RHAPSODY

“Hello,do you speak English?” “Yes”, zeg ik. We lopen ’s avonds met zessen midden op de weg in een smal straatje van Mindelo. Het is niet zo druk op straat. Mijn blik blijft rusten op  een voor deze plaats  modern restaurantje en  vertraag mijn snelheid tijdens het passeren. “Ziet er veelbelovend uit,” denk ik terwijl ik mij weer voeg bij de rest. De kok heeft dat waarschijnlijk gezien, is achter ons aangelopen en zwaait met zijn kaartje. “Hello! I’ve a restaurant. I’m a cook from Belgium.” “O,  maar dan spreek je Vlaams,” antwoord ik. “Ja, ik spreek een beetje Nederlands..” De lange dunne jongeman gaat over op het Vlaams. Hij struikelt bijna over zijn eigen woorden zo  enthousiast spreekt hij over zijn eettentje. In een paar minuten tijd komen we veel van hem te weten. Hij woont hier al een aantal jaar en woont boven het restaurant. “Ik kook vanuit mijn hart, zegt hij met een zachte tongval, waarbij hij zich op de borst slaat. “Loop efkes  mee naar mijn keukentje.” Even daarvoor hebben we een piepklein familierestaurantje verlaten. Casa di Pasto, zo’n restaurant at home; alsof je bij de mensen thuis in de keuken eet. Braaf volgen wij alle zes, met een volle buik de man naar zijn restaurant. Hij wijst op de menukaart. “Ik kan alles maken, hè. Als je van te voren reserveert, maak ik de lekkerste gerechten.” “Lekkerste gerechten, ik kan alles maken, Vlaamse kok,” gaat het vliegensvlug door mijn hoofd. “Oliebollen!” roep ik. “Kun jij oliebollen bakken?” Afgelopen middag hebben John en ik allerlei mogelijkheden bedacht om zelf oliebollen te bakken en meteen ook afgewezen. Een frituurpan aanschaffen of een pan hete olie op een op en neer gaande boot is alles behalve veilig en dan die baklucht. Om straks bijna drie weken in de lucht van een oliebollenbakkraam op de oceaan te zitten, zien we geen van twee zitten.. “Ah, welhee, maar natuurlijk met banaantjes…” En ja ook met rozijnen kan hij maken.. Niet veel later doen we een bestelling. Yahoo. Op oudjaarsavond eten wij verse oliebollen!! Hij vertelt ons ook dat oud en nieuw echt fantastisch is.  Nou ja, na mijn vraag zegt zijn lichaamstaal meer dan duizend worden. “Hier oudjaar  vieren is het beste wat je mee kunt maken: iedereen op straat, een band, vuurwerk en zelfs een georganiseerde nieuwjaarsduik! “Ik ga dat ech nie meer in België vieren als het zo kan.” Hij wijst naar zijn slippers en zijn t-shirtje. Dat beloofd wat.

Bij toeval komen onze Vlaamse kok de avond erna weer tegen. Hij stuitert zelfvergenoegd naar ons toe. “Allee. Morgen zijn er oliebolletjes. Ik heb zelfs eh suiker, eh suikerpoeder voor u gevonden. “Ge zult de bolletjes krijgen zoals ge thuis in Nederland gewend bent.” Hij maakt er uiteindelijk 80. Ook voor andere Nederlandse boten. Hij is er letterlijk hyper van en van iets anders…. Lachend lopen we verder.

Op oudjaarsdag  klinkt de gehele dag  van verschillende kanten muziek uit de stad over het water naar de ankerplaats. We kijken uit naar 17.00u. Het tijdstip dat onze oliebollen gehaald kunnen worden. De Zanzibar, onze vaste verblijfplaats voor grote en kleine feestjes is ook vanavond the place to be. Gepakt en bezakt met eten en drinken stappen we aanboord. De oliebollen zijn opgehaald door de Blue Dream en gearriveerd. Vol spanning kijken we uit naar het resultaat. De doosjes worden uit de tas gehaald en geopend alsof het schatkistjes zijn… En daar liggen ze dan:onze bollen bepoederd met suiker..

Wat een prachtig aanzicht. Hollandse, eh nee, Vlaamse bollen op Cabo Verde. De maatvoering is iets anders maar dat kan de pret niet drukken. We kunnen niet langer wachten en zetten direct onze tanden in de nu nog warme bolletjes.  De fles bubbles opent John ook maar meteen.We gaan later op de avond de stad in en om die fles nou mee te nemen..Klinkend op een mooi nieuw jaar, nemen we een eerste slok.

Oudjaarsavond is begonnen. We doen ons te goed aan de zelfgemaakte hapjes en vermaken ons met spelletjes. Rond 10 uur besluiten we om ons te gaan mengen in het feestgedruis. De gehele avond hoorbare muziek lonkt. Mijn telefoon rinkelt ondertussen af en aan. In Nederland is al 2017 begonnen. Wij volgen 2 uur later. Op naar de hoofdstraat.. beduusd kijk ik even later een bijna uitgestorven straat in..We kijken elkaar aan. Honden struinen de nu nog lege straat af. Het grootse podium staat klaar, geluid en lichtmannen ook.. maar geen band. Ik loop naar de mannen toe. Ik wil weten hoe laat het start. “At half past 12. After the fireworks. The fireworks are at beach near de marina.” Ik zie het beeld van de boten die nietsvermoedend in haven liggen voor me. De man moet mijn blik begrepen hebben want direct daarna zegt hij: “Don’t worry mem, they light it from the mountain. You wil be safe.” Opgelucht loop ik terug naar de anderen. We besluiten om een rondje te maken want er klinkt toch echt overal muziek. Het zijn snel provisorisch ingerichte straatbarretjes. Hier en daar wordt gedanst maar een feestje? Nee, nog niet.  Bij een restaurant klinkt Kaap Verdische muziek maar ook die houden er mee op. In de feeststraat zelf is geen tab te bekennen dus drinken we wat in een barretje. Even voor 12 gaan we op weg naar het strand. We zijn niet de enige. Waar daarnet vrijwel niemand was, is nu volgelopen. De hele baai is omringd door rijen mensen. In hun handen hebben zij champagne glazen en een fles.(“O, doen ze dat hier zo”).De sfeer is ontspannen gespannen relaxed. Allemaal benieuwd naar het vuurwerk dat komen gaat. Ook wij. Als  de eerste pijl de lucht gaat klinkt er gejoel alsof er een superster het podium betreedt. Waar wij, nuchtere Nederlanders maar met een simpele oooh het vuurwerk complimenteren, zijn ze hier in bijna extase.

Een aantal  mensen loopt in  het water. Door het vuurwerk vergeten wij de tijd. “Het is al 12 uur geweest”roept Hilda opeens boven het geluid uit. Niemand die hier aftelt, niemand die hier elkaar n goed nieuw jaar wenst. Alleen  wij zessen. Wij staan daar elkaar te zoenen en te omhelzen omringd door mensen met grote vraagtekens boven hun hoofd. Het vuurwerk gaat maar door met krachtige prachtige knallen en pijlen. Zo’n show verwacht ik hier niet.. Na het slotstuk, klinkt er een welgemeend luid applaus en  beweegt de mensenmassa richting Rue d’Afrique. De feeststraat! Zodra de muziek start zingt, joelt, juicht, beweegt iedereen mee. Niks even afwachten. Nee, meteen er vol in van begin tot het einde van de straat. Jong en oud. In een swingende vrolijke polonaise beweging verplaatsen de cabo’s zich naar voren en naar achteren door de drukte heen. Ondertussen begroeten ze bekenden door een high five, jump,  of een stevige omhelzing. Drie luchtige zoenen amper geplaatst op de wang zie je hier niet. Net zoals de temperatuur zijn de mensen sociaal en warm naar elkaar.

Ik kijk mijn ogen uit. De dames gekleed in mooi kleurige weinig verhullende feestkleding. De kapsels zijn zo divers dat een fotoalbum van 100 pagina’s niet genoeg is om alle  vlechtcreaties te laten zien. Ook de jongens hebben een uniek en prachtig gestyled kapsel. Ik ben er nog niet uit waar ik het meest van geniet: even lekker dansen of om me heen kijken. Net zoals kleine kinderen die zonder gêne naar ons kunnen staren, kijk ik nu naar dit spektakel. Zo zijn we afwisselend toeschouwers en deelnemers. Contact is gemakkelijk gemaakt. Een vrolijkheid tot in de vroege uurtjes en ver daarna.

John houdt woord. Aangemoedigd door ons vijven, kleedt hij zich uit en plonst het water in!

“Enjoy the celebrations in life”

Happy New Year!