RHAPSODY

Als ik in de pilot blader, kijk ik regelmatig verlangend naar de mooie bestemmingen waar we heen kunnen gaan. Op dit moment varen we letterlijk in het plaatje van de pilot. Marigot Bay is een smalle baai gesplitst door een natuurlijk strandje met palmen. Helaas mogen we niet meer binnen in het kommetje ankeren want die ligt overvol met dure moorings van het bijbehorende resort. (Voordeel van zo’n mooring is tevens het gebruikmaken van alle luxe faciliteiten) Ik moet wel een beetje door de materiële rijkdom heen kijken, maar oei, wat is het leuk om hier te varen. Marigot Bay is the most beautiful bay of St Lucia horen we talloze keren op een dag uit de luidsprekers komen van boten vol toeristen.

This bay is for the really really rich people. Namen als Nicholas Cage, Mike Tyson, Brooke Shields komen voorbij. Zouden die daar op de heuvel wonen? Of een buitenhuisje hebben? De omringende heuvels van deze mooie baai zijn bebouwd met elkaar verdringende huizen, resorts en restaurantjes voor het beste plekje aan de baai, voor het beste uitzicht en het beste duurdoenerij plekje voor je buitenhuis. Maar ’s avonds als de schreeuwende toeristenboten weg zijn, de zon prachtig ondergaat, de krekels en boomkikkers aan gaan dan hebben we hier een really rich plekje om met onze boot te liggen.

Ik blader weer door de pilot. En mijn aandacht blijft steken bij een foto. Voor me zie ik een plaatje van een boatboy. Welkomscomité staat erbij. Ik bekijk de foto eens goed. Verhip dat bootje heb ik hier zien varen. Als nog beter kijk herken ook de naam van het bootje. Zou de man op de foto nog steeds dezelfde man zijn? Is dat de parlevinker waar ik mijn bananen koop? Als hij zich weer met zijn varende handel aan de voetrail van Rhapsody vasthoudt, laat ik hem de foto zien. “Yeah, that’s me a long time ago.You regognised the name of the boat?” “Yes. Jah.”Yah come is mij name. I’ve chosen it myself. A Rasta Fari  can choose your own name. My Christian name is Julius(denk ik te horen). Jah Come is een heel rustige man en neemt zijn tijd. Zelfs als hij al wat verkocht heeft, blijft hij aan de boot hangen. Ik ben geïnteresseerd nieuwsgierig naar deze Rasta Fari. Ik waag de gok. “Can I ask you something?” “Sure.” “What makes you happy? What’s the joy in your life?” “Ah, what makes me happy? My joy? Hij lacht flauwtjes en kijkt in de verte. Ik ben benieuwd wat hij gaat zeggen. Of hij wat gaat zeggen. “I’m happy when I wake up in the morning, when I’m not hungry, I see the sun rise and I’m feeling okee. Yeah that makes me happy.”

Yah Come heeft een prachtig groen, geel rode muts opgevuld met een enorme bos dreadlocks . Eerder die week heb ik hem gevraagd hoe lang het duurt voordat zijn haar zo lang wordt. “Minstens 10 jaar. Misschien wel 15.” Het is een man van weinig woorden. Ik koop wat fruit en onderhandel wat. Samen komen we tot een prijs. Ik vertel hem dat we morgen weg gaan naar Rodney Bay en later naar Martinique. Vermoedelijk komen we terug naar Marigot Bay en zullen hem weer zien. “Ah, you’re going to Martinique. I’ve got 7euro’s can you exchanges that for me in Martinique?” “Sure.” John rekent uit hoeveel hij voor die 7 euro krijgt. 20 ecd. Ik overhandig hem het geld. You’ve made a good deal today,”zeg ik tegen hem. “Do you think money makes you happy?” vraagt hij direct en kijkt me vertwijfelt aan. “Nooh,”zeg ik, “it makes life easier.”Hij knikt begrijpelijk. Ik leg hem uit wat mij gelukkig maakt. Het reizen. Leren en ervaren hoe anderen leven op deze wereld. Deze ontmoeting nu met hem en uitzoeken wat hij belangrijk vindt. De ondergaande zon. Zijn gezicht begint te stralen. “Mensen zoals ik ontmoeten? Maak je dan geen praatje met mensen zoals nu met mij in Europa?” Ik leg uit dat het leven in Europa gehaast is en dat we weinig tijd nemen om een praatje te maken. We gaan naar winkel kopen iets en gaan weer naar huis. “No time,”humt hij. Hij sluit het gesprek af met een respectgroet: vuisten tegen elkaar. “Hopefully we see each other again.” Hij laat Rhapsody los en peddelt langzaam verder.

Soms zijn boatboys niet zomaar boatboys zoals Nick en Simon. Whaat?! Nick en Simon, de famous ? Yep, wij hebben Nick en Simon ontmoet en zelfs bij ons aan boord gehad. Ik zag ze in een kano voorbij komen en dacht: laat ik ze eens aanspreken. Twee dagen later zijn ze met een fles wijn aan het eind van de middag bij ons aan boord. Zingen kunnen deze twee  niet. Simon is namelijk piloot en Nick een purser bij British Airways. Regelmatig vliegen ze samen de wereld over en als het even kan ontdekken ze de wereld daar per kano. Werelds, wat een idee. Liever de kano mee dan een koffer met kleding. Ze vinden het zeilen van ons nog grootser. Dat kan wel zo zijn maar ook zij grijpen elke mogelijkheid aan om het beste uit het leven te halen. Ze vertellen openhartig over het leven in de lucht. Alle ins en out krijgen we te horen. Ik wist niet dat er zoveel overeenkomsten tussen vliegen en zeilen zijn. Zoals ooit het gebruik van een sextant en papieren kaarten. Inmiddels allebei een beetje achterhaalt sinds de komst van het GPSsysteem. Als ik hem vertel over de sterren en de schittering van het maanlicht op het water begrijpt Simon precies wat ik bedoel. Als ze rond zonsondergang afscheid nemen, is het alsof we elkaar al heel lang kennen. Simon heeft de datum van onze vlucht genoteerd. Wie weet is hij dan onze piloot. Via een mail krijgen we een prachtige reactie op onze ontmoeting:

“It was really special for me and Simon to be able to spend some time in your company on your beautiful “rhapsody”. Your hospitality and friendliness are qualities so rare to experience these days.  Listening to your story, and your amazing transatlantic adventure, has inspired us to try and to make every day count rather than just go through the motions of life and quotidian routines.”

Zo, heb ik meteen een mooie quote om deze blog straks af te sluiten.

We zijn er klaar voor. Lichaam dicht gesmeerd met zonnebrandcrème. Bikini aan, handdoek mee. De tas met proviand is gepakt; een kan heet water voor thee, koeken, limoentjes, water, lunchbroodjes en een pak jus. Van Nick en Simon hebben we een tip gekregen.Opgetogen wachten we op de oceaandinghy van de Zanzibar. Vandaag zijn we zelf boatboys en -girls. Als we instappen zien we dat ook de Zanzis goed voorbereid op pad gaan. Een ontdekkingsreisje maken dat is wat we gaan doen vandaag. We gaan namelijk de rivier Roseau verkennen.  Met de kano zo’n 20 minuten en op de rivier zelf zo’n 2,5 uur heen en terug horen we van de kanoverhuurder. Met de dinghy hebben we het gemakkelijk. Een halve mijl ten zuiden van Marigot bay is een grote baai. Midden in die baai komt de Roseaurivier uit in de zee. Makkelijk zat. Na een tijdje varen we, na een klein strandje gepasseerd te hebben, in een grotere baai. Hier zou het kunnen zijn. Ik zie alleen geen opening. Het is alleen maar een strand van zand. Ik zie John ook kijken. Het land en de beplanting erachter lijkt de contouren van water te volgen. Maar ja, er is geen opening en op de kaart is dat duidelijk wel zo. Volgende baai dan? We varen verder. De zee wordt aanzienlijk ruwer. De wind blaast hier fel langs de rotsige heuvelwand. Ik begin me toch echt af te vragen of dit te doen is met een kano. En dan moet je ook nog terug tegen wind en golven. Ik benoem mijn voorgevoelens hardop. Tijd om Mapsme er bij te halen. Terug. We moeten terug.De rivier zit achter de inmiddels opgeworpen zandbank in de baai waar we langs waren gegaan. Er zit niets anders op dan te landen op het strand, het bootje over de drempel heen te tillen om dan verder te gaan. Plaatselijke bewoners willen ons graag helpen met sjouwen in ruil voor het kopen van fruit als we weer terug zijn.

Even later peddelen we geruisloos door een prachtig mangrove bos. Een oase van rust. Wortels staan weelderig in het water. Kleine krabbetjes kruipen weg. Vogels fluiten hun eigen melodie.Een mooie plek voor een koffie/thee/koekmomentje. Groot is het bos niet en algauw loopt het dood. Een andere tak van de rivier voert ons langs exotische planten. Suikerriet, bamboe, broodvruchten, cocosnoten,mango’s en bananenplantages komen voorbij.

Het anker gaat overboord voor een heerlijke lunch. Als we weer bij de baai komen, staan er 4 mannen om ons te helpen en houden ons aan de afspraak. Na een goede deal helpen ze ook nog met instappen aan de zeekant. Zo hoeven wij niet natter te worden dan tot aan onze knieën. De zee zelf denkt daar anders over. Tja, drie golven die wat hoger zijn dan de rest. Op het moment dat we allemaal zitten rolt er een golf zo naar binnen en over ons heen. Allemaal alsnog een nat pak en kunnen we pootje baden. “Start the engine,”roepen ze vanaf de kant. Gauw wegwezen anders worden we met de volgende golf weer op strand gespuugd…

“Make every day count rather than just go through

the motions of life and quotidian routine.”

-Nick en Simon-

Tip: Als je hier ooit komt,breng dan een bezoekje aan Cara’s kitchen. Een 25jarige jonge vrouw die samen met haar vriend een restaurantje is begonnen. Heuvel op richting de hoofdweg aan de rechterkant staat een blauwpaars houten gebouwtje met elke dag een verse lunch of dinner. Elke dag net ietsjes anders. Probeer haar beefhamburger; heerlijk! Oja, je drankje haal je bij haar schoonmoeder in de mini supermarkt.