RHAPSODY

“Heeeeiii. Stop. Jullie rijden ons voorbij,” schreeuw ik uitgelaten als ik mijn zus achter een ruitje van een auto voorbij zie rijden. Gierend van de lach ren ik achter de auto aan. Uit mijn mobiel klinkt het schateren van mijn zus. Niet veel later stopt de auto, marathonlopers omzeilend en stappen John en ik in. Op weg naar de marina. Op de parkeerplaats hou ik haar vast. Ze staat hier in levende lijve voor me. Ik kan haar aanraken, zien, ruiken, horen en voelen.

Vanmorgen vroeg waren ze nog in Nederland. In 5 uur tijd zijn zij hier in Arrecife op Lanzarote aangekomen. Jaap en Ina, mijn zus en zwager. Wij zijn in diezelfde tijd van Graciosa naar Arrecife gevaren. Andere  inspanning, hetzelfde doel , dezelfde tijdsduur maar met vele mijlen verschil. De wereld is echt klein en de mogelijkheden reuze groot. Twee dagen geleden besloten, geboekt en gepakt  voor 2 volle dagen!! Als we aan boord zijn, is het net alsof we in Volendam, onze voormalige thuishaven zijn. Het voelt zo vertrouwd. Plaats en tijd maakt niet uit. Het enige wat telt, is dat we bij elkaar zijn. We eten ’s avonds in een Chinees restaurant, onze eerste sinds maanden, de heerlijkste gerechten van  het menu wat we gekozen hebben. Terug aan boord  genieten we van  de zwoele zomeravond. We babbelen en kletsen over het leven in Nederland en hier aan boord.  De plannen voor de komende dagen worden doorgenomen. Ina heeft een wandelboekje bij zich en al helemaal uitgepluist. Zo  te horen krijgen we dos dol dwaze drukke dagen.  Het is even passen en meten  waar de tassen en bankkussens  neergezet  moeten worden. Zelfs met ons vieren erbij past het prima. De wekker is gezet en twinkelt ons morgenochtend  rond 8 uur wakker.

Na het ontbijt gaan we in high tempo op weg naar de highlights van Lanzarote. Jaap rijdt en John is de navigator. Links,  nee rechts, nee toch rechtdoor. John mist duidelijk het bootje op de plotter. Jaap volgt geduldig alle aanwijzingen op. Onze eerste stop is de Jameos del Aqua en nadien de  Cueva de los Verdes.

Jameos del Aqua

Cueva de los Verdes

Dan rijden we door naar de Mirador del Rio. Hier heb ik naar uit- en opgekeken vanaf Graciosa. Het is net of ik de pilot cruising the Atlantic Islands binnen stap. De plaatjes  uit het boek heb ik  hier recht voor me. Ik staar naar het eiland. Ik kan mijn ogen er niet van af houden. Ik wil het beeld voor altijd vast houden. Dit eiland waar we gisterochtend nog voor anker lagen, ligt prachtig omringd door het kristalheldere water. Het voelt onwezenlijk hier te staan alsof het niet waar is. “Knijp me,”praat ik in mezelf. “Kijk daar zijn we vandaan gekomen. Daar tussen die eilanden door. En daar in die baai hebben we voor anker gelegen,” vertel ik vol trots.  “Ja, ik heb het vanuit de lucht gezien. Het is zo leuk om nu in het echt te zien waar jullie geweest zijn. Ik zag het op jullie site en vandaag zijn we hier ook. Ik maak jullie reis  zo een beetje mee.” Ina vertelt dat ze erover heen gevlogen is en dat ze precies wist waar we geankerd hebben. Zanzibar, Island lady en Blue Dream liggen nog voor anker. Via een sms vragen we of ze ff willen zwaaien want dat doen wij op dit moment ook.

We rijden door om een fraaie wandeling te maken volgens het boekje van Ina. Heel handig, je kunt de route van te voren downloaden. Zo dient je mobiel als GPS en kun je niet verdwalen. De route op de GPS en die wij daadwerkelijk op de grond lopen, lopen niet geheel synchroon. Dat is niet zo erg als we ons gezond verstand gebruiken. Halverwege komen bij een Mirador.

Het uitzicht  is magnifiek.  We kijken uit op de Atlantische oceaan, steile bergwanden èn de afgrond.  Het enige wat ons scheidt tussen vaste en onvaste grond is een laag muurtje gemaakt van losliggende stenen. De GPS zegt dat we hier de hoek om  moeten. Vanaf het standpunt wat wij nu hebben lijkt  er slechts de afgrond achter het muurtje schuil te gaan. Iets dichter bij de rand blijkt het mee te vallen. Er is nog een metertje tussen ons en de afrond.. “Oh, ruimte zat en breed genoeg.” We moeten een hoek om  en enkel maar tussen die steile bergwand  en  afrond te blijven. Daartussen ligt een 40cm breed paadje. Jaap gaat poolshoogte nemen en verdwijnt gedurende een tijdje achter die hoek. Even later komt ie terug en ziet ietwat bleek om zijn neus. Ja, het kan wel maar… Ik stel nog voor dat de mannen eventueel samen gaan en wij, Ina en ik,  de veiliger route terug zullen kiezen. Na even nadenken geeft Jaap aan dat het echt wel pittig is  en wellicht gekkenwerk is. We gaan allemaal terug. Uiteindelijk  vinden we het echte paadje. Ook 40cm breed. Dat gaat over de berg en er niet langs. Later zien we overhangende rotsen als we terugkijken. We hadden waarschijnlijk helemaal terug moeten schuifelen met de moed in de schoenen, de angst in onze benen, knoop in onze buik, bonkend hart, denkend “niet naar beneden kijken” en een broek vol..

’s Avonds rijden we naar El Golfo voor de mooiste zonsondergang op het eiland. We eten vers gegrilde vis in een restaurantje aan zee met de bulderende branding als achtergrondmuziek.. Wat een dag.

De volgende dag zijn we weer vroeg uit onze kooien. Het nationale park, Montañas del Fuego TimanFaya, staat op het programma. En de extreem wilde branding aan de Noord West kust. En nog veel meer…

We zijn op tijd bij het nationale park. We kunnen doorrijden en vrijwel direct in een bus stappen die ons door het park rijdt. Voor het eerst sinds lange tijd heb ik veel mensen om mij heen. Ik ben het niet meer gewend en het overvalt me. Allemaal wachtend op dat ene plekje in de bus. Ik haal diep adem en laat het weer bij hen.  Ook al maken zij zich druk of anderen  voor gaan of  is het wel de goede bus is, kijk ik om me heen. Het park bestaat uit verschillende vulkanen die ontstaan zijn in de 18^e eeuw in 6 jaar tijd. De naam vuurberg klopt. Op 4km diepte is een kamer gevuld met magma. Dit zorgt ervoor dat  vlak aan de oppervlakte  de hitte voelbaar is. In enkele secondes staat een takkenbos in brand en komt een emmer koud water als een geiser omhoog. De bus rijdt door een landschap dat  buitenaards aan doet.  Vreemde vormen van gestold lavasteen, maanlandschappen en kijkjes in uitgewerkte kraters. De kleurvariatie is divers van zwart,  grijs, bruin, naar rood  en geel.  Het is niet vast te leggen ook al blijf ik plaatjes schieten. De muziek in de bus geeft een extra dimensie  aan het beeld  dat voor ons uitstrekt.

Dan rijden we naar een klein kustplaatsje Tenesa waar het massatoerisme nog niet ontwikkelt is. Mooi, weer rust. Ze zullen vast een bakkertje hebben voor onze lunch. We komen uit in een plaatsje waar de huizen genummerd zijn van 1 t/m 60. Inderdaad van massa toerisme is geen sprake. Sterker nog. Er komt hier helemaal nooit een toerist.  Er is geen winkeltje, geen bakkertje, niets. Wel mensen die ons nieuwsgierig aankijken en begluren. We vinden een restaurantje.Tenminste, het is een huis met een buitenkeuken en een lange tafel. De kok of eigenaar is niet te vinden. Dit is een gemeenschap ver van  druktemakers. Leven hun eigen ritme. Genoeg is goed is genoeg. “Donde esta un panederia,” vraag  ik uiteindelijk tegen beter weten in. De  vrouw die in haar deuropening staat, schudt meewarrig haar hoofd. Toch willen we  2 uur lopen. Twee uur, met nu al een rammelende maag. Geen goed idee. Ina heeft gelukkig nog 2 chocolade harten bij zich. Gekregen van de vliegtuigmaatschappij. Het is zoet, vet, lekker en bovenal het vult. Verzadigd lopen we door een landschap wat ik nog niet eerder gezien heb. Opgedroogd lava , lavabommen en grillige inhammen waar de zee  luid bulderend tekeergaat tegen de kust.  Wij zijn zo onder de indruk dat we langdurig blijven staan om naar het geweld te kijken. Dit zorgt ervoor dat alle andere plannen voor vandaag niet doorgaan.  Liever iets goed gezien dan alles nauwelijks. We lunchen met broodjes in een parkje. Daarna terug  naar de boot en relaxen.  Ina en ik gaan nog even shoppen op de Marinaboulevard. Nu het nog kan. Even samen. Ff kletsen over van alles en niks. Gewoon keuvelen.

En dan is het tijd. Tijd om afscheid te nemen. Steeds een terugkerend ritueel tijdens onze reis. Of het nu een haven, een land,  nieuw ontmoete mensen zijn, familie of nu mijn zus. Is dat iets wat ik zal leren deze reis. Afscheid nemen? Tot nu toe  heb ik geleerd dat ik, hoewel ik  met pijnlijke gevoelens dingen achterlaat,  telkens iets meeneem.  Een ervaring, een herinnering, een nieuw inzicht. Nu besef ik nog meer hoeveel iemand, mijn zus, voor me over heeft. Twee dagen hier naar toe omdat ze van mij houdt. Een afscheid levert  blijkbaar ook iets op. Nu staat ze hier  weer op de parkeerplaats in levende lijve voor me. Ik kan haar zien,ruiken, horen en voelen. Nog even.. Een laatste dikke  knuf John en ik zwaaien net zo lang totdat de zwaaiende arm uit auto in de verte verdwenen is. Even over half 10  hoor ik het vliegtuig van Jaap en Ina op stijgen. Ik zwaai vanaf Rhapsody net zo lang tot het witte lichtje uit het zicht is..”Hasta luego!”

Don’t count the moments, but let the moments count!