RHAPSODY

De dag na onze aankomst in Sydney cocoonen we op de boot. Gister, nog net voordat het slechte weer van wal stak, hebben we boodschappen gedaan. Vandaag komt het water met bakken uit de hemel. Tijd genoeg om uit te zoeken waar we als eerste naar toe willen in de stad ‘Syddy’. Sydney staat bekend als dure stad. Sydneysiders laten hun goed verdiende geld graag rollen. Het brandt in hun handen. Men eet, verblijft, vertoeft royaal buitenshuis en leeft graag groots binnenshuis. Beiden zijn daardoor hoog aan de prijs. Sydney heeft dan ook de bijnaam Exxy Sydney. Expensive, duur, Sydney. Nu zoeken we geen huis, hoewel we echt parels zien, maar willen we wel veel van de stad zien. En dat natuurlijk voor bodemprijzen. Alles kunnen we uit handen geven door deel te nemen aan tourtjes. Operators voor must-see en must-do activiteiten te over. Wij doen Sydney on a budget en ’t liefst zonder 30 anderen tegelijk.

op stap

Het kopen van een openbaar vervoerpas is het eerste wat we doen. Plus het downloaden van de bijbehorende app. Die combinatie zal ons overal in de stad brengen waar we willen. Als de lucht is opgeklaard, gaan we op stap. We nemen de ferry naar het centrum. Ik heb een specifiek doel vandaag; de Harbourbridge over. Zo’n twintig jaar geleden stond ik als genageld een paar meters op het brugdek. Bang dat alle nagels waarmee de brug aan elkaar geklonken zit tegelijkertijd op dat moment allemaal los zouden springen en de brug met mij naar beneden zou storten. Nu is mijn doel de overkant bereiken. We lopen door de gezellige oude wijk The Rocks en vinden de trappen naar de het brugdek. Waar ik toen geen stap verder durfde te zetten, loop ik door alsof er niks aan de hand is. De dag is na al het grijs geweldig kleurrijk. Het uitzicht van de brug op het operahouse is dynamisch mooi.

Eenmaal aan de overkant gaan we opzoek naar de Secret Garden. Een dame heeft een paradijsje aangelegd en opengesteld voor publiek. Vanaf daar hebben we een mooi uitzicht op de Harbourbridge.

“Modder,” roept John argeloos. Ik ben met mijn gedachte heel ergens anders totdat ik bruut wakker geschud wordt. Ik hoorde nog zoiets als modder. Geen seconde later voel ik de modder. Mijn reactie is snel. Vlug haal ik mijn slipper uit de koude derrie. Daarmee flopt er een lading dunne natte grondmodder mee omhoog. Een koude klets raakt vol mijn onderkant. Ik heb een jurk aan dus geen bescherming. Alles zit onder. Mijn bovenbenen. Binnenkant jurk. Mijn onderbroek. Ik schiet in de lach. Probeer eerst nog wat met water uit de fles terwijl ik een douche nodig heb. Dan zien we een tuinslang. John draait het net iets te graag open naar mijn zin maar alles wordt netjes afgespoeld. Nu loop ik dus kletsnat verder. Probeer nog wat uit te wringen. Ik verzit steeds op een heet bankje om zo het een beetje te drogen. Nou ja. Overeen half uur met een beetje wind tussen de benen is het weer droog.

Follow the sun

Op een randje beton bij Circulair Cay, het centrum van Sydney, neem ik een lik van mijn ijsje. Schuin voor me staat een zanger. Hij zoekt op zijn mobieltje naar een volgend nummer. In een opwelling vraag ik een liedje aan. ‘Ons liedje’ van onze zeilreis. “Do you know the song Follow the sun?” “Yeah, sure.” Gericht zoekt hij verder. Speciaal voor ons zingt hij het lied. Langer geleden had ik de originele zanger Xavier Rudd al op gezocht in de hoop dat hij ergens zou optreden. Helaas is dat niet zo. “My last song,” kondigt de zanger aan. Alles klopt. De muziek. De plaats waar de zijn. Na het lied begint hij snel met opruimen want hij moet de trein van die avond naar de Blue Mountains nog halen. Dat brengt ons op een idee. We vragen hoe en wat. Een nazaat van de Muiters van de Bounty, zesde generatie, die toevallig naast ons zit, geeft de tip om met de auto te gaan. Eenmaal thuis zoeken we het uit. Voor amper 30 euro, met z’n tweetjes heen en weer in een comfortabele bus en trein. Een een plan voor een goedkoop dagje uit is gemaakt.

Blue Mountains

Voor dag en dauw staan we al op de bus te wachten. Alles wat we voor 7 uur reis is voor half geld. Dat is mooi meegenomen. Echter een lange dag voor ons is de belangrijkste reden dat we hier zo in het ochtenddonker staan. Blue Mountains is onze bestemming. We gaan niet alleen. Onze Nederlandse buurboten hebben we uitgenodigd om mee te gaan. John heeft alles onder controle met de openbaar vervoer app. Heel handig totdat er iets mis gaat en je in de metro geen internetbereik hebt. We weten half half hoe de reis verder gaat. Sommige worden wat paniekerig of het nou wel goed zal komen. In diezelfde trein in diezelfde coupé gaat iemand heel toevallig hetzelfde doen. Hij vangt ons gesprek op en popt up als tijdelijke gids. Hij neemt ons mee op sleeptouw. Wij volgen braaf. Soepel stappen we van de ene trein in de andere. Bij aankomst in Katoemba geeft hij ons zijn laatste ultieme wandeltips. Hij bevestigt daarmee wat ik zelf ook al uitgevogeld heb.

Met een lange omweg lopen we die dag van station naar het station. Via de watervallen van Katoemba gaan we 700 treden naar beneden. Rotspartijen, dikke bomen, hoge watervallen en vergezichten vullen rap mijn geheugenkaartje van mijn camera. Door het dal kronkelen we over de paadjes naar de Giant Stairway. Een duizend treden lange trap omhoog. Die lange Stairway brengt ons bij de beroemde drie zusters. Elke tree hoger wordt de Stairway drukker; een overmacht aan toeristen. We zijn duidelijk niet de enige die een familiebezoekje willen brengen. Alle uitzichtpunten staan vol met mensen. Rijen dik staat men te wachten om een foto te maken. Het is dringen en wringen. Het is een wereld waar we vervreemd van zijn geraakt. De drie zussen verblikken of verblozen niet van al die aandacht. Statig staan ze in de verte te staren. Terwijl vrijwel elke bezoeker wordt vermaand om vooral weer in de bus te stappen naar een volgend hoogtepunt, vervolgen onze weg via een minder druk bezocht pad. Even mooi.

Gratis douche

Na zo’n lange actieve lange dag verlang ik naar een warme douche. In het clubhuis van de zeilvereniging in Rose Bay mogen we als buitenlandse zeilers douchen. Tenminste dat is ons verteld. Dus de volgende ochtend gaan wij met onze douchespulletjes onder de arm naar de kant. Ik loop iets later het clubhuis binnen. John staat daar al en is druk in gesprek met een dame. “O nee,”denk ik ongerust. John wordt tegengehouden. “No, only the toilets,” hoor ik haar zeggen. “No showers” Nu ik mijn zinnen heb gezet op een warme douche en schone haren, laat ik mij niet wegsturen. Dus val ik John bij. De vrouw heeft nu ineens twee personen voor zich die willen douchen. Ze houdt eerst nog voet bij stuk maar uit uiteindelijk gooit ze de handdoek in de ring. “A quick shower then and don’t come back tomorrow!”komt er verhit uit. Hooggehakt loopt ze de deur uit. Niet veel later gooi ik triomfantelijk mijn handdoek over het haakje. “Hoezo kort douchen.” Overvloedig laat ik de waterstralen over mij heen komen. Sterke vrouw die mij hier nu nog uit krijgt.

Kerst

Ik pak mijn groene jurk uit de kast. Een muffe lucht van het lang niet dragen walmt me tegemoet. Hier en daar een gaatje maar volstaat prima. Er onder mijn bikini. De bijou gekregen in Fiji hangen inmiddels om mijn nek. Ik moet op mijn knieën voor mijn laatste accessoires. De haarband met rendieren. Ik klop wat stof eraf. John is in het rood en zet de kerstmuts om zijn hoofd die ik tegelijkertijd met mijn haarband opgeduikeld heb. Het is maar 3.5 km lopen van onze ankerplek. We lopen met onze picknick mand naar de beach. Iedereen die we tegen komen begroeten we met hohoho, Merry Chrismas. Voorlopig zijn we de enige die er zo bij lopen. Waarschijnlijk is men nog de cadeautjes aan het uitpakken. Hoe verder we komen hoe dichterbij we bij onze bestemming zijn; Het beroemde strand Bondi Beach. Bondi Beach is met kerst the place to be. Daar vier je Kerstmis met vrienden en familie. Bij aankomst is het strand al redelijk vol. We openen onze picknickkoeltas vol kerstdelicatessen. We schenken de wijn in en snijden het stokbrood. Ik kijk om me heen. Opnieuw zijn we hier met kerst op het strand. Overal rode bikini’s en kerstmutsen. Toch is het anders. De baywatch is zenuwachtig met een fluitje in de weer om mensen op een klein stukje water bijeen te houden. De strandgangers zijn een multiculturele mix geworden. De vele meegebrachte kerstbomen van toen zijn thuisgelaten. Misschien zijn we ook gewend geraakt om kerst in de hitte te vieren en is het voor niet zo bijzonder meer. Voor John maakt het niet uit. Hij kan de kerstballen van nu, eh kerstbillen, wel waarderen.

Dè Sydney-Hobart Race

Tweede kerstdag. Start van de wereldberoemde Sydney-Hobart-race. Echte zeilhelden zeilen in een paar dagen, weer of geen weer, naar Tasmanië. Twee dagen geleden hebben we onze plek al uitgezocht. Een overhangende rots met uitzicht op de Harbourbridge en de startplaats. Vandaag zal Sydney Harbour krioelen met wedstrijdboten. We hebben overwogen met onze boot erbij te zijn om alles van dichtbij mee te maken. Echter alles wat kan varen zal op het water te vinden zijn. Hopeloos druk dus. Ruim op tijd wandelen we naar onze ultieme plek. Hadden we maar gereserveerd gekalkt op de uitgezochte zitplaats want bij aankomst is die al bezet. John laat zich niet wegjagen wanneer de dame zegt dat het te gevaarlijk is en dat de rots bij teveel gewicht zal afbreken. Stoïcijns gaat hij vooraan op de steen zitten. Ik ga met de bemanning van Windsong maar achter hen zitten. Uiteindelijk gaat de dame overstag en zitten we er allemaal genietend van het uitzicht op die elk moment afbrekende stuk steen. Een fantastisch gezicht al die zeilen tegen de achtergrond van Sydneys skyline.

Weken later ontmoeten we Sarah, een bemanningslid van een van de raceboten. Wilde verhalen over hoe bar en boos het was. Tegen de tijd dat zij met hun boot eindelijk in Hobart arriveerden, waren de eersten alweer op weg naar huis.

Oud & Nieuw

De dag voor de 31e halen we het anker op met bestemming Farm Cove. De ankerplek bij het operahouse en uitzicht op de Harbour bridge. Hartje centrum. Ook het hart van SydNYE. Het grootse vuurwerkshow van oud en nieuw. We willen, nu we er zo dichtbij zijn, niet onze kans mislopen omdat we te laat arriveren en er geen plek meer is. Het is druk op het water. Prachtig weer. Net genoeg wind om het voorzeil erbij te zetten. We hopen op een mooie plek. Ik weet niet hoe lang ik hier al naar uitkijk. Zo vaak op oudjaarsdag op de TV gezien. Nog een nachtje slapen en ik ben er zelf bij. Eenmaal bij Farm Cove zijn we niet de enige zotten die het van dichtbij mee willen maken. We vinden een plekje net achter de gele boeitjes. Speciaal neergelegd om het ankergebied voor New Years Eve aan te duiden. We sluiten aan in de rij. Vooraan in ons drijvend huisje met vrij uitzicht. Het lange wachten op het aftellen is begonnen. Champagne ligt koud te worden in de koelkast. Het rollen op de golven achtergelaten door de ferry’s nemen we voor lief.

Op oudjaarsdag maak ik vrienden met mannen op de bootjes van de havenwacht. Zij houden alles in de gaten en sturen boten die niet goed liggen resoluut weg. De dag is grauw en grijs begonnen. Er valt zelfs een spat regen. Ondertussen wordt het aan wal ook drukker en drukker. Australiërs waarschuwden ons om niet deze gekte op te zoeken. Veel te druk. Ze krijgen vooralsnog geen gelijk. De dag verloopt namelijk zonder al te grote problemen. Het rollen op de golven ven niet meegerekend. Mijn thee en Johns koffiemok blijven nog net op tafel staan. Maar vandaag hebben we alles over om erbij te zijn. Boten komen en gaan. Boten ankeren en krabben door veel te korte kettingen. Kleine motorbootjes wriemelen zich tussen de grotere. Het is een bonttafereel. Aso laatkomers proberen de kont van hun dikke boten tussen anderen te wringen en zo op het allerlaatste moment het beste plekje te bemachtigen. Wij zijn zeker niet van plan onze onze eerste rang positie kwijt te raken. Resoluut houden we ze op afstand. Wij lagen hier tenslotte het eerst en er heel wat voor over gehad.

Acht uur ’s avonds. Verplaatsingen op het water is vanaf nu ten strengste verboden. Wie nu een plek heeft, mag blijven. Het echte genieten kan beginnen. De partyboot die al twee dagen feest viert, draait al uren plaatjes. Het verhoogd de feestvreugde en verkort het lange wachten. Duizenden lichtjes zetten de brug in de schijnwerpers. Op de pijlers verschijnen projecties. Een botenparade kleurt met hun lichtjes mee met de brug. Om 9 uur start het eerste kleine vuurwerk. Ik kijk mijn ogen uit. We liggen echt op eerste rang.

Champagne staat klaar. De glazen ook. Om geopend en gevuld te worden. Het aftellen naar 12uur middernacht begint al een minuut van te voren. John staat aan mijn zijde. Mijn zusje hangt aan de telefoon. Ik tel af. De langste aftelling ooit. Mijn keel is schor geschreeuwd. Ik kijk in de lucht. Ik hoor de knallen. Ik voel de boot ervan trillen. Ik zie duizenden kleine lichtjes uiteenspatten. Ik ruik de kruitdampen. Ik gil. Ik juich. Ik klap. Keer op keer. Minuten lang. Een spekky kleurenspel aan de hemel dat alle anderen overtreft. Mijn mobiel kijkt al die tijd mee en laat mijn zusje het festijn meebeleven. Denk ik. Want na enkele secondes werd de verbinding al verbroken. Teveel netwerk gebruik. Na afloop verwachten we een grote uittocht van en vooral chaos door vertrekkende boten. Het valt allemaal wel mee. We durven het zelfs aan om bij de buurboot Windsong het nieuwe jaar in te luiden. Rond drieën is het stil. In Sydney, om ons heen en op Rhapsody. Behalve in mij. Spectaculaire spekky prikkels krijg je niet zomaar stil.

Nieuwjaarsdag

Al vroeg brengen de eerste ferry’s mensen met de beste wensen in petto naar de overkant. We liggen te klotsen in bed. Motorboten volgen. Geen enkele reden meer om hier te blijven. Tijd dus om het anker te lichten. John zit voor bij de preekstoel en ik sta achter het roer. Op dat moment veroorzaakt een enorme motorboot een flinke boeggolf. Het zorgt voor veel opschudding in de boot. Ik hoor binnen van alles schuiven en rinkelen. Ik probeer een mok tegen te houden dat dreigt naar binnen te vallen. Als het gevaar is geweken, kijk ik weer op. Een hoge witte muur aan stuurboord vult plots mijn gehele gezichtsveld. Een massief witte motorboot. Ik sta verstijfd, gil het uit en verdoof daarmee mijn eigen oren. John hoort niets. John ziet niets. Hij is rustig bezig met het anker onder zijn neus. Vlug zet ik de motor in zijn achteruit en stuur ervan af. “Weg hier!” John zit voorop en zal als eerste geraakt worden. Dan wijkt de motorboot gelukkig uit. Het scheelde echt heel weinig of wij zouden hier water maken. Luttele secondes maakten het verschil. “Zou ik het eerder gezien kunnen hebben?” De boot dook plots achter ons vandaan. Ik moet er niet aan denken wat er met John gebeurd zou zijn. Ik sta te trillen. Mijn hart bonkt zo hard dat ik zelfs de motor niet hoor. John loopt naar achter en komt in de kuip. Hortend en stotend vertel ik wat er gebeurd is. Hij heeft alleen de boot zien wegvaren. John neemt het roer over. Ik moet bijkomen.

Anzac bridge

Een aantal weken verschansen we ons op een perfecte plek midden in de stad. Vrij van ferrygolven. Met een snelheidsbeperking voor motorboten. Watertappunt bij het restaurant. Een steigertje voor de bijboot. City centrum Sydney ligt op een stevige maar haalbare wandelafstand. Openbaar vervoer op loopafstand. Vlakbij de visafslag zonder de luchten. Een park om de benen te strekken. Supermarkten op, een met volle tassen, te belopen afstand. De wasserette doet onze was terwijl wij een bakkie doen op het fancy terras een paar panden ernaast. Eén nadeel. De brug. De brug op zich is prachtig maar druk verkeer raast dag en nacht heen en weer. Ik sluit mijn ogen en luister. “’t Is net het ruisen van de zee.” Vanaf dat moment is klinkt het bekend rustgevend. Kortom een ideale plek. Behalve als er een motor mèt knalpijp voorbij komt.

Open air Bioscoop

Op een stenen trap nemen we plaats. Op de hoogste trede. Vanaf hier hebben we uitzicht op een megabioscoopscherm en het operahouse. Werklui zijn druk in de weer om het op te bouwen. De première is al bijna. “Het is vast niet de bedoeling om vanaf hier de film te bekijken.” Ik zoek op het internet. De ticketprijzen zijn net zoals het scherm mega duur. Verschillende arrangementen zijn mogelijk. Met VIPbehandeling of zonder. We laten het idee maar varen. Hoewel het natuurlijk wel interessant is om te kunnen zeggen dat je naast Nicole Kidman hebt gezeten. Ik kwam haar toevallig tegen. Op de foto’s van het internet dan. Nee, dan kijken wij de Barbiefilmhit wel ergens anders. Ook in de open lucht en voor niks. Met een koeltas vol lekkernijen en een matje onder mijn arm staan we rond zessen in de rij. Speciaal voor deze gelegenheid heb ik mijn roze jurkje uit de kast getrokken. We gaan dan wel gratis, ik wil wel in stijl gaan. Een uur later start de film. Lui liggend kijk ik naar hoe Barbies roze droomwereld uiteenspat in een nachtmerrie. Een heerlijk avondje uit dat alleen in een stad kan.

roekeloos

“The Dutch were ruthless at that time.” “Really,” vraag ik. Ik onderdruk mijn lach. “O yes,” gaat de man verder. Hij verontschuldigt zich snel voor zijn uitspatting. Hij blijkt namelijk een aardige Nederlandse schoondochter te hebben. Lachend vertel ik hem dat wij ook uit Nederland komen. We zijn in het maritieme museum van Sydney. De man is de museumgids en loopt over met verhalen. We staan bij de replica van de Endeavour. Het schip van kapitein Cook, de ontdekkingsreiziger uit de 18e eeuw. Overal prijkt op navigatiekaarten zijn naam. We kunnen nu zien in welk schip hij de wereldzeeën overging. Dezelfde die wij ruim 300 jaar later ook bezeilen.

We staan bij een tijdbalk van de ontdekking van Australië. Heel groot prijkt de naam New Holland op het continent. Ik vraag de man naar die geschiedenis. Maar al te graag legt hij dat aan ons uit. We waren dus ruthless in de tijd dat we via Kaap de Goede Hoop de Indische zee op voeren op zoek naar land en waar. ’t Duyfken heeft Australië in de 17e aan de west kust het eerst ontdekt. Ze vonden het niet veel en hebben het verder links laten liggen na naamgeving. Tot 100 jaar later James Cook de oostkust ontdekt en het New South Wales noemde. Australië werd in tweeën verdeeld tussen de Hollanders en de Engelsen. De man zou nog uren willen praten, eindelijk geïnteresseerde toehoorders, verontschuldigt zich dat hij nu echt kaartjes moet controleren van bezoekers aan het schip.

Summer in the City

Hoewel het voor ons hartje winter lijkt met kerst en oud en nieuw, begint hier de zomer. Hot summer in the city. Zomers Sydney betekent summerfestival. Gedurende de gehele maand januari staat Syddy in teken van cultuur en kunst. Ik spit het speciale magazine door. Op zoek naar de kersen. De leukste uitjes, de leukste activiteiten, de gekste straattheater en de mooiste voorstellingen. Zo moeten we oppassen dat ons eten niet gegeten wordt door reuze meeuwen. Niet gegrepen worden door lange tentakels van een grote octopus in het water. Niet verstrikt raken in een wurggreep van een lange kronkelende slang in de meest hippe en trendy bar in de stad. We vergapen ons aan een droomverhaal dansvoorstelling over hoe vogels aan hun gekleurde veren komen. Oud maar nog steeds met een hedendaags thema. We zijn niet uit de stad weg te slaan.

Sydney heeft ons hart gestolen. We hangen, we liggen, we zitten. We kuieren, we slenteren, we sjokken eindeloos door de straten. We wandelen, we hiken. We krijgen er geen genoeg van. De botanische tuinen en parken. Nieuwe en oude architectuur. Luxe winkelmalls of vintage markten. Trendy eten in The Rocks of low budget in de Aziatische wijk. Mooie drukke lawaaierige boulevards of afgelegen in de natuur. Fancy boulevards of achterafstraatjes. Vrijwel overal kunnen we langs het water lopen.

’s Avonds geeft diezelfde wandeling een heel andere beleving. Muziek, mensen, lichtjes en vuurwerk op zaterdagavond. Zijn we de hitte zat dan nemen we een duik in het water bij een van de vele stranden. Dagen achtereen hebben we mooi weer. Zo af en toe valt er wat regen. Ook dan is er vermaak genoeg. Spekky vermaak zonder exxy kosten.

Musea. Sydney staat er vol mee. Je kunt zo naar binnen en de meest mooie en uiteenlopende tentoonstellingen bewonderen. Van angstaanjagende spinnen van Louise Bourgeois tot de vrolijke chaos van Kadinsky. Van passief schilderijen kijken naar interactief zelf het schilderij zijn. Terug in de tijd of juist een kijkje nemen in de toekomst.

De stad leent zich bij uitstek om per boot te verkennen. Overal ankerplekken op de meest uiteenlopende wijken van de stad. Hierdoor zien we steeds een ander stukje van de stad met een andere sfeer, huizen en bewoners. Zo lopen we toevallig tegen een Boeddhistische tempel aan, een Nederlandse club, en het prachtige Victoria building. Op de ankerplek bij Manly Beach struinen we over the North Heads die we gepasseerd hebben bij aankomst. Het uitzicht op de stad is groots.

Wanneer we een afspraak maken met een greeter, een vrijwilliger als gids, zeg ik bijna beschamend dat we alle toeristische hoogtepunten al hebben gezien. Ze neemt ons mee naar een hippe wijk. Mensen van verschillende pluimage kleuren hier letterlijk de wijk. Naast de talloze regenboogvlaggen, op straat, op palen en huizen worden hier kale muren beschildert met kleurige street-art.

Onze laatste ankerplek is bij de dierentuin. Terwijl we genieten van de zonsondergang achter de skyline van de stad horen wij zeeleeuwen blaffen op de achtergrond. Voor een laatste keer toosten we op de stad waar we van zijn gaan houden.

‘Sydney’s charm is contagious, and we are happily infected’