RHAPSODY

“John, daar komen ze. Bukken! Bukken anders zien ze ons,”opper ik lachend. John zit gehurkt met zijn hoofd naar beneden in de kuip. Ik zit zo laag mogelijk voorovergebogen onder buiskap. Boatboys komen in volle vaart onze kant op. Ik zit zo laag dat ik niet kan zien waar ik vaar. Laat staan dat ik het bootje kan zien. Voorzichtig kijk ik op om te zien waar ze zijn. Ik verwacht ze nog links voor me maar ik zie twee verdwaasde gezichten naast onze boot. Als John ook opspringt vanuit zijn schuilplaats, schieten ze in de lach. En wij ook. Doen alsof we er niet zijn, werkt hier niet zo goed. “Welcome at Soufrière. Do you want a mooring?” “No ,thank you” De mannen doen alsof ik van Mars kom. Ze herhalen nu heel langzaam wat ze eerder al zeiden en maken ook met gebaren duidelijk wat ze bedoelen. Ze proberen het zelfs in het Frans. Zij hebben moorings in de aanbieding voor a special price. Ik heb de pilot goed gelezen en weet dat ik hier op dit moment niet met officiële park rangers te maken heb. We kunnen dus aan een mooring komen te liggen die òf niet voldoet òf die ik nu bij hen betaal en later nog eens bij een officiële ranger. “Ah you want a parkmooring? Straight on. Follow me.” En weg zoeft hij. Wij varen rustig naar het stadje. Ik roep op VHF16 de SMMA op voor meer info. Geen gehoor. Uiteindelijk de pilot er nogmaals bij gepakt om te lezen welke moorings geschikt zijn. De boatboys zijn inmiddels weer terug. “What are you doing? Do you wanna be near the city?” “Wit met blauwe band die moeten we hebben,” denk ik stoïcijns. We varen terug met in ons kielzog de boatboys. Ze hopen nog kans te maken om de mooringlijn aan te geven. Maar helaas dat doen we zelf roepen wij ze toe. Daarna druipen ze af. Dit kleine gevecht hebben we over voor deze markante plek. We zijn in St Lucia. (Een landfall, nee dè landfall als je met de ARC mee zou doen.) We liggen bij de twee pitons van St Lucia. We hebben een prachtig uitzicht op de kleine piton. In het stadje Soufrière kopen we twee biertjes: pitons. Nâh, das lekker na een lange dag zeilen. Been there, done that, did it–momentje!

Zoek de verschillen!

Vanmorgen heel vroeg, rond 5.00u vroeg, rond zonopkomst vroeg zijn we vertrokken van af Bequia naar St Lucia. Het zijn 53 nm .Een flinke dagtocht. We hebben met een voorspelde oostenwind rond de 15 knopen wind een lekkere zeildag in het vooruitzicht. Achter het eiland St Vincent staat er vrijwel geen wind. We maken van de nood een deugd. We zetten de motor aan en al motorzeilend blijven we dicht onder de over het algemeen onbedorven kust van St Vincent.

De vulkaan van St Vincent

Tussen de eilanden doet de wind weer net even iets anders. Hij neemt zoals verwacht behoorlijk toe. De westelijke stroming van de oceaan zet ons daarbij ook nog eens flink opzij. Om dit te corrigeren wordt onze daadwerkelijke te varen koers redelijk scherp aan de wind. Eenmaal de zeilen goed getrimd, is dat voor Rhapsody geen enkel probleem. Als we wat in de luwte van het eiland St Lucia komen, neemt de golfhoogte af en wordt het nog comfortabeler scherper varen. Top zeildag!

De twee markante pitons van St Lucia in zicht

Soufrière heet ons op een vreemde manier welkom. Men wil op de dinghy passen, willen ons meenemen in hun bus voor een tourtje over het eiland, zijn volhardend in het aanbieden en de prijs zakt ondertussen aanzienlijk, mensen vragen geld. Verschillende keren horen we dat ze weten wie we zijn en dat ze onze gezichten onthouden. Bij immigration worden we gewaarschuwd om ‘s avonds als het donker is aan boord te blijven. Als we na zonsondergang toch aan wal willen, is het raadzaam om alle electronica met ons mee te nemen. Dat gaat ons wat ze te ver. Met een koffer vol waardevolle spullen over straat lijkt ons zeker geen goed idee. Een gastvrijwelkom voelt anders. Bij Customs wordt ons nadrukkelijk verteld dat we een permit nodig hebben als we in het natuurpark tussen de twee pitons willen liggen. “Don’t go there without a permit!”zegt de man bars “No no, we won’t,” zeg ik braaf. De parkrangers zelf, geven niet zo om de aanwezigheid van die permit; “Ach customs heeft geen boot dus contoleren ze het toch niet, ga er niet te vroeg heen dan betaal je alleen voor het park.” “Mm’.”Een ding is zeker. Dit eiland is een nieuw land met net iets andere gebruiken en levenstijl. Opnieuw aanpassen dus.

Het stadje Soufrière

Toch blijft mijn aanpak hetzelfde;open houding, glimlachen en vriendelijk begroeten. Het mooie is dat het tot nu toe overal werkt. De mensen reageren vervolgens ook vriendelijk. Soms heb ik geluk en maken ze een praatje. Gewaarschuwd zijn betekent niet angstvallig al het contact mijden. Soufrière heeft duidelijk een andere allure dan Bequia. Kleine houten huisjes van strak in de lak tot bijna vermolmd hout. Woonwijkjes die niet veel om het lijf hebben maar als ik goed kijk door de materiële armoede heen kijk, zie ik vrolijk spelende kinderen, volwassenen die relaxen, die bij elkaar op bezoek zijn en aangestoken bbq’s. Kortom ik zie het leven.

De nacht,( vhf 77 standy: you never know whats gonna happen) gaat onrustig voorbij. We zijn zo’n heen en weer wiegend bed niet meer gewend. Bij de kleine piton liggen we namelijk behoorlijk te rollen op de zuidelijke deining. John en ik besluiten om ’s morgens vroeg te verkassen naar het natuurpark om daar n nachtje te blijven. Mits we daar minder rollen. We varen een stukje terug. De zee doet hier raar. Allerlei stromingen stromen tegen elkaar in. De wind accelereert behoorlijk om en tussen de twee pitons.We varen een rondje naar alle mooringopties. Kijken goed naar het gedrag van de boten die daar al liggen. De harde windvlagen, de rollende boten en rare zeestroming doen ons besluiten om door te varen naar een 8 nm verder liggende baai.

Everything has beauty, but not everyone sees it

-Confucius-