RHAPSODY

Als ik ‘s morgens de kuip in stap, kijk ik mijn ogen uit. Ik weet niet precies waar ik kijken moet. Voor ons ligt een vulkaan, in de verte aan stuur- en bakboord zijn vulkanen en achter ons Corona, een vulkaan van Lanzarote. Wat een bijzondere plek. We liggen op de mooiste ankerplek van alle Canarische Eilanden, lees ik in de Pilot. Gisteren in het donker was er weinig te zien en nu is het alsof een bloemknop is open gegaan. Het water is glashelder en zo mooi blauw. The Blue Waters! Het lijkt of we met onze boot in het zeeaquarium van Blijdorp zijn beland. De swell is  daarentegen na de eerste nacht enorm! We rollen verschrikkelijk heen en weer. Het is alsof we tegen onze zin in een attractie van een of ander pretpark zitten. Bij gebrek aan brood besluit ik pannenkoeken te bakken. Dat valt  zeker niet mee. Ik zet me schrap om mezelf staande te houden. Melk schenken in een smalle maatbeker is een uitdaging. De kans dat de melk ervoor of erachter ligt is vele male groter dan dat het erin ligt. De maat is vol! Ik laat het maatbekertje voor wat het is en schenk het direct in de schaal. Ik roer op gevoel totdat ik denk dat er voldoende melk bij zit. Er kan altijd weer wat meer melk of meel bij. De pan zit vastgeklemd zodat deze niet van het fornuis schuift. Daarna is het goed mikken om het beslag in de pan te krijgen. Het beslag vloeit vanzelf uit over de bodem. Kans op aanbranden is nihil want de pannenkoek glijdt vrolijk heen en weer in de pan. Alles staat op anti-slipmatjes want die stapel moeizaam gebakken pannenkoeken mogen namelijk koste wat het kost niet op de grond verdwijnen. “Maar ze zijn me daar lekker! Heerlijke kaas- en spekpannenkoeken. Als het eten niet slechter wordt dan dit…?” Vandaag doen we verder niet zo veel. Beetje schrijven, beetje lezen, beetje niks doen, beetje kijken, beetje tja wat eigenlijk? Oja,  heel erg veel heen en weer rollen. Kunnen we alvast wennen aan de Carieb,  naar het schijnt.

“Wat is dat?” “s Avonds horen  we allebei een vreemd geluid. De branding klinkt veel dichterbij dan eerst. “We zijn toch  niet aan het krabben geweest?” John vliegt naar buiten. Beseft dan wat het is: “Het is regen!” Pff,  het is maar regen. Regen hebben we al zo lang niet meer gehad dat we het bijbehorende geluid ervan niet eens meer herkennen. Hoe decadent!

Na twee nachten niet zo heel lekker geslapen te hebben, zijn we verkast naar een betere plek. Een verademing. De vulkaan voor ons is fascinerend. Van bovenaf  heb je ook een mooi uitzicht op Playa Francesca. We vertrekken in de Zanzi-watertaxi met Blue Dream en Zanzibar naar het strand. Het uitzicht op de baai is precies naar het oosten dus hebben we tegenlicht! Eenmaal boven besluiten we om niet terug te lopen maar door te gaan, om de vulkaan heen en dwars over het eiland weer terug. “Hoe ver kan dat nou zijn?” De tocht voert ons over de meest bizarre kleuren en ondergronden. Het pad hebben we ergens bovenop de vulkaan achtergelaten. Met Thom Tom voorop vinden wij als jonge berggeiten de weg naar beneden uitkomende bij een voor zichzelf sprekende waarschuwingsbord:

Het tochtje van een uur wordt uiteindelijk 4 uur lang kijkplezier met een heerlijke lunchstop in Caleta del Sebo waar de straten van zand zijn. Graciosa is een waar droomeiland waar de tijd heeft stil gestaan. Het is ver weg van de bewoonde wereld waar  je, als de toeristenstroom verdwenen is, waant in het Wilde Westen, volgens de LP, en kunt bijkomen in totale rust.

Rond half 4 komt dit berichtje binnen:

“Het enige wat nog kan om nog heen en terug te kunnen is heen op 16 aankomst in de avond en terug op 18 ’s avonds. Dus hebben we bijna twee hele dagen. Komt dit jullie ook uit?”

“Huh , is ze echt zo gek en lief genoeg om maar voor 2 dagen over te komen? John, wat is de datum vandaag?” “De 12^e .” “Oh, dan hebben we tijd zat. Nog 4 dagen” Tot ik me realiseer dat het al de 14^e is. “Dan hebben we nog  maar 2 dagen.” Deze ankerplek verlaten, doe ik liever niet. Deze plek is zo rustgevend mooi. Goed om de batterij weer op te laden. Het vooruitzicht dat mijn zus komt, lonkt daarentegen nog veel meer. Wat ook lonkt is het zandstrand. Een perfecte locatie voor een strandBBQ. Zondag 16 vertrekken kan goed wat  de wind betreft. We hebben dus nog 1 dag en avond om dat te organiseren.

Achter Rhapsody verschijnt een bootje. In het bootje zitten twee mannen. De een met een overall aan en allebei een hengel in hun hand. “John, wij gaan vissen. Ga je mee?” Het zijn Henk en Thom. Helemaal  klaar om een grote vangst binnen te halen. Trots laat Henk zijn fileerset zien, compleet met hamer en snijplank. John hoeft niet na te denken. Met zijn hengel en kunstaas stapt ook hij snel in de Zanzi-fishingboat. Drie hengels, nou dat belooft wat. Ik vraag of ik de Cobb alvast aan zal steken. Drie volwassen mannen die als kinderen zo blij hun eerste avontuur beleven.  Lachend zwaai ik ze uit. In schemerlicht komt het bootje terug. Nieuwsgierig en vol verwachting sta ik ze op te wachten. Helaas geen vis. Maar hun gezichten stralen van oor tot oor als zij vertellen over hun bijzondere ontmoeting met een zeeschildpad. Niets vermoedend was “Hee dude” goed te bewonderen. Tja, geen camera in de buurt. Helaas. Jaloers? Ik? Nèeh… of stiekem toch…

De volgende morgen roei ik met ons bijbootje naar Zanzibar  om  hen het slechte nieuws, ons vroegtijdig vertrek, en het goede nieuws,  ons BBQ plan te vertellen. Iedereen is  enthousiast over de tijdelijke afscheidsBBQ!

’s Middags zit een afvaardiging van eIke boot in de Zanzi-watertaxi. Boodschappen vraagt hier om meer dan even naar de winkel te lopen.  De keuze is of 30 minuten lopen met lege tas heen en 40 minuten lopen met volle tas terug over het zandstrand of een ritje over water.  Dat  laatste lokt ons allemaal. A bumby ride it is naar Caleto..maar geen gesjouw. Op het eiland zijn wel 3 supermarkten voor 700 inwoners!!  De mannen hebben er zin en buigen zich over het vlees. Verwacht hier geen satéstokjes of gemarineerde spare-ribs of ander lekker bbqvlees. Nee, het vlees is diepbevroren en wordt in vacuümverpakkingen verkocht. Hoeveel vlees we hebben wordt ’s avonds pas echt duidelijk. Alles wordt in de boot gezet om te worden verscheept. Wij kunnen er net nog bij. Dan is het stil op de ankerplek. Iedereen bereidt zich voor op de BBQ van vanavond. Rond 17.00 gaat het eerste bijbootje naar het strand gevolgd door 3 anderen. Island Lady is ook in de baai en vallen met hun neus in de BBQ.

Het is werkelijk een relaxte chill-out avond. Geen wind en heerlijk warm. Nu het vlees in ontdooide staat is, wordt de werkelijke hoeveelheid zichtbaar. Er is gekocht voor 8 personen maar we hebben genoeg voor 18!!We hebben biefstukjes, kip, kippenvleugeltjes, visburgers, gehaktballetjes, 2 vegetarische burgers èn een zelf gevangen vis. My OH MY, een mahi mahivis. Jouke van de Island Lady gaat  dan niet zo snel maar vangt wel als enige vis!! En lekker, niet te versmaden. Dat brengt ons op het idee dat hij een workshop vissen voor ons gaat verzorgen, naast de Spaanse les door John, SSB- radio door Thom en hippe nautische armbandjes door Henk. De avond wordt compleet als achter de bergen een volle maan te voorschijn komt. We kunnen hier ruimschoots van genieten want we hebben geen rekening gehouden met het tij. Het is eb. Het vriendelijke zandstrand is veranderd in een vijandig rotsachtig rif. Onze bijbootjes van PVC kunnen dat niet aan. Wachtend, genietend en een heleboel sterke verhalen verder, keren we terug naar onze homeboats. “Dit was de mooiste dag van de reis,”aldus Henk. “Dat was gister en zal morgen ook  zo zijn.”

“Leef elke dag alsof vandaag de mooiste dag is”

-Happy Sailors-