RHAPSODY

“It giet oan!,” roept John. Opgewonden liggen  wij om acht uur ’s morgens  in ons bijbootje achter de Zanzibar. Voor de laatste keer  vanmorgen zijn de gripfiles binnengehaald en is er kort overleg. We weten het zeker. Wij  gaan 2 rustige dagen tegemoet en zullen veilig in Rabat aankomen. De USBstick met daarop de nieuwste pilot van Marokko wordt nog even gauw afgegeven. Een kort bezoekje aan Blue Dream  en een app naar Ikinoo om te melden dat we inderdaad gaan. Snel door naar de supermarkt in Alvor om  verse groentes, fruit en euro’s te halen. Zo rond half 10, met hoogwater   varen we de lagune uit om even buiten de pieren voor anker te gaan. Hier ruimen we het bijbootje op en wordt Rhapsody klaargemaakt voor de overtocht. Rond 1 uur is het zover met is eindeloos mooi weer in het vizier!   Vier ankers worden opgehaald. Drie bij Alvor en 1 bij Lagos…

Gisteravond zijn wij en de Happy sailors van de Zanzibar bij elkaar  om de tocht te bespreken.  Al dagen zijn we aan het kijken naar een goed weergat.  De aanloop in Rabat is niet zo eenvoudig.  Het is raadzaam om dit overdag,  bij hoogwater, lichte deining en weinig wind uit de juiste richting te doen. De Happy Sailors leest ter voorbereiding een stukje voor uit een blog van andere zeilers in Rabat. Zij hebben beslist geen leuke ervaring achter de terug. Zij moesten halsoverkop van de pilot de aanloop uit om dat het te gevaarlijk zou zijn. Lekker zo’n verhaal vlak voor het slapen en ons aanstaand vertrek.  “Dat overkomt ons niet. Wij doen er alles aan om in het licht en hoogwater aan te komen,” zeggen we bemoedigend tegen elkaar. Het vertrek wordt uiteindelijk  2 dagen vervroegd. De relaxte sfeer van Alvor veranderd dus  in hectiek van een aanstaand vertrek. Bij thuiskomst zoek ik de overzeiler op. Op deze kaart is bijna alleen maar water te zien. Alleen in  de uithoeken zie ik stukjes land. De zuidkusten van Portugal en Spanje staan er nog net op. Hoe vaak heb ik deze kaart al “droog” bekeken. Nu  gaan we hem daadwerkelijk gebruiken.“We gaan naar een nieuw continent. We verlaten Europa!”  De kaart is zo groot dat deze  niet eens op de kaartentafel past.  “De reis naar Marokko is het eerste stukje van onze lange lange oversteek naar de overkant. De zeilreizen gaan  van af nu verder en duren langer.” Het valt me op dat ik steeds gemakkelijker over de afstanden denk. Als 1 nacht lukt, lukken 2 nachten ook.

De zon schijnt.  De hemel is blauw. Het water is blauwer dan blauw. Lekker windje en weinig golfslag geeft ons een aardig vaartje. De afstand is ruim 200mijl. We hebben daar 48 uur voor uitgetrokken. Het grootzeil is  gereefd en de genua een stuk ingerold om niet veel harder dan 5 knopen te gaan. Het is heerlijk rustig. We laten vandaag voor het eerst Bertina onze stuurvrouw sturen. De wind is zo constant dat ze heerlijk koers houdt. Het lukt me zelfs om de pilot te lezen, mijn te lange jurk te spelden en mijn ogen dicht te doen. De hectiek is weer voorbij, de rust is wedergekeerd. Genietend varen we steeds een stukje verder  en komen steeds dichterbij.

De golven en de wind zijn zo kalm dat we besluiten  om voor de eerste keer een volledige maaltijd klaar te maken. De  klaargemaakte nasi eten we  morgen. Je weet maar nooit hoe de situatie dan is.We eten witte bonen in tomatensaus. Normaal kan ik zo’n blikje koud in 1x leeg lepelen. Nu verwacht John  dat ik een hele maaltijd produceer. Ik snij uien, paprika en   chorizo in stukken.  Ik bak het in 1 grote pan.  “Als we tijdens de reis niet slechter eten dan dit, zegt John …..

Ik heb het al eens eerder gezegd. Maar de sterrenhemel is ook nu weer oogverblindend mooi Zo donkerzwart en de sterren zijn zo talrijk.  Een omschrijving  geven die de lading dekt kan ik niet. Ik heb simpelweg de woorden er niet voor. Over de gehele hemel gaat een brede witte band van sterrren.  Het is zo overweldigend,  zo groots,  zo niet te bevatten mooi … en zelfs het water om  ons eens is zwarter dan zwart met steeds weer die twinkelende lichtjes in de golven die wij veroorzaken.

De tweede nacht krijgen we een goede inschatting van onze aankomsttijd. Die ligt tussen 5 en 7 uur ‘s morgens. We gaan veel te hard. De gemiddelde snelheid moet rond de 4,5 knoop zijn. Onze  snelheid ligt veel hoger dus gaat het grootzeil naar beneden en varen we alleen op de genua verder.  Op de plotter zien we de andere drie boten. Ook zij gaan niet veel harder. Het vooruitzicht om te vroeg aan te komen,lijkt ons allen helemaal niks; uren op en neer tussen drijfnetten.

Midden in de nacht zien we opeens door de ramen van de buiskap  blauwe zwaailichten op ons afkomen. “Nee hè. Toch geen douane.”  John en ik zouden net van wacht gaan wisselen. Ik kijk om de buiskap heen. Het blauw lichtje wordt groter en komt dichterbij. We kijken elkaar aan. “Het lijkt toch echt of ze op ons afkomen,” roep ik naar John. Als ik nog eens kijk en nog eens goed, zie ik dat het lichtje zich niet verplaatst maar wij. Afstand schatten van lichtjes in het donker is lastig. “Het staat  dichtbij”. “Wat is het?”  “Het lijkt op een lobsterpot,”zeg ik. John kijkt nu ook om de buiskap heen. We zien nu meerdere lichtjes  in een lijn staan. “Nee hè, het zijn drijfnetten om tonijn te vangen.” Voorzichtig veranderen we iets van koers en varen we er langs. Door de op en neer gaande beweging van de golven, zagen we dan wel dan niet  het blauwe lampje. Enigszins opgelucht dat we niet midden in de nacht overvallen worden door de douane, zijn we tevens ongerust wat we nog meer aan drijfnetten zullen tegenkomen. De kust lijkt veilig en het water leeg. John gaat  naar bed. Zo tegen het opkomen van de zon zie ik in de verte witte lichtjes. Ik vermoed dat ik de drie andere boten in het zicht krijg. John komt inmiddels zijn bed uit en zit aan de andere kant. Ik hou scherp de lichtjes in de gaten. Ik ben niet geheel gerust. Ik vraag aan John of hij mee wil kijken naar die witte lampjes Zo sta ik aan stuurboord te turen en John aan bakboord. Het lichtje komt in raptempo dichterbij. Geen zeilboten dus maar help! een visnetbaken! Gelijktijdig grijpen John en ik naar het roer om per direct  het roer drastisch om te gooien. Ik zag een extra boei en vervolgens een drijflijn. John zag de drijflijn iets eerder en heeft de motor meteen  in zijn vrij gezet terwijl hij naar de helmstok grijpt. Dit scheelde  maar een meter of 2 meter of we zouden hopeloos vast zitten met de schroef in het net. We hebben geluk gehad dat we allebei buiten zaten en het lichter werd. Ik wil niet weten wat er  gebeurd zou zijn. Vanaf nu turen we  continue strak over het water  en  daarmee eventuele drijfnetten vermijdend.

Langzaamaan komen alle 4 de boten de laatste 15 mijl bijelkaar. Voor ons ligt Marokko en laat haar schoonheid schuil gaan achter een dikke laag sluierbewolking. De Zanzibar roept de loodsboot van de Marina op om ons te helpen met binnenlopen. We varen rond 12.00u  tussen de eerste pieren door. “Het is ons gelukt! Wij zijn in Marokko.” We naderen de volgende twee pieren. Aan bakboord liggen rotsen onder water. Het blijft goed uitkijken. De golven  van de swell zijn niet zo hoog .  Van gevaar op brekers in het ondiepe water van de rivier is vandaag geen sprake. We varen een sprookjesachtige wereld binnen die niet meteen al zijn geheimen prijsgeeft.Links doemt een kasteelachtig gebouw op. Rechts liggen allerlei gekleurde vissersbootjes afgemeerd in de rivier. Witte reigers nemen hier de plaats in van zeemeeuwen.  De geuren  die ons omringen verraden dat we in een exotisch land zijn.Langs de kant van de rivier roepen en zwaaien mensen. “Welkom in Maroc wordt er geschreeuwd. Vier zeilboten die gelijktijdig binnen varen is een hele belevenis.

Vlak voor de marina ligt het kantoor van de douane. Hier meren we alle 4 af. De douaniers zijn vriendelijk en heel zorgvuldig. Papieren worden bekeken, gekopieerd en nog eens nagekeken. Na het inleveren van de paspoorten mogen we naar onze boot terug in afwachting van wat er komen gaat. Inmiddels komt ook de politie aan boord en wil dat wij nogmaals formulieren invullen. Zanzibar drijft de spanning op door te melden dat zojuist een busje is gearriveerd. “Vast met Hasjhonden,” roepen ze  lachend. Ik denk nog dat ze een grapje maken tot ik mijn hoofd omdraai en het busje zie.  Mijn hoofd draait op volle toeren. “Oei, de medicijnen.” We hebben wel een geneesmiddelenpaspoort maar dat zou niet afdoende  zijn. De deur  van het busje gaat open. Uit de deur stapt een man met een aangelijnde herdershond. Hij stapt aan boord bij de Blue Dream. Hij loopt een rondje op hun  dek. “Oh, als dat alles is,”denk ik opgelucht.  Dan komt hij bij ons. Hij snuffelt  ook even bij ons op het dek en mag de  boot weer af. En dat durft die arme hond niet. Hij blijft maar drentelen en weigeren. “Weg met die hond,”denk ik bij mezelf. En dan springt tie over. De paspoorten krijgen we terug en mogen afmeren aan de  drijfstijgers.   Een welwillende havenmeester staat behoorlijk te schreeuwen  welke lijnen hij allemaal wil hebben. Behalve de lijn die ik als eerst vast wil hebben…. Uiteindelijk liggen we zo vast dat  we een behoorlijke storm  kunnen weerstaan.  Rabat here we are!!