RHAPSODY

Costa da Morte! Ik heb  de golf vooraf  huiveringwekkend gevonden. Maar als een stuk kust deze bijnaam heeft dan griezelt het  me mogelijk nog meer. De kust staat bekend om zijn harde wind en de snelle golfopbouw dicht bij de kust. De swell  (deining) van de oceaan wordt door het ondiepere water omgezet in wilde golven in  vrij korte tijd als de wind toeneemt. Dat hebben wij ervaren bij  het binnenlopen van La Coruña. De wind steekt over het algemeen na een uur of 12 op en blijft dan waaien tot zonsondergang. Het is dan weer windstil. Heerlijk om te slapen. Wij besluiten om  ‘s morgensvroeg zo rond 7.00u uit La Coruña te vertrekken. Te vroeg. Als ik wakker wordt van de wekker is het nog donker. Wat een verschil met onze contreien  waar het al om 04.00u licht wordt.  Uit een  diepe slaap  met hoofdpijn sta ik op.   Ik ben brak. Een nacht wakker liggend door het nachtleven van Coruña en het bokken van de boot breekt me op.  “Ga nog maar even liggen“, zegt John. Gelukkig. Een half uur later is mijn herstart van de dag een stuk beter. John heeft al mijn taken overgenomen en kunnen we binnen 5 minuten vertrekken. Het is nu 8.00u. De Ikinoo  is een halfuur eerder gegaan. We blijven nog een paar dagen bij elkaar om de kaap van Finisterre te ronden. Daarna zullen we vermoedelijk andere keuzes gaan maken Er zijn zoveel mooie plekken. Ons plan is om half september in Lissabon te zijn. De Ikinoo wil eind augustus in Porto zijn. Wij nemen iets langer de tijd voor Spanje. Waarschijnlijk komen we elkaar weer op Gran Canaria tegen. Zover is het nog niet.

De Ria van Corme is een beetje terleurstellend. Oude vervallen viskwekerijen. Het beloofde pittoreske haventje  is nergens  te bekennen.  Het is koud en het miezert. Het laatste stuk van de tocht hiernaartoe is een drama.  De wind valt weg en komt vrijwel van achter. De golven zorgen voor flink geschommel en klappende zeilen. We zoeken de wind nog op door een iets andere koers te varen om wind in het zeil te houden. Tevergeefs. Het zeil gaat naar beneden en motor aan. Dit is gemakkelijker gezegd dan gedaan. John staat bij de mast. Ik hou de boot zo goed mogelijk in de wind. Ik zie boot op en neer  en de giek heen en weer gaan. Een lijn van het eerste rif komt met een klap tegen mijn oog aan. En het lukt!  Als cadeautje komen dolfijnen dwars op onze boot om er vervolgens onderdoor te zwemmen. We worden  een tijdje vergezeld  door ze. Dè  foto hebben we nog steeds niet gemaakt. We worden teveel in beslag genomen door naar ze kijken. Die foto komt ongetwijfeld.

Als later de zon gaat schijnen en ik met avondlicht foto’s neem, zijn de plaatjes geschikt voor een  reisfolder.  “Het is maar hoe je kijkt”.

De dag daarna vertrekken we zonder wind. Onderweg bakken we  maar een brood. Als we de kaap ronden steekt de wind op. En goed ook. Van 5 knopen ineens naar 19 en  weer terug. De broodbakmachine staat gelukkig op de grond.

In Ría de Camariñas zwemmen dolfijnen langs onze boot de baai uit.   We worden  uitgenodigd  door Hans en Sonja van Ikinoo  voor een borrel. Met onze Rapzodiegaat, een kaas van deze streek en spaanse toastjes, roeien we naar hen toe. Het is zo gezellig dat we de tijd vergeten. Niet geheel geruisloos verloopt de borrel met hapjes in een diner met hapjes .  ’s Avonds laat vertrekken we weer met onze dinghy. De peddels bewegen door het water en laat een adembenemend spoor achter door de oplichtende micro-organismen. Magisch. In een flits zie ik de film LIFE of PI voor me. Dat moment en het effect als de walvis uit het water komt.. is echt!

Camariñas

Vandaag staat het ronden van Dé Cabo de finisterre op het programma. Het laatste stukje van de Costa da Morte. Deze kaap is  dus berucht om zijn lokale sterke wind. We blijven uit de buurt van de kust. Het plan is om door te varen naar Ría de Muros en daar te ankeren. De wind steekt al snel op en al gauw hijsen we het zeil. De gehele tocht verloopt perfect. De snelheid zit er goed in. Bij de kaap van Finisterre  voel ik een overwinning. Ook deze beruchte kaap zijn we voorbij en hoe. De wind doet nog zijn best om een beetje spanning te brengen maar veel harder dan 20 knopen gaat het niet. Dit is zeilen op zijn best. Zon, wind en zeilen.

Zet het blauw 
van de zee
tegen het
blauw van de 
hemel veeg 
er het wit
van een zeil
in en de
wind steekt op

Willem Hussem

Cabo de Finisterre veilig achter ons gelaten

“The whole feeling of Galicia changes as the Lauro peninsula, past Pta Queixal, is rounded and the warmer, softer ría is entered with its immediate sense of increased shelter and temperature”, geeft de Pilot aan.

En dat hebben we gemerkt! Zodra we de Pta Queixal  gerond hebben,  is de aanzwellende wind verdwenen.   En heeft plaats gemaakt voor een zwoel warm briesje. In de verte zie ik geen enkele rimpel meer in het water. De jassen en truien gaan uit! En… de vliegen komen binnen. Binnen no time hebben we er zo’n 20. John denkt nog dat het aan ons ligt en besluit om direct na aankomst te gaan douchen. De vliegen blijven echter komen. Waar die dan zo snel vandaan komen is een raadsel. Dit is een andere strijd die we aangaan!