RHAPSODY

“Gaan we terug in de tijd of juist vooruit?” vraag ik John. Leven we in het heden of het verleden? Dat is de vraag. Als we straks Thailand verlaten gaan we terug in de tijd. In ieder geval terug naar onze jaartelling. Tijdreizigers. We zijn dit jaar tijdreizigers. Een soort back to the future. We vieren namelijk dit jaar drie keer een nieuw jaar.

In Rebak Marina bij Langkawi vieren we dat het 2025 wordt. Compleet met vuurwerk, wensballon, zeilers uit verschillende landen en, natuurlijk, onze traditionele nieuwjaarsduik. Als we in Penang, een ander eiland in Maleisië, zijn, zijn we getuigen van de voorbereidingen van het Chinese nieuwjaar 4723. Een jaartelling ooit gestart door een keizer. De straten zijn versierd met slingers lampionnen. Huizen hebben allemaal een een lampion of een slingertje met kleintjes. Flonkerende ledlampjes hebben het olievlammetje vervangen. De winkels liggen vol met absurd luxe cadeaupakketten. Allemaal groter dan onze gemiddelde kerstpakket. De kledingafdelingen zijn een rode massa. Rode bloesjes, rode jurken, rode shirts. Alles in de kleur rood. Rood moet het ongeluk afwenden.

Bij de oude tempel ‘Goddes of mercy’ in Georgetown worden handgemaakte mega grote versierde wierookstokken geofferd. In de supermarkt liggen de schappen vol met duizenden mandarijnen. Dit alles in de hoop op een goed nieuwjaar. Eenmaal terug in Rebak zijn we precies op tijd om het Chinese nieuwjaar in te luiden. Een flink hoeveelheid rode aan flarden gescheurde papiertjes is het stille bewijs van de explosieve vuurwerkherrie van even daarvoor. Draken onder begeleiding van een slagorkest dansen door het resort. Het orkest met voornamelijk bekkens als instrument klinkt ongelooflijk schel en voornamelijk oorverdovend hard. Geluid dat de oren pijnigt. Geen wonder dat kwade geesten met deze takkenherrie verjaagd worden.

Ik sta met mijn oren dicht te kijken. Met tegenzin haal ik mijn vingers uit mijn oren omdat ik uit de bek van een draak een mandarijn toegeworpen krijg. Ik vang met gemak de mandarijn met beide handen. Opnieuw een teken van geluk welzijn en gezondheid. De draken worden tevreden gehouden met allerlei verstopte lekkernijen. Al dansend worden ze gevonden. Alle belangrijke ruimtes van het resort wordt vereerd met een bezoek van de draken om zo een voorspoedig nieuwjaar te bewerkstelligen. Waarschijnlijk zouden ze tegen betaling ook naar onze boot gegaan zijn. Voor de zekerheid hebben we aan boord een rode lantaarn opgehangen. Laat het ongeluk maar buiten blijven.

En nu vieren we op 12 en 13 april het nieuwe jaar in Thailand volgens een oud Siamees gebruik. Het Songkran festival. Uit de tijd dat Thailand nog Siam was en Boeddhabeelden overgoten werden met water. Dat gebeurt overigens nog steeds. April is de heetste maand van Thailand en zo is het water gieten uitgebreid naar de Thaise bewoners. Lang geleden in die Siamese tijd is hier al een jaartelling vastgesteld. Het is nu het jaar 2567. En morgen 2568. Heb ik mijn verjaardag dit jaar dus op 5 april 2567 gevierd. Wie kan dat zeggen.

Bij the Seven Eleven, een minisuper, wachten we op een grab taxi. Op de een of andere manier wil het ons niet echt snel lukken. Gister reed de bestelde taxi langs en steeds verder bij ons vandaan. De tweede bleef staan want deze wilde extra geld voordat hij naar ons toe zou komen. De derde stond al voor onze neus maar zonder chauffeur. Deze taxi lieten we niet meer gaan. De chauffeur laat ons verbaasd instappen nadat hij klaar is met zijn boodschappen. Vandaag hetzelfde verhaal. We zijn het wachten zat en houden een gewone taxi aan. Twee keer zo duur maar we zijn niet alleen. Stacey en Britt van Bella Vista  zijn hier ook nog en gaan mee. We gaan naar de stad Phuket. Vandaag zou er al wat te doen moeten zijn vanwege het Thaise nieuwjaar.

In de oude stad stappen we uit. Er is nog niet veel bijzonders te zien. Stalletjes met plastic pistolen en geweren dat dan weer wel. We kunnen ons niet beheersen. Niet veel later sta ik met een mega groot waterpistool in mijn handen. Ik pomp een aantal keer en haal de trekker over. Direct spuit er meters ver water uit. Ik schrik er van. Lachend hang ik hem terug. Misschien toch wel groot om daar de hele dag mee rond te sjouwen. Er zou een parade moeten zijn. Niemand weet, als we naar vragen, wanneer de parade begint en of er überhaupt wel een parade is. We geven het op. We nemen ons voor om in ieder geval aan het eind van de dag een waterpistool te kopen en vooral lekker rond te lopen. De oude stad is een winkel gebied. En ik moet bekennen het is leuk. De winkels zijn erg divers.

Een zaakje met kleding uit het Hoge Noorden is prachtig kleurrijk. Mooie unieke kunstgalerieën wisselen de cafeetjes en souvenirswinkels af. Bij een gaan we naar binnen terwijl hij niet open is. Ze zijn druk met de voorbereidingen voor morgen. Desondanks heet de eigenaar Toby ons hartelijk welkom. Hij neemt de tijd om zijn uitgestalde kunstvoorwerpen te laten zien. Hij vertelt interessant en gepassioneerd over de samenwerking met de lokale kunstenaars. Ook van hem worden we niks wijzer over een Parade. Wel dat vanaf 10 uur het feest morgen begint. Met pretogen vertelt hij dat hij morgen de waterstrijd aangaat met zijn overburen. Toby biedt aan om morgen water bij hem te halen om onze pistolen te vullen.

Langs de kant van de straat zien we een tuktuk staan. Dat brengt ons op het idee om deze tuktuk te regelen zodat we morgen makkelijk de stad in en uit komen. Geen enkele taxi zal ons nat in zijn auto willen hebben na afloop. Telefoonnummers worden uitgewisseld. We besluiten om wat te gaan drinken in een van de vele leuke cafeetjes. Wanneer we daarna op jacht gaan naar een waterpistool lopen we pardoes tegen het begin van de Parade aan.

Vooraan staan drie praalwagens. In een van de drie zitten twee boeddhistische monniken. Zodra de Parade begint te bewegen, krijgen we, geheel onverwachts, water van een van hen over ons heen gegooid. Gelukkiger en gezegender kunnen we het Thaise nieuwe jaar niet beginnen. Daarachter veelal dames met sierlijk kleding en op hun hoofd prachtige gouden hoofddeksels. Wat een cadeautje weer. Nu nog onze waterpistolen.  Ik denk eerst nog aan een kleintje maar als alle anderen een grote kiezen, neem ik ook een grote. Gewapend met onze waterpistolen stappen we in de grabtaxi. Zodra de chauffeur de pistolen in de gaten heeft, kijkt hij nerveus naar onze kleding van de één naar de ander. “It is okay, we are dry.”Wanneer hij doorheeft dat we droog zijn, mogen we allemaal instappen.

Opnieuw staan we bij de 7-eleven. Nu met zes personen. Er is een boot bijgekomen die graag met ons meegaat. Hans en Liesbeth van Danceme. Bij de winkel staat een grote waterton en we vullen onze geweren. We kunnen beter maar meteen voorbereid zijn. Hans koopt nog snel een exemplaar. Liesbeth heeft al een kleintje. Gewapend gaan we op weg. We zijn er klaar voor.

In de stad lopen we als het A-team door de straten met onze geweren in de aanslag. We zijn nog wat vroeg. Er gebeurt nog niet zo heel veel. We ontmoeten Toby om hem bij te staan maar de strijd is nog niet begonnen. Overal staan watertonnen, zwembadjes en waterslangen waaruit iedereen water mag tappen. De eerste pick-ups verschijnen in het nog droge straatbeeld. Een paar seconde later is het wegdek kletsnat.  Voorzichtig spuiten we terug. Niet veel later verdedigen we onszelf fanatiek tegen het vele door de lucht vliegende water. We zijn allemaal weer tien. Als zes vrolijke ongeremde kinderen voegen we ons aan de activiteit. De dag is zonovergoten mooi.

Na 2 uur in de namiddag wordt het drukker in de straten Een wirwar aan scooters en brommers. Al dan niet met een watergeweer. Lijdzaam worden ze nat gespoten daar hun pistool al leeg geschoten is. Vanuit een garage  klinkt een luide beat. Met vijf man sterk gooien ze schalen water naar de voorbij rijdende menigte. Tussen al die tweewielers rijden meer en meer grote pick-ups met flinke tonnen water.

Een heel peloton, jong en oud, staat klaar om toe te slaan. Wij ook. Ik sta klaar en mik gericht. Tot mijn grote pret krijg ik de volle laag. Een schaal vol water wordt er over me heen gekieperd. Soms warm, soms ijs en ijskoud. Binnen de kortste keren drijfnat. Als ik dan tot mijn bikinibroekje nat ben, maakt het echt helemaal niks meer uit.

Terwijl ik mijn pistool aan het vullen ben, krijg ik bakken water over me heen gegooid door kleine kinderen. Dikke pret en gillend duiken ze weg als ik op ze reageer. Ergens in een nisje waar we voor staan, staan een oude man en vrouw. Opa en oma van een klein mannetje die heerlijk ons nat staat te spuiten. Ook het oude echtpaar heeft lol. Stiekem spuiten ze ons nat. Kleine schotjes koud water. Wanneer ik achterom kijk, staan ze zo onschuldig als wat te kijken. Terug spuiten is er niet bij. Uit respect voor de ouderen. John loopt op zijn schoenen en inmiddels is het geen lopen meer maar soppen. Grote hilariteit wanneer we verkeerspolitie voorbij zien komen. Vol in uniform en zwaar bewapend. Met waterpistolen wel te verstaan en net als wij een nat pak.

Drijfnat zijn we allemaal en dan toch nog mogen we naar binnen voor een kop koffie, een lunch of een biertje. Ik kijk naar mijn handen. Ik heb ze nog nooit zo rimpelig gezien. Mijn hele hand is pokdalig en lijkwit door mijn los gerimpelde huid. Ik kijk naar mijn voeten. Hetzelfde verhaal. Het hoort er allemaal bij. Soms krijg ik een veeg van een papje van babypoeder of meel met een menthol luchtje in mijn gezicht. Ook dat hoort erbij. Geeft niks. Na twee schalen water over me heen, ben ik weer helemaal schoon. Zo nu en dan loopt er een droge onwetende toerist voorbij. Niet voorlang.

Tegen zessen vinden we het genoeg. De dame van de tuktuk houdt woord. Zij en haar man zijn bereid ons in deze natte chaos op te halen. Onderweg naar de tuktuk geven we onze watergeweer weg aan kinderen. Ze zijn superleuk maar ook flinke dingen in onze boot. En wanneer en waar hebben we weer zo’n waterfestijn. Nu worden ze nogmaals gebruikt door een paar heel blije kinderen. Meteen voelt het kaal en onbeschermd omdat we onszelf niet meer kunnen verdedigen.

In de tuktuk lopen waterstraaltjes over de vloer dat uit onze natte kleding druipt. We wanen ons veilig. Zo dom want wat deden wij? Juist. Naar binnen spuiten bij mensen die voorbij kwamen. Wij zijn totaal weerloos. Dus als we stilstaan bij verkeerslichten krijgen van alle kanten water naar binnen gegooid. Lachende gezichten aan de andere kant. Net als we denken nu echt het tafereel verlaten te hebben, staan we opnieuw stil. Precies bij een aantal jongeren. Weerloos. Totaal weerloos. Bakken met verschrikkelijk koud water komt naar binnen. We gieren het uit. Alleen Liesbeth heeft haar lieve kleine dinosauruspistooltje nog. Dat kan ons niet behoeden voor de volgende aanval van de olijke jongens. Hans en Stacy duiken weg zodat ik de volledige ijskoude laag krijg. Het water stroomt over de banken en de vloer de tuktuk uit. Ik verontschuldig me bij de dame van de tuktuk maar die vind het niks erg. De tuktuk gaat volledig ingezegend en schoon het nieuwe jaar in.

Your future is whatever you make it, so make it a good one.

– Doc Brown (uit: back to the future)-