RHAPSODY

“Waar is die funicular dan?” vraagt John. “Het moet hier ergens zijn. Op de stadsplattegrond staat het hier echt getekend,” zeg ik vertwijfelend. Die plattegrond hebben we niet meer. Die zit in de papiercontainer omdat we  vanmorgen vroeg zouden vertrekken. Nu pers uit mijn geheugen de mogelijke route. We zijn nu drie dagen in Viana do Costello. Dit plaatsje is veel te leuk om meteen door te gaan. We willen nog snel naar Santa Luzia, Templo Monumento. Dan hebben we hopelijk rond 12 uur genoeg wind om alsnog te vertrekken. Templo Monumento ligt boven op een heuvel.  Vanaf die heuvel heb je een prachtig uitzicht op de rivier Lima, het stadje en de oceaan.  Het staat op plek 3 van de mooiste uitzichten ter wereld volgens National Geographic Magazine. Maar eerst daar zien te komen. De funicular is nergens. Wel trappen. “Okee, doen we dat wel. Zo ver zal het niet zijn,” merkt John op. ( 650m! de langste funicularbaan in Portugal). Gestaag lopen we omringd door bomen omhoog. Halverwege ontdekken we dat we al die tijd naast die verdraaide funicular lopen. “Waar die ingang dan zit?”nu kunnen we niet anders dan doorstappen. De kerk is bijzonder mooi. Geen poespas maar eén stijlvolle plafondschildering   en prachtige glas-in-loodramen in combinatie met modern interieur. Stil neem ik deze vredige omgeving in me op. Met een lift kun je verder omhoog. Onbevangen stappen we in de lift . Die onbevangenheid verandert heel snel zodra ik de lift uitstap. Ik kan namelijk langs de liftschacht helemaal naar beneden kijken door een kier van 10cm breed. Bam,  in minder dan 1 seconde voel ik de adrenaline door mijn lijf gaan. Mijn hart bonkt voelbaar sneller. Via een smalle vierkante trap om de lift heen bereik ik de bovenkant koepel waar ik net onder heb gestaan. Deze moet je stukje over om dan via een heel smal wenteltrapje naar boven te gaan. Ik sta te drentelen. Ik loop op slippers en een fotocamera om mijn nek. “Had ik mijn stoere schoenen maar aan en mijn handen vrij.”  Met elke tree die ik neem worden mijn benen zwaarder. Ik lever een strijd met oude gedachtes en mijn stoere ik. “Ga niet verder. Dit is eng. Je bent veel te hoog,” aan de ene kant. “Niet naar luisteren, je hebt  zoiets eerder gedaan, nu kan je het ook,”aan de ander kant.  “Ja.. maar..? probeert mijn voorzichtige ik nog eens. Nee!  Het is ja en! Ja, het is hoog én we gaan gewoon naar boven! Punt. Na deze trap volgt een gammel spiltrapje van staal waar de gaten in zitten. “Ook die nog op,”verzucht ik. Ik kijk strak  voor me uit om vooral zo min mogelijk te zien van de trap en de diepte. Als ik eenmaal boven ben, sta ik bijna vastgenageld. Ik sta precies in het midden bovenop de koepel. “Ja mooi,” roep ik. Ik kijk zonder te kijken. Dan herpak ik mezelf, haal diep adem  en kijk ditmaal echt.  En John? Die was in 3 tellen boven…

We zijn dus in Viana do Costello. Onze eerste plaats in Portugal is meteen een pareltje. Viana ligt aan de rivier Lima. Bij uitgaand tij kan hier een flinke stroming staan. Vlak voor  het aanlopen van de rivier is de wind en golfhoogte  enorm toegenomen.  Een uitdaging om zo  aan het einde van de zeiltocht om een strekdam heen zien te komen waar de golven woest op  uiteenspatten. Wij hebben  gelukkig de vloedstroom mee naar binnen. Eenmaal tussen die strekdammen zijn de golven weg en suist we alleen de wind nog om onze oren. Rust. Alhoewel,  links en rechts scheren kitesurfers en surfers  hun handopstekend vlak langs ons heen. Na de onstuimige binnenkomst is Viana een oase. Een Engels! sprekende havenmeester die ons helpt met het aangeven van de mooringlijn. Smalle versierde straatjes, mooie bestrating, een keur aan restaurantjes, pleinen, oude panden, verzorgde winkeltjes, goede supermarkt , Agonia de beschermvrouwe van de zee en een dansfestival van verschillende culturen. We blijven hier uiteindelijk 3 nachten plakken om vandaag na de klim rond 12 uur te vertrekken.

“He who departs from Viana,

Carries away Agonia in his heart…

The Lima, flowing in his blood,

And Santa Luzia in his eyes!”

-Maria Emilia de Vasconcelos-

In Viana ontmoeten we de Eva Kristina uit Groningen voor een tweede keer. We hebben voorlopig zo ongeveer hetzelfde plan en varen gelijk op richting Leixóes.  Vandaag staat er zeer weinig wind. Een mooie dag om de parasailor uit te proberen. Eenmaal goed getrimd staat tie als een huis en maken we  een acceptabele snelheid. Zo’n  10 mijl voor Leixoes valt de wind en gaat de motor aan. De deining is zodanig dat de wind uit het zeil valt en het steeds staat de klapperen. Begin van de avond zijn we binnen. Leixóes is een lelijke, stinkende en vuile zeehaven. Dit hebben we al in de pilot gelezen. Toch is het in het echt vele malen erger. Krijgt men dan gelijk? Overslaan deze kust? De reden dat we hier heen gaan is Porto. Bij aankomst ankeren we in een hoekje van de havenkom. Morgen varen we een kleine stukje verder naar de Dourorivier. Wanneer we ’s avonds naar bed willen gaan, horen we geronk van een motor. Nieuwsgierig als wat ga ik buiten kijken. De schrik is groot als ik een sleepboot met daar achter een zeeschip op ons af zie komen. “John,” schreeuw ik. “Ze zullen ons toch wel zien.” Het schip moet gedraaid worden en heeft daar ruimte voor nodig. De sleepboot blijft op ons afkomen. Ik weet niet wat te doen. De AIS  en ankerlichtje staan aan. “Wat kunnen we doen? Moeten we ze oproepen en melden dat we hier liggen?” vraag ik onzeker. Er is geen tijd om het anker op te halen en weg te varen. “Ze hebben ons heus wel gezien,” zegt John kalm. De boot nadert ons zo dichtbij dat ik  voor mijn gevoel hem bijna kan aanraken. ”Hij komt niet tegen ons aan, hij komt niet tegen ons aan,”herhaal ik stelselmatig in mijzelf. ” Oké, hij komt niet tegen ons  aan maar hij gaat straks was gas geven. Dat zal me toch een waterverplaatsing geven.” Ik zet me alvast schrap wachtend op wat komen gaat. Zo langzaam als hij op ons afgekomen is zo snel is de boot bij ons vandaan. En wij? Wij draaien bijna drie pirouettes  om ons anker heen. 7.8punten van de jury voor Rhapsody! En dan nu rustig gaan slapen…

Natuurverschijnselen helpen ons een beetje om de lelijkheid van de havenomgeving te maskeren. We hebben dikke dikke mist. De uitgang van de haven is niet te zien. Af en toe doemt er een bootje  en boot! uit de mist op. De  mist weet vandaag  van geen wijken om twee uur zitten we nog in een witte stille wereld. Alleen de misthoorn  verstoord die stilte. We besluiten uiteindelijk  om de marina binnen te gaan. Vanhieruit vertrekt regelmatig een bus naar Porto.

De mist blijft  3 dagen om ons heen hangen. Het is bijna niet voor te stellen maar amper 500 meter verder het plaatsje in is de mist verdwenen en lopen we in een heerlijk warm zonnetje. Wij nemen ‘s morgens vroeg de bus, stappen in en zonder precies te weten waar  stappen we uit bij de laatste halte in Porto uit. Met enkele highlights in mijn hoofd en een snel gescoorde plattegrond struinen we door de stad.  De stad gaat omhoog en omlaag. De getrainde bovenbenen en kuiten (spierpijn) van het trappen lopen in Viana, komen nu (niet) goed van pas. Heerlijk om zomaar te dwalen  zonder “the-must-do-list”van anderen. Als we iets zouden missen, weten we dat niet! En Porto is op elke straathoek en uitkijkpunt mooi. Van smalle steegjes   naar  drukke brede wegen,  van grote oude Portvaten  naar een modern stadspark  met bar en loungemuziek uitkijkend op al het moois, van laag bij de snelstromende Douro,  naar  de hoog gelegen Santa Sé. En natuurlijk een keur aan Portugese tegeltjes èn een glaasje port…

Eenmaal terug in de haven  sluit de mist ons  weer in. En drinken een heerlijk glaasje port op de Eva Kristina.

With a smile and a glass of port,

I say that this is a most beautifull city in the world.

What do you say?

-Adélia Carvalio_