drinken uit een kokosnoot behoort tot de mogelijkheden!

Zoveel kleuren blauw overdag, zoveel kleuren rood tijdens de sundowner. De zon heeft zichzelf overtroffen “Kan ze ooit een nog betere prestatie neerzetten?” En juist nu heb ik mijn fototoestel niet bij me.

We hebben ons best gedaan om zo hoog mogelijk te klimmen en zo diep mogelijk te duiken.(Okee, okee, ik niet, John wel).

Leef onze droom met ons mee in het filmpje.

Salt Whistle Bay op het eiland Mayreau houdt de droom in stand. Prachtig kleine ronde baai met blank zand en palmen aan de leewardzijde. Een smalle strook zand houdt de oceaangolven aan de windwardzijde tegen.

Er loopt maar een weg over het eiland. In een uur kan je van het noorden naar het zuiden lopen. Halverwege staat een hoogte punt:een kerkje uit de 17^e eeuw met uitzicht op de gehele Tobago Cays. Een restaurantje opent speciaal haar deuren om ons vieren te voorzien van het nodige vocht. Dit baaitje heeft helaas een schaduwzijde en is prikkelbaar. De heuvel op het schiereilandje aan windwardzijde is begroeid met cactussen. Een heel bijzonder woestijnachtig landschap. Ik word ook een beetje prikkelbaar.

De kust aan deze kant ligt namelijk bezaaid met afval. Plastic afval in de vorm van petflessen. Het ligt er vol mee. “Oprapen,” hoor ik mijn hoofd. “Maar waar laat ik het?” Op dit eiland is er geen afvalophaaldienst. Geen plek waar ik het afval goed achter kan laten. Het is verplaatsen van rotzooi. Geadviseerd wordt als je hier wilt ankeren om je eigen afval aan boord te laten en mee te nemen naar een groter eiland. Er is geen beginnen aan. “Al die flessen in onze boot?” Er ligt zoveel. Het is dweilen met de kraan open. Onvermoeibaar spugen de golven al het, vermoedelijk achteloos achtergelaten, plastic afval op de kust. Ik loop achter de anderen aan  terug naar ons baaitje met mooie palmen en kleine gekleurde restaurantjes…

There is nothing more beautiful than the way ocean refuses to stop kissing the shoreline, no matter how many times it’s sent away.

-Sarah Kay-