RHAPSODY

En daar is tie:een geel kruisje in de verder geheel lege Atlantische oceaan. Ik voel mijn hart sneller kloppen. “Een tropical wave.”denk ik verschrikt. Zo begint het dus. “John, heb je het ook gezien? Er staat een kruisje. Ver onder de Kaap Verden is een gebied met onstabiel weer gesignaleerd. Een ongeorganiseerd weerssysteem met hevige regen- en onweersbuien verplaatst zich met een snelheid van 20 nm per uur (normaal 10-15nm per uur). Formation change is low, within 48 hours: 10 %, within 5 days : 20 % volgens NOAA. Deze waarschuwing zou een begin kunnen zijn van een eventuele tropische storm. Wij liggen voor anker bij Rodney Bay. Een schuilhaven. Een zee van ruimte hebben we om ons heen. We kunnen alle kanten op slingeren met een stevig geankerd anker in het zand. In de pilot lees ik nogmaals de met ezelsoren gemerkte bladzijdes na wat de tekenen van een naderende orkaan zijn: cirrusbewolking en een zeer lage druk onder de 1000bar. Ik kijk naar de bewolkte blauwe lucht. Geen cirruswolken. Ik check meteen onze barometer. Die staat volgens mij al vanaf de Canarische eilanden op 1020. “Zou dat ding nog wel werken,”vraag ik me af. Ik zie dat de druk zowaar gezakt is naar 1017. Maar wanneer zou ik niet kunnen zeggen. De digitale barometer geeft 1014 aan. Dat valt allemaal wel mee. Als we de weerkaartjes binnenhalen kunnen John en ik er nog niet zoveel uit op maken. De druk verschillen tussen de isobaren zijn klein en liggen wijd uit elkaar. Wel zien we, als we de dagen langs gaan, wat hoge en lage druk gebieden ontstaan en weer verdwijnen. Het verschil tussen hoog en laag is slechts klein. Het lijkt vooralsnog rustig. Op de gripfiles hebben we eerder al gezien dat aanstaande maandag het harder gaat waaien zo’n 5 à 6bf. “Met die wind kunnen we gemakkelijk achter het anker blijven liggen,” relativeert John de boel. Als we nog naar Martinique willen dan moeten we dat als we een comfortabele overtocht willen hebben dat voor het weekend doen. De afstand is maar klein van St Lucia naar Martinique maar de keuze tussen hakken tegen wind in, een wat rustigere en wat ruimere koers is makkelijk gemaakt De komende 48uur is er niets aan de hand. We besluiten om een auto te huren rond te toeren op het eiland. St Lucia heeft een paar mooie verrassingen:

Dagelijks kijken we op de app van de NOAA en is het weersysteem 500NM dichterbij gekomen. De kleur van het kruisje is van geel naar oranje in rood veranderd. Het is inmiddels van een tropical wave naar tropical depression gepromoveerd. In het rood geeft NOAA de verwachte route aan. De storm blijft ver ten zuiden van ons.

Krrk! Ik zet mijn tanden in een ovenvers croissantje uit de boulangerie. Martinique is een departement van Frankrijk. Dus betalen met euro’s en een overvloed aan Franse lekkernijen: brie,camenbert, baquette, pain met een heerlijk knapperend niet te hard korstje, croissants , jambon superieur, kebab. Mmm.. “Je weet pas wat je mist als het er weer is.”Afgelopen vrijdag hebben we inderdaad de oversteek gemaakt naar Martinique.

De baai van Le Marin ligt vol met boten die aan moorings liggen. Met moeite vinden we een plekje tussen alle andere boten vlakbij de Bolle en Zanzibar. Ook deze baai wordt ook als een ‘veilige’ vluchthaven gezien vanwege de vele mangroves. In die mangroves is aparte zeilgemeenschap ontstaan. We zien boten die hier al jaren liggen. Oude pieremachochels; verlaten, gezonken, vergaan maar veelal bewoond. En vlak daarnaast liggen grote catamararans en zeilboten zoals de onze. Elke boot met zijn eigen verhaal. “Welke dromen zijn hier positief of negatief geëindigd?”

Op zaterdag lijkt de storm iets noordelijker te gaan maar nog steeds ten zuiden van ons. Om ons heen gebeurt er vrijwel niets. Geen boten die naar de marina gaan of dichter naar de mangroves verhuizen. Ook in de marina zelf hangt er een gemoedelijke sfeer. Er worden geen extra lijnen belegd. Het leven gaat gewoon zijn gangetje. Ik kijk nogmaals naar alle donkerrode en paarse kleuren op de gribfiles. John bekijkt de gripfiles ook. “Ze geven nog steeds geen windselheden aan die boven 6bf komen.” Op zondag is het duidelijk. Bret, want zo heet de tropical storm nu, blijft echt ver van ons vandaan. Hij gaat tussen Grenada en Trinidad door naar de ABC eilanden. De wind die wij krijgen is afgezwakt tussen 3 en 4bf. Het is onze eerste ervaring met een kruisje op de Atlantische oceaan. Ik besef hoe lastig het is om te besluiten wat een veilig heenkomen is. Alle spullen liggen zoals anders gewoon op dek. Ik slaap de nacht van maandag op dinsdag toch onrustig. Ik denk aan onze medezeilers in Trinidad en op de ABC-eilanden.“Stel nou dat?” Stil in mijzelf herhaal ik : “Bret zal niemand raken en wij zijn veilig.” En ik val in slaap met mijn fingers (onnodig) crossed…

“The truth is you don’t know what’s going to happen tomorrow.

Life is a crazy ride and nothing is guaranteed.”

-Eminem-

Op het moment van plaatsen van dit bericht worden we opnieuw bestookt met een kruis op de Atlantische oceaan. Een ware kruistocht dus. Vorige keer duurde het lang voordat het cyclonische vormen aan ging nemen. Dit keer is dat al heel vroeg en voor ons duidelijk zichtbaar in de voorspellingen. Om een herkenbaar laag druk gebied cirkelt de wind linksom. Het verschil in hoog en laag tussen de isobaren is echt maar heel klein. Zo anders dan een depressie in Nederland. In een animatie van de gribfiles zien we tropical depression  met betrekkelijk weinig in Noord Westelijke richting ver van ons weg cirkelen.  Komende dagen blijven we het weer goed in de gaten via de app van NOAA (weather from NOAA). Again(onnodig) fingers crossed…