RHAPSODY

In de baai vlakbij Muros vinden we een prachtige ankerplek. We liggen precies boven een ondieper stuk met uitzicht op een rotspartij. Dit brengt zowel een uitdaging, hoeveel meter gaan we nog zakken als schoonheid met zich mee. Het water is kraakhelder. “Het zijn stenen”, zeg ik. “Nee, het zijn waterplanten”, zegt John. Tussen de stenen en/of waterplanten is een groot waterleven te ontdekken. Allerlei vissen zijn er te bewonderen. Ik heb zelfs zeenaaldjes gezien. Ik hou nauwlettend de dieptemeter in de gaten. “Het zijn waterplanten”,  zeg ik tegen mezelf.  Maar hou de mogelijkheid van stenen in mijn achterhoofd. En die gedachte is hard..nekkiger.  Tegen  john zeg ik dat ik wil weten of de tijd van hoog en laagwater op de plotter de juiste is. ”Das handig om te weten, toch? Met de Reeds reken ik ook uit hoe laat het hoog en laagwater is. Nog 2 uur en dan weet ik of we de bodem raken of niet. En of de plotter te vertrouwen is.  Op de kaart staat de minimale diepte van 3,4 m. Dat is meer dan wat we doorgaans op de Gouwzee hebben. Dus zorgen hoef ik me eigenlijk niet te maken. Maar door het heldere water lijkt de bodem heel dichtbij. (De plotter geeft het juiste tijdstip aan in locale tijd als we die ingevoerd hebben.)

Binnenrollende mist op onze ankerplek

Onze siësta wordt  abrupt onderbroken door onheilspellende donkere rookwolken aan bakboord en  een op drift geraakte zeilboot aan stuurboord. We weten niet waar we kijken moeten. De brand is op de berghelling van de andere ría. De wind blaast de grote hoeveelheid rookwolken van ons af. We zien vliegtuigen af en aan vliegen om het vuur te doven. De boot wordt gered door 2 Engelsen en de Ikinoo. Dat valt nog niet mee. De te redden boot is zwaar.  Langzaam brengen ze de boot naar een veiligere plek. De Nederlandse eigenaren wachten nietsvermoedend op motoronderdelen in Muros. Hun schrik is groot als ze hun boot op sleeptouw zien, horen we later. Ik let extra goed op of wij blijven liggen waar we liggen..

Muros is een mooi oud vissersdorpje. Met Rapzodiegaat varen we ernaar toe. Op zoek naar een lekkere lunch met wifi! De opgeschreven code is zo onmogelijk lang dat het mij niet lukt om in te loggen. Als het met hulp van de serveerster uiteindelijk wel  lukt , is de accu leeg!

De baai ligt vol met viveros. Kweekeilanden voor mosselen. Met vrachtwagens worden de geoogste mosselen van de vissersboot opgehaald. Op de kade wordt een grote bak vol met mosselen gewogen en gewassen. Met mijn paar  woorden Spaans kom ik er achter dat een van de mannen de pescador is. Waar  de mosselen vandaan komen; 1 kilometro alli. De mosselen groter zijn dan de holandés. Dat deze mosselen naar ook Nederland gaan; exportada. En dat ik ze niet mag proeven. Er zijn namelijk 2 proefmonsters genomen en gekookt. Het gaat hen alleen maar  om de maat om vervolgens el pricio te bepalen. De mosselen zelf zijn groot en smakelijk. Dat hebben we natuurlijk uitgeprobeerd tijdens onze lunch.

De plaatselijke vissers vinden ons ankerplekje  erg interessant, ontdek ontdek ik ‘s avonds. Als een wildeman varen  ze rond onze boot en laten luid plonzend lobsterpotten in het water vallen. Stiekem eentje ophalen is er niet bij. Een paar uur later wordt  alles opgehaald ook weer met luid ronkende motor. En begint alles weer van voor af aan. Als ik net de slaap te pakken heb….

Als John na 2 nachten het anker ophaalt, krijgt ie gelijk. De gehele bodemvegetatie trekt ie aan het anker mee omhoog.

We varen  vandaag een klein stukje verder naar Portosin.  We ankeren vlakbij de haven en roeien  er naar toe. Blij verrast zijn we als wij hier de Bluenose zien liggen. Wat een verrassing en een gezellig weerzien. Helaas voor hen zijn ze hier al bijna 6 weken. Haar voet zit in het gips.

We huren een auto om naar Santiago de Compostella te gaan. Hans en Sonja zien dit plan ook wel zitten en rijden graag mee.

Deze stad ademt een heel andere sfeer uit dan de plaatsen waar we tot nu toe geweest zijn. De monumentale gebouwen zijn eeuwenoud, groots en imposant. Als we op het enorme plein komen voel je de energie van de vele lopers en fietsers die op dit vroege tijdstip net gearriveerd zijn. Mensen feliciteren en omarmen elkaar. Kussen de grond. Allemaal in het bezit van een St Jacobsschelp ( in de pilot heet  hij St James). Het symbool van de pelgrim. De stad hangt er vol mee. In de kathedraal, op straat, op muren en vooral in de souvenirwinkeltjes en kraampjes die talloos aanwezig zijn. Het kleurrijke beeld van vele bezoekers wordt verder aangekleed met verrassende opzwepende  Keltische muziek. Wij zijn slechts toeschouwers; geen blaren, geen vuile voeten, geen rugzak, geen stok, geen schelp en zelfs geen zweet. Maar wel bruine benen!! Aha, in ieder geval 1 overeenkomst!

De plaats roept naast bewondering  voor de lopers die vaak lange afstanden hebben gelopen, ook verbazing op. Wat brengt een mens er toe om hier naar toe te gaan. Wat vinden ze uiteindelijk hier in deze kathedraal. Vergeef me mijn barbaarsheid. Ik ken het pelgrimsverhaal van St James niet. Of is het doel, Santiago halen, bijzaak en  is de reis ernaar toe wat telt. Ik hou het op het laatste;de reis. Onze reis via het water kost meer inspanning dan wanneer we met de auto zouden gaan. Natuurlijk het doel halen is top. Ik ken ook dat euforische hyperdepieper gevoel als je eindelijk op de plaats van bestemming bent.  De reis zelf echter geeft de voldoening. De inspanning die er voor nodig is. De overpeinzingen, gedachtes en losse flodders die vooral ’s nachts door mijn hoofd schieten, zouden er niet geweest zijn. Het is zo verrijkend.  Het komt op mezelf aan. Ik doe dit. Ik  zet door. Ik voel en ervaar spanning en blijdschap. Ik lever die inspanning en beleef het. Met John aan mijn zijde uiteraard. Is dat het misschien? Door op reis te gaan ontdek je je eigen bestemming? Je eigen doel: levenswijsheid?

Zittend op trappen achter de kathedraal zien we beveiligers met pittige wapens. Er staat een rij om naar binnen te mogen. Zijn die beveiligers er  vanwege een mogelijke dreiging? Ons gesprek komt regelmatig op dit onderwerp. Ondanks dat we vrij zijn, lezen we nu.nl.  Ik heb me al eens afgevraagd wanneer ik daar mee stop. De berichten zijn af en toe zo verschrikkelijk dat ik ze niet wil horen, zien of lezen.  In de Schutsluis heb ik zo min mogelijk alle berichten tot in de detail gevolgd. Geen krant, geen journaal. Aan de andere kant vraag ik me af of ik me afzijdig mag houden. En domweg gelukkig mag zijn. Bezig zijn met dingen die voor ons op dit moment belangrijk zijn. Genieten van toevallige ontmoetingen. Een praatje  met een kassière. Uitleggen in een gereedschapswinkel wat ik bedoel met n klein beetje Engels en Spaans. Als we naar een basketbaltoernooi op straat , naar strandplezier of een vrouw die voor haar huis de boontjes dopt of simpelweg naar vuurwerk kijken, realiseer ik me onze en hun vrijheid maar al te goed. Ik gun iedereen geluk en vrijheid. Elk kind, vrouw of  man  op deze wereldbol. Het leven kan zo simpel zijn. We laten het onderwerp voor wat het is en kuieren verder door de smalle straatjes van Santiago.

Op zondag vroeg in de morgen  willen we verder. Echter de wind  waait al behoorlijk op dit tijdstip. We stellen het uit. Dit uitstel zorgt ervoor dat we hier voorlopig nog wel liggen.

“So wake me up when it´s all over

When I´m wiser and I´m older.

All these times I was finding myself

Didn´t know I was lost

Didn´t know I was lost”

-Avicii-