RHAPSODY

Ik heb een nieuw woord geleerd: rhapsodic! Wat een prachtig Engels woord is dat. Het komt uit het Grieks; rhapsõidikós. De betekenis is nog vele malen mooier; ecstatic expression of feeling or enthusiasm, extravagantly enthusiastic or emotional en ‘feeling like a rhapsody’. Een te mooi woord om links te laten liggen met Rhapsody als bootnaam.

Vandaag staat een toeristische trekpleister op het programma; Reach Falls. Menig toerist komt hier speciaal heen om de bijzondere waterval uit de film Cocktail met Tom Cruise te bewonderen. De weg ernaar toe is voor de toeristen geheel met asfalt plaveid en traptredes brengen je eenvoudig naar de waterval als je de park-entree van 10 US$ betaald. Een makkelijke tocht dus.

Om 8 uur ’s morgens varen we, bemanning van inmiddels 5 boten in twee dinghies naar de vissersplaats. We nemen de bus die echt altijd voller kan, naar Morant Bay om met deze zelfde bus weer dezelfde weg terug te gaan langs Port Morant, waar we al waren, naar de Reach Falls. Wachten in Port Morant voor een bus direct in de goede richting heeft geen zin. We zijn gewoon met teveel. De bussen die langs komen vertrekken namelijk alleen uit Morant Bay als deze vol is. In de bus belt de bijrijder met een schuin oog achterom kijkend naar ons negenen. Mijn vermoeden dat hij iemand belt om ons naar de Reach Falls te brengen wordt waarheid als we uit stappen. 200m te vroeg en bij een locale gids. De bijrijder vertelt me dat we met hem mee moeten rijden omdat de weg naar Reach Falls te ingewikkeld zou zijn. “You have to go with him.” Ik moet natuurlijk helemaal niks. “No we decide that with 9 people.”Als we allemaal uit de bus gekropen zijn, start het gesprek met de gids. “You can do the Jamaican way or the touristic way and pay 10 US$,”stelt hij voor. Die gemakkelijke tocht kan ik dus op mijn buik schrijven want wij kiezen de Jamaicaanse. En dat doe ik graag: “I’m Rhapsodic about it 🙂 .”

Al bij de eerste stappen verlang ik naar mijn grote stoere schoenen. Het pad is nauwelijks een paadje te noemen. De grond is doordrenkt met vocht door de pasgevallen regenbuien. De aarde is een vette kleimassa. Mijn surrogaat teva’s zuigen zich bij elke stap vast of glijden weg over het jonge groen. Zodra we langs het water lopen is de ondergrond veranderd in gladde stenen. Het paadje is smal de diepte maar 2 meter. Ik glij uit en span in reflex al mijn spieren als ik me zelf helemaal onderuit voel gaan. Mijn voeten bengelen in het luchtledige. Op de een of ander manier heb ik mezelf vast kunnen grijpen en wonder boven wonder heb ik, op wat modder na, geen schade. Als ik weer sta en volgende stap wil zetten, trilt mijn been zo onzeker dat ik er zelf gek van wordt. “Niet aanstellen, knop om en gewoon doorlopen” De rest van de route is het oppassen en ik houd me zoveel mogelijk vast aan boomwortels.

Mijn blik is zo op de grond gericht dat ik de prachtige omgeving om mij heen bijna niet mee krijg. De oevers zijn groen en overvloedig begroeid. Het water is continue in beweging. Het varieert van wild stromend naar kalm kabbelend. Prachtig blauw en verkleurt voortdurend. Grote uitgesleten rotspartijen bepalen de richting van het snelle water. Algauw lopen we niet langs het water maar er door en overheen. We stappen van de ene steen naar de andere. Ik houd me vast aan richeltjes steen en ben laag bij de grond. Dan weer lopen we over gesteente waar het water, enkelhoog en sterk stromend, zijn weg naar beneden vindt. Wij bewegen in tegengestelde richting naar de Reach Falls. Soms is zwemmen de makkelijkere optie. Dus alle kleding uit en in zwembroek en bikini verder. Onze gids loopt soepel als een berggeit beladen met al onze rugzakken voor ons uit. Hij steekt zijn arm uit op die momenten om ons van de ene rots naar de andere te krijgen. Tijdens zo’n sprong zie ik onder mij het water in een duizelingwekkende snelheid voorbij komen.

Af en toe relaxen we in een pool en verwennen we ons zelf met natuurlijke massagestralen op hoofd en schouders. John en de andere mannen wagen zich in een whirlpool. Een gat waar eindeloos veel water in stroomt. En dan verschijnen de Reach Falls in al hun glorie. Hoge en lage vallen. Snel en langzaam stromend. Diep en ondiep water. Rhapsodic! De grootste die van Cocktail is voor ons onbereikbaar omdat we die 10US$ niet betaald hebben. Bewakers houden ons streng in de gaten. De terug weg gaat wat sneller omdat we de stroming mee hebben en veel zwemmend kunnen afleggen. We springen van de ene pool in de andere. De eerste is van een 3 à 4 meter hoge rots. John ligt er natuurlijk al in voordat ik bij het randje verschijn. Met mijn ogen dicht en mijn neus dichtgeknepen spring ik in het water. Amper een tel ben geheel los van de aarde en voel het frisse water om mij heen. Een rhapsodic gilletje ontsnapt uit mijn keel. De volgende sprong is minder diep en daarna is het weer op de tast en met handen en voeten het water in en door. Het lijkt wel of mijn huid een vernieuwingskuur heeft gehad. Heerlijk zacht en stralend schoon. Tot het modderige pad en de zachte klei wederom tussen mijn tenen kruipt. We lopen het stuk weg wat we op de heenweg met de auto hebben gedaan terug naar de hoofdweg. Hier wachten we op vervoer. Uit een cafeetje, relaxed gerunt door Rastafaris, klinkt onmiskenbaar de klanken van reggae. Een man met dreadlocks ingenieus om zijn hoofd gewikkeld, grijpt zijn kans en prijst de muziek aan. Zijn muziek. Vol passie staat hij te zingen terwijl zijn hele lijf weergaloos op de maat meebeweegt. Een rhapsodic-momentje waardoor zijn verkoperstruuk werkt. Ik koop zijn CD. We denken dat we hier nog wel even staan te wachten op vervoer. Maar we hebben geluk. Alle 9 passen we in een en dezelfde routetaxibus die onderweg altijd nog voller kan.

Bekijk het filmpje: Reach Falls Jamaica van Shanique

“There is a hidden message in every waterfall.

It says, if you are flexible, falling will not hurt you!”

 

-Mehmet Murat ildan-