RHAPSODY

Net voor zonsondergang valt het anker voor het eiland Contadora in het water. ‘s Morgens hebben we de laatste verse boodschappen gehaald om een tijdje te kunnen vertoeven op Las Perlas. Een eilandengroep zo’n 35NM bij Panamacity vandaan. Contadora is het yuppeneiland van Panamacity. Hier ga je naar toe met je fancy motorboot, pikt een mooring op en het weekend kan beginnen. Nu met de kerstdagen in het vooruitzicht wordt het mogelijk nog drukker. Als het helemaal donker is, gaat de kerstverlichting bij de buren aan. Knipperend en kleurverschietend want de boot hangt overdreven vol. De anders zo mooi volle maan steekt er magertjes bij af.
Al vroeg zijn we wakker door vreemde ploffende splashgeluiden. Achter onze boot wordt een waterballet door kleine roggen uitgevoerd. Om de beurt springen tientallen roggen als fonteinstralen hoog boven het water uit en vallen met een plof op het water. Alleen de muziek ontbreekt want de choreografie is prachtig. Later horen we dat ze dit doen omdat het water kouder wordt door de Humboltstroom uit het zuiden. Het heldere water is een verademing na onze vorige ankerplaats van de Brisas in Panamacity. Gekleurde vissen zwemmen in grote scholen rond onze boot.Bij daglicht hebben we een mooi uitzicht op het eiland. Fraai gesitueerd staan prachtige villa’s en kleinschalige resorts tussen het groen. Vliegtuigjes vliegen af en aan. De baai wordt drukker en drukker. Drie boten naast elkaar aan een mooring vormt geen uitzondering. Grote opblaasbare vierkanten matrassen liggen achter de boten met dames in bikini. Af en toe krijgen ze drankjes aangereikt vanaf de boot. Jetski’s spelenvaren overal tussendoor. Leuk om te zien en mee te maken maar na twee dagen halen we het anker op om naar Isla Casaya te gaan. Het tij hebben we mee en kunnen door het opkomende water tussen eilanden doorvaren waar anders geen water zou staan. Het is weer wennen om met het getijdeverschil rekening te houden. Aan de Caribische kant was het te verwaarlozen. Hier is het verschil wel 4,5m. Op het zeil manouvreren we om de ondieptes heen. De Navonics kaarten kloppen maar vertonen weinig details over de diepte. De kaarten op OPNcn bieden soelaas. Als we echter over een ondiepte varen van 3 m waar volgens de kaart veel meer zou moeten staan, weten we dat we zelf goed moeten uitkijken. Door het hoge water hebben we meer diepte onder onze kiel maar zien we de ondieptes minder goed. Gelukkig stijgt het water nog twee uur. We droppen het anker tussen Noomi en Bella in. Bella, een Duitse boot met drie opvarenden en Noomi met een Schotse en Braziliaan aan boord. We gaan samen kerst vieren. De plek is mooi en het getij grandioos. Waar eerst nog een heerlijk breed blank strand is, blijft er bij hoogwater vrijwel niets van over. Waar eerst nog water is, verschijnen bij laagwater grote rotspartijen boven water en kun je lopen over de bodem van de zee. Vissen springen volop uit het water. Het water is hier rijkelijk gevuld met voedsel. Onze kerstmaal bestaat dan ook uit vis. Noomi heeft tijdens het zeilen 4 grote Spaanse makrelen gevangen. Ook ons visgerei wordt na lange tijd ongebruikt in de boot te hebben gelegen weer voor de dag gehaald. Rond 5 uur gaan drie dinghys goed gevuld en getooid met kerstmuts richting het strand. Een smal strookje is er voor ons overgebleven voor ons kerstavondviering. De mannen sprokkelen hout voor het vuur en BBQ. De dames versieren geheel volgens traditie een boom en veranderen het in een kerstboom. We doen ons te goed aan de piña colada, de heerlijke vis, het versgebakken brood, salades, gebakken banaan met kaneel en elkaars avonturen. De zon gaat geruisloos oranjerood onder en de bijna volle maan verlicht de avondhemel en zet onze boten in de schijnwerpers. Hebben we aan het begin van de avond bijna geen strand. Vier uur later moeten we een heel eind lopen met onze dinghy als we terug willen naar Rhapsody. We hoppen van eiland naar eiland. San Jose is ons volgende en een privéeiland. De stranden zijn eindeloos mooi groot geflankeerd door ongerept groen. We liggen heerlijk beschut voor de wind uit de noordelijke richtingen. De zuidelijke deining van de oceaan stroomt vrijelijk de baai in. Met een pittige golfslag op het strand als gevolg. Het is verboden om het eiland te bezoeken en met deze golfslag laten we het eiland voor wat het is. John gaat vissen maar heeft helaas geen succes. De vissen spelen een spelletje met hem. Overal zie ik vissen uit het water springen maar steeds ergens anders dan waar John zich bevindt. Onze nieuwe motor is wel een succes. Met een brede glimlach vaart John door de baai. Ik begin me af te vragen of nou om het vissen gaat of toch om iets anders.
Met een halve wind zeilen we naar Isla del Rey. Het grootste en meest zuidelijk gelegen eiland. Als we de kaap willen ronden, valt de wind helemaal weg. De deining en stroming blijven over. We driften langs een ruwe rotsige kust waar de golven stevig op kapot slaan. De motor gaat aan. We willen naar het dorp Esmeralda voor verse groente en fruit maar van ver komt ons een vette afvalverbrandingslucht tegemoet. Als we daar gaan liggen worden we uitgerookt. De wind steekt op en we laten het dorp aan bakboord liggen. Met een directe koers zeilen naar de ankerplek in het noorden van de baai. De laatste halve mijl houdt de wind er weer mee op en is veranderlijk. De motor gaatmaar weer aan naar een ankerplek waar voldoende water onder ons blijft als het laagwater is. Noomi ligt hier ook en Bella komt vlak achter ons aan. Een lancha met een jonge knul komt langs om te vragen of we vers fruit willen. Ja natuurlijk. Ik kijk in zijn boot. Geen fruit wel twee dode twee leguanen. Surinamers noemen ze boomkippen.

Ik weet zeker dat deze vanavond bij hem thuis op het vuur liggen. Tegen vijven gaan we met zijn allen naar een strand voor een bonfire. Noomi heeft al hout gesprokkeld dat hier in overvloed ligt. Met ons meegebrachte papier lukt het snel om het vuur aan te krijgen. Een prachtig vuur bij een ondergaande zon. Als we net goed en wel zitten vertelt Daniel over de aanwezigheid van krokodillen. Vanmorgenvroeg hebben ze aan de andere kant van dit strand een spoor van grote poten en daartussen een kronkelstreep gezien. “‘s Avonds komen ze uit hun schuilplaats en gaan ze op jacht,”gaat Daniel verder. “Gisteravond hebben ze een hond gegrepen.” Om het verhaal te ondersteunen laat Anna de foto’s zien.

Grote afdrukken van reptielenpoten zie ik op het schermpje. Ineens laat het lieflijke strand een heel andere kant van de idyllische werkelijkheid zien.
Terwijl we genieten van een drankje en een chippie zien we twee snelle lancha’s op onze boten afkomen. “What are they doing in the dark at our boats,” roept Matthias. Mijn blik is een en al gericht op hun verrichtingen. Bella varen ze voorbij maar bij Rhapsody nemen ze gas terug. “Shoot!” roep ik. Want alles is open en ligt voor de grijp; telefoons, laptop, geld. Alles. “Same with us,” hoor ik Ullrike zeggen. Snel grijpen we alle spullen en rennen naar de dinghy, halen het ankertje uit het zand en gooien alles in het bootje, tillen m op en rennen naar het water. Normaal gesproken stoppen we een paar keer om dat het zwaar is maar door de adrenaline zijn we in een mum van tijd bij het water. Bella is al in het water. Wij volgen maar moeten twee golven doorstaan. We laten ons niet weerhouden. Een komt dwars en vol in de boot. De tweede kunnen we redelijk ontwijken. We peddelen zo vlug mogelijk naar dieper water. John laat het motortje zakken, start het en karren vol gas naar Rhapsody. “Wat ben ik blij met onze nieuwe motortje,” gaat er door mijn hoofd terwijl ik in de verte tuur naar mogelijk onraad bij Rhapsody. De twee lancha’s zijn uit het zicht en richting het strand gegaan. Als we aan boord komen, ligt alles nog op zijn plek en is er niets verdwenen. We moeten lachen. Teveel paniek en overdreven gereageerd. “Misschien kwamen ze alleen maar onze bestelde bananan brengen,”zegt John. Bella roept ons op kanaal 72 op. Ook zij hebben alles nog. Noomi meldt zich ook maar zij staan nog op het strand. Het lukte hen niet om hun dinghy te verplaatsen. Als ze horen dat bij ons alles okee is, blijven ze bij het vuur. Bella en wij blijven aan boord. We moeten nog eten en na dit voorval is de lol er wel een beetje van af. De volgende ochtend rond half 8 worden de bananen gebracht door dezelfde jongen van gister met zijn opa. Sommige zijn overrijp en anderen nog te groen. Maar lekker; een zoete, iets fris zure stevige bite. Trots houdt zijn opa daarna een potje omhoog. Ik pak het aan, draai het dekseltje eraf en zie een met vet bedekte grote zwarte parel. De man heeft de oester zelf opgedoken. De Perlas eilandengroep dankt zijn naam aan de pareloogst. Ooit gekregen van de Spanjaarden toen zij deze eilanden ontdekten. Nog steeds kweken ze op kleine schaal parels. Dat vet zit er op om ze mooi te laten glimmen en ik sneller tot een koop over zal gaan.
We gaan deze morgen vroeg op pad. We maken een riviertochtje op de Cacique. Dit kan alleen bij hoog water want de ingang valt geheel droog. Een uur voor hoogwater zijn Bella en wij er klaar voor. Van een afstand lijkt de ingang versperd door vele brekers. Eenmaal dichterbij zien we dat het aan de kant rustiger is. Voorzichtig varen we langs de rotswand het riviertje op. Eenmaal binnen is er van wild water geen sprake meer. Als we niet meer door de wind worden weggeblazen, gaat het motortje uit. We worden overvallen door de serene stilte. Met de vloedstoom drijven we mee het mangrove bos in. De bomen zijn oud, hoog en staan in bloei. Ik weet nu waar de zoete weeïige lucht vandaan komt die ik op de ankerplek rook. Het enige geluid komt van de vele vogels die zich verborgen weten te houden. Af en toe vliegt er een witte ibis over of een reigerachtige. De echte herriemakers blijven verscholen op een schuilplaats. We vermoeden dat het papagaaien zijn. Grote vissen zwemmen om ons heen. We passeren een omgevallen boom en gaan door een gordijn van luchtwortels waar kleine krabbetjes angstig hun weg naar boven zoeken als wij naderen. Zodra het stopt met stromen keren we om en al gauw laten we ons weer meedrijven met de ebstroom. Bij de monding staat nog precies genoeg water om ons over de drempel te brengen. Daarna gaan we op bezoek bij Noomi die nog verwonderlijk in de baai ligt. Als we aan boord stappen, treffen we alleen Anna aan. Daniel is naar het dorp naar het politiebureau. Waar we gister allemaal bang voor waren, is bij hen gebeurd. Ze zijn beroofd. De kajuitdeuren zaten dicht maar niet op slot. Alles wat binnen handbereik lag, is meegenomen; laptop, horloges, geld, ipod, tablet en een rugzak waar ze vermoedelijk alles in hebben gedaan. Anna relativeert dat het veel erger had kunnen zijn. Achteraf was het een juiste beslissing van ons dat we teruggegaan zijn naar Rhaps en daarna niet meer naar het strand waar het vuur aanlokkelijk lang bleef branden. We zijn er stil van. Beiden hebben we Noomi in de gaten gehouden maar het was te donker om iets te kunnen zien. We besluiten om voorlopig bij elkaar te blijven en met ons drietjes oud en nieuw te vieren.

We verlaten Isla del Rey om naar Isla Cañas te zeilen. De wind komt steevast met 12-14 knopen uit noordelijke richtingen. We nemen de veilige route en varen 5nm om. Het afgelopen half jaar hebben we niet zoveel gezeild als nu in een paar dagen. 15nm totaal en daarvan zijn 10 aan de winds. We liggen we opnieuw in een prachtige baai. Geen mensenhand is er aan te pas geweest alleen maar natuur. Het stijgen en zakken van het water is een mooi schouwspel. Het blijft fantastisch om te zien hoeveel land er bij komt en een paar uur later weer verdwenen is. Uur voordat het laag water is gaan we naar het strand. Van ver lijkt dat het een rustige landing gaat worden maar dichterbij blijken er toch wel hoge tusssen te zitten. Het zand is zwart. En overal sporen van aanwezigheid van dierenleven. Prachtige patronen in het zwarte zand. Kleine krabbetjes schieten bij ons vandaan. Ik ben blij met mijn slippers want het droge zwarte zand is te heet onder mijn voeten. De stenen en grote keien die onder het water vandaan gekomen zijn, hebben verschillende kleuren en de prachtigste patronen. Oude zilvergrijze verweerde boomstammen sieren het strand. Maar nergens is een pad, een pad het eiland over. Als we terug willen naar de boot wachten we de golven af. Observeren het ritme van de zee. Zo’n 4 à 5 hoge golven en daarna is het even rustig. Net lang genoeg om met het bijbootje terug te gaan. Ik zit voorop en peddel aan twee kanten. Zo heeft John alle tijd om het motortje in orde te brengen en te starten. Om half zes zijn we bij Bella voor een sundowner. Zij hebben een grote bonito gevangen en gaan we met 7 man oppeuzelen als sushi. Heerlijker en verser kan niet. We hoeven hierna niet zelf meer te koken. Deze plek wordt ook de plek voor oud en nieuw. Noomi heeft een grote Mahi Mahi gevangen en Anna nodigt ons allemaal uit om deze vis op zijn Braziliaans klaargemaakt te eten. Onze viskunst is nog ver gevorderd. Het enige wat John heeft gevangen is ons eigen motortje. Het visdraad zat talloze keren om schroef heen gedraaid.
Rond half zes zijn we op de Noomi. Zo zijn we op tijd om het Europeese nieuwe jaar te vieren. De door ons meegebrachte champagne staat koud maar iedereen heeft net een drankje dus stellen we het uit naar 19.00 uur het Schotse nieuwjaar. Maar we hebben het zo gezellig dat die tijd voorbij is voordat we erg in hebben. Om 20.00 uur zitten we aan tafel en voor 21.00 uur zetten we de wekkker om op tijd te kunnen aftellen voor het Braziliaanse nieuwjaar. Het is leuk om oudjaarsavond met groep te vieren. Helemaal leuk wordt het als de groep mensen uit verschillende landen bestaat. Wij vertellen onze gebruiken over de oliebollen, vuurwerk, oudjaarsconfererence, sjoelen en nieuwjaarsduik in de Noordzee. De Brazilianen kleden zich in het wit en gaan naar de zee en springen 7 maal over een golf heen daarbij telkens een wens doen. De kleur van het ondergoed is zorgvuldig gekozen. Rood voor passie, geel voor geluk en geld, groen voor gezondheid. De schotten hebben ceilidhs dansen; een traditionele dans in Schotse rokken. Terwijl de klok 12 slaat zingen ze het lied ‘Auld lang syne’. Een gedicht van dichter Robert Burns over de dagen die voorbij zijn gegaan. Na twaalven gaan vrienden en familie bij elkaar op bezoek en nemen een cadeautje mee. Daarbij is ‘firstfooting’ heel belangrijk. Het gaat vooral om de eerste gast. Als dit een donkerharig man is, heb je in het nieuwe jaar veel geluk. En de Duisters kijken elk jaar naar de film ‘Dinner for one’ en steken vuurwerk af. Wat de toekomst voor het nieuwe jaar zal brengen, hangt af van verwarmd gesmolten zink op een lepel en dit in koud water te gooien. De dan ontstane vorm voorspelt de toekomst. Zo zitten we dus met een waarzeggersbol en een hoofddoek een stukje zink te verwarmen. Ik heb een vogel en staat voor onverwacht geluk. John heeft na lang aarzelen een boom. Ook geluk. Ik denk dat alle vomen uiteindelijk voor een mooie toekomst staat. Uiteindelijk toasten we ook op het Panamees nieuwjaar. We tellen hartstochtelijk af en onze ‘Happy New Year’ is het enige geluid wat over het water galmt. Daniel begint zachtjes een lief klein Braziliaans nieuwjaarsliedje. Dit jaar geen vuurwerk. Geen oliebol. Geen sjoelwedstrijd. Wel mooie momenten om nooit te vergeten. Als we naar huis varen krijgen we toch nog ons vuurwerk. Het boegwater flikkert onophoudelijk terwijl we varen. Achter ons trekken we een lang oplichtend spoor. Vissen die rondom Rhapsody zwemmen, schieten letterlijk als vuurpijlen weg. Wat een spetterrende afsluiting van deze avond.
Zo vroeg als het kan 9uur gaat het anker op naar de volgende ankerplaats, Espiritu Santo. Dit is weer zo’n ouderwetse zeiltocht. Zo snel mogelijk en zo scherp mogelijk aan de wind. We arriveren als eerste en precies om 12 uur springen we met onze oranje mutsen het water in. Onze nieuwe oud en nieuw traditie. Alhoewel? Volgend jaar in het koude Nieuw Zeeland?

Terug in Contadora nemen we tijdelijk afscheid van onze zeilvrienden. Heel toepasselijk met een laatste sundowner op het wederom mooie strand met een bonfire.

It’s not the years in your life that count.

It’s the life in your years

-Abraham Lincoln-

¡Happy New Year!