RHAPSODY

“Hè, kijk nou, er ligt al een boot.” Wekenlang zijn we steeds de enige boot in dit mooie gebied. Nu hier in dit kleine mooie kommetje is deze, verrassend, al bezet.

We gooien het anker uit en brengen een lijn naar de kant zodat we zo min mogelijk zwaaien en weinig ruimte nodig hebben. Onze nieuwe buren zijn niet thuis. Kennismaking komt later wel. We zitten net aan de thee en koffie of een dinghy komt onze kant uit. Het zijn onze buren van de boot Salty. Terug van hun tochtje snorkelen. Scott, Joe en Mel. Drie vrolijke gezichten komen direct onze kant uit zodra ze ons opgemerkt hebben. Het klikt gelijk. ’s Avonds rond vijf uur treffen we elkaar op een van de veranda’s van de hutjes van een nooit afgemaakte eco resort.

in memoriam

Het moet in de lucht hebben gehangen. Ongemerkt moeten we het van elkaar geweten hebben. Zelfs zonder een kampvuur is alles aanwezig voor intieme en persoonlijke gesprekken. We kennen elkaar amper een paar uur en het voelt meteen vertrouwd. Vertrouwd genoeg om te vertellen wat er in ons en hen omgaat. Beiden zijn we op een van de mooiste plekken op de wereld waar we naar toe gezeild zijn. Toch zouden we op dit moment beiden willen dat we ergens anders waren. Thuis in ons moederland. Om bij familie te zijn. Zij voor Scotts moeder en wij voor Johns vader. (We weten sinds een paar weken dat het niet goed gaat met hem. aug 24). We vinden troost bij elkaar. We praten over het leven en onze geliefden. Zelfs al zijn jullie continenten ver weg, hier en nu zijn jullie dichtbij. Het intieme gitaarspel van Joe met zijn breekbare zachte klanken raken mijn hart. Het ontroerende zingen draagt ons en verlicht het verdriet. We staan stil bij degenen in ons leven en degenen die ons al hebben verlaten. Alle herinneringen en vooral het leven zelf laten we op ons af komen. We rouwen erom, vieren het en constateren dat, ondanks alles, we het goed hebben.

“And the memories, bring back memories, bring back you”

– Maroon 5-

Uit de 1500 eilanden van Raja Ampat hebben we dit keer voor Yanggelo gekozen. Volgens horen zeggen, een van de mooiste plekken om te snorkelen. Sinds vele jaren is Raja Ampat een beschermd natuurgebied. Visserij valt onder strenge restricties. Daardoor is er aan de noordkant een groot gezond koraalrif.

Salty haalt ons op. Snorkels op en vinnen aan. Lijf en billen goed ingesmeerd. De ondiepe koraaltuinen zijn een lust voor het oog. Zacht en hard koraal in kleuren en vormen die ik zelf niet bedenken kan, wisselen elkaar af. Piepkleine visjes verstoppen zich in de lege ruimtes om daarna stiekem naar ons te gluren. Na het ondiepe stuk duikt het koraal in vrije val naar beneden. Een steile muur in een blauwe wereld herbergt de grote vissen. Grote scholen wijken langzaam uiteen wanneer we er doorheen zwemmen. Sierlijk sluiten ze achter ons de rij zodat we op gaan in een bubbel van vissen. Enorme maanvissen blijven bewegingsloos hangen zodat wij ze goed van dichtbij kunnen bekijken. Uren laten we ons meedrijven en laten het schouwspel onder ons doorgaan. Veel te lang want ondanks smeren heb ik toch rode billen. Eenmaal in de dinghy springt een reuze manta twee keer hoog het water uit. We gaan nog op zoek of er meer zijn maar vinden helaas niets.

Even naar de evenaar

“Nou is tie weer tegen.” We hebben werkelijk geen flauw idee hoe de stroming van het zeewater door dit gebied loopt. Het zal wel door de vele eilanden komen waar de stroming om heen draait. Zo hebben we net een kentering gehad en denken we de stroom mee te krijgen staat tie even later toch weer tegen. Puntige steile golven en onze afnemende snelheid maken ons daarop attent. Dan weer een kolkende gladde massa van water. Maar we slaan ons erdoor heen richting de Noorderbreedte. We zeilen naar Kawé, het eiland waar de evenaar dwars overheen loopt, zeggen ze. Sinds Ecuador zeilen we op het zuidelijk half rond. Dat is zo’n kleine 6 jaar. Over enkele uren zullen wij opnieuw over de evenaar zeilen en noordelingen zijn.

Het zou leuk zijn om het anker zo te droppen dat we met de boot op de evenaar liggen. Helaas de baaien zijn te diep om dat te kunnen doen. Salty is hier ook en heeft de enige plek ingepikt in de baai waar wij ook wilden zijn. We varen dus door naar de meest noordelijke baai. Die lijkt minder diep en beter beschut ook. De door de pilot beloofde moddergrond is verre van dat. We varen ver de baai in. Daar is het ondiepste stuk. Zodra het anker in het water ligt, knarst, rochelt en schraapt deze over de grond en houdt niet. Het krabben van het anker stopt pas op wanneer we vlak boven koraalkoppen eindigen. John vertrouwt het niet en hup het anker gaat alweer op. Drie pogingen hebben we nodig om een geschikte plek te vinden. Voor het vermaak van de reizigers hebben ze op een klein eilandje een monument geplaatst. Naast het monument staat een bord. Het lijkt of hiermee de noordelijk en de zuidelijke helft wordt aangegeven. Ik ga zo staan dat mijn ene helft in het zuiden en de andere helft op de noordelijke halfrond staat. We betwijfelen ten zeerste of hier de 0º lijn loopt. Maar dat mag de pret niet drukken.

Wayag

Met de wind die met ons mee waait begeven wij ons op weg naar het ultieme einddoel; Wayag.

De wind onderweg is net iets harder. De golven net iets hoger. De stroming net iets meer tegen. Het wordt een hobbelige en langdurige tocht. Maar het uitzicht is sprookjesachtig. Net na de middag varen een 3D-versie van een instagramfoto binnen. Hier zijn geen dorpjes. Geen internet. Alleen wij en de natuur. En vijf andere boten die ook hier hun zeilen neergestreken hebben.

Wayag bestaat uit allerlei eilanden en eilandjes. Allemaal karstformaties. Planten en bomen wringen en wroeten hun wortels door het schrale en poreuze kalksteen heen. Eigenlijk is de ware schoonheid pas echt goed te zien van bovenaf. Dat doen wij dus ook.

Twee van die eilandjes zijn te beklimmen. De eerste valt wel mee en begint vanaf het strand. Goed schoeisel is aan te raden. Het kalksteen is ongenadig scherp uitgesleten. De tweede is uitdagender. Die start is namelijk vanaf het water en via een ladder dat los hangt aan twee touwen. Ik sta op het bankje van ons wiebelige bijbootje. Ik grijp de ladder stevig vast dat met een paar touwen vastgebonden zit aan het eiland. Zo’n kleine 2 meter moet ik recht omhoog daarna is het klauteren om op het eiland te komen. De pokdalige ondergrond zorgt er voor dat ik me overal aan vast kan houden en grip heb. Snel reik ik naar een touw. Via het touw hijs ik mezelf omhoog. Ik kijk vooral niet naar beneden.

Na zo’n tien minuten met mijn neus niet veel verder dan 50 cm afstand van de rotsen, zijn we boven. De wind is op de top van de eerste is heel fors. Het blaast me bijna van de top af. De top van de tweede rotsformatie is een stuk rustiger. Beide keren is het uitzicht fenomenaal. We blijven lang zitten. We krijgen geen genoeg van dit uitzicht.

Niet alleen van bovenaf ook van onderaf is Wayag prachtig. De onderwaterwereld is fascinerend mooi. Ik snap nu waarom Giant clams aan hun naam komen. Ze hebben hier de tijd en kans gekregen om door te groeien naar het formaat Ada. Ik zou gemakkelijk tussen de twee helften passen. Het is altijd weer een cadeautje als we nieuwe vissen en koraal ontdekken. Soms is dat supergroot en soms superklein.

Aan het eind van de middag komen de zeilers bij elkaar op het strand voor een “sundowner.” Hier wisselen we stoere, hilarische en informatieve verhalen uit. Het is het zeilersleven waar we zo van houden. Landsgrenzen zijn er niet. Wat je gedaan hebt is irrelevant. Alleen de persoon die je nu bent en hier deelt met anderen is waar het om draait. De een na de andere boot vertrekt. Naar het noorden, het zuiden, het oosten of zoals wij naar het westen. De zon weer achterna. Zo valt de vriendengroep van korte duur weer uiteen en blijven de herinneringen over.

“Herinneringen die je later wilt hebben, maak je nu.”