RHAPSODY

Onze laatste slagen door Australische wateren zijn lang. Zelfs de nachten gebruiken we om mijlen te maken zodat we sneller grotere afstanden afleggen. Van Magnectic island gaan we naar Cairns. Vanwege de aanhoudende forse wind gaan we, zonder te stoppen bij kleine eilandjes en riffen, in een keer door naar Lizzard eiland. Dit geeft ons tevens tijd om op beiden plekken wat langer te zijn.

In Cairns halen we herinneringen op. Tenminste dat dachten we. Hier hebben we ooit ons duikbrevet gehaald. Behalve de naam Pro-dive herkennen we maar heel weinig terug. In de tussentijd is er veel bijgebouwd en een lange boulevard aangelegd. We huren we een auto en zien we wat van de beginnende outback van Australië. Het Australië dat we kennen en waar we ons ooit aan de schoonheid van het vrijwel niets verloren hebben, het ledige van het uitgestrekte landschap. Het is vergelijkbaar met de leegte van de oceaan. Niets dan water en toch valt er steeds iets nieuws te ontdekken. Hier niets dan land tot aan de horizon en zoveel te zien; andere kleuren, andere vogels, veranderende luchten. We rijden urenlang langs suikerrietvelden. Vergapen ons aan hoge in elkaar vergroeide bomen. Speuren vergeefs naar een vogelbekdier. Kopen groente vers van het land.

We doen stof opwaaien van de onverharde weg. Een grote rozerode stofwolk stuift achter ons op. Het laat een cosmetisch laagje poeder achter op de witte auto. Hoge termieten heuvels, grijsgroene bomen links en rechts van ons. Het kleine huurautootje trilt en hobbelt maar zet stug door. Ik vraag me af wat hierover in het huurcontract staat. Ons doel is niet zo ver. Zo’n 5 kilometer naar een waterval. Als we de auto parkeren ligt er een behoorlijk stoflaag op. We lopen verder over een paadje. Vogels in alle kleuren vliegen op bij het zien van de onverwachte bezoekers. Het water heeft door de jaren heen flink geschuurd en geschaafd aan de rotsen. Diepe geulen zijn ontstaan waarlangs het water wegloopt. In de regentijd moet het watergeweld groots zijn.

Het is het mooiste plekje van de dag. Voordat we de auto inleveren blazen we voor de zekerheid de grote hoeveelheid rode stof aan de binnenkant van auto af.

“Het is net zeilen in een lagune van de Tuamotu in Frans Polynesië.” Maar dan wel een megagrote lagune met overal eilanden van koraal in plaats van koraalkoppen. We zijn onderweg richting Lizzard eiland. De kleur van het water is intens blauw. Het beschermende buitenrif houdt ook hier de hoge deining vanaf de oceaan tegen. We hebben alleen windgolven die elkaar snel opvolgen. Tussen alle ondieptes en eilandjes van koraal hebben we een route uitgestippeld. Een route die ons veilig naar het noorden brengt. We zijn hier niet alleen. Grote zeeschepen lopen ons op of komen ons tegemoet.

Het is wennen om het water met zoveel anderen te delen. Niet meer gewend om zo in de pas te moeten lopen, maakt me nerveus maar ook scherp. Mijn wachten zijn actief want het is opletten geblazen. De stroming die ons wegzet en het regelmatige scheepsverkeer houden me ’s nachts lekker bezig. Eenmaal op de berg van Lizzard eiland zien we het grote barrière rif en de talloze rif eilanden waar we tussendoor gevaren zijn.

Zo’n 300 jaar gelden stond kapitein Cook hier ook. Waarschijnlijk met zijn cartograaf om het gebied in kaart te brengen en de uitweg naar open zee te vinden. De wind raast als een gek over de top. Ik moet oppassen dat ik niet van de berg wordt afgeblazen. Wij blijven dus nog wat langer hangen en wachten op betere zeilomstandigheden. In de tussentijd verkennen we de rest van het eiland.

Na Lizzard moeten we nog zo’n 340nm maken. Tussenliggende stops slaan we opnieuw over. Het is gewoonweg te winderig en de tijd begint een soort te dringen. We zeilen hard. Veel sneller dan we dachten. Onze vooraf bedachte ankerplek ligt daardoor in het holst van de nacht dus varen we maar door. Horn eiland onze allerlaatste bestemming halen we net wel of juist net niet voor het donker. We gaan daarom niet bakboord maar stuurboord uit naar Mount Adolphus. Als we bij aankomst het anker nog niet eens hebben laten vallen, vliegt er uit het niets een helikopter over. Verschillende rondjes draait het om ons heen. Op de marifoon hoor ik geruis en versta het niet. Omdat de helikopter maar blijft rondcirkelen, roep ik de aircraft maar op. Ik krijg geen antwoord. Opnieuw vraagt de stem uit marifoon iets. Ik hoor onze bootnaam niet of zelfs iets wat zou moeten lijken op sailingvessel. Ik twijfel of ik opnieuw zal antwoorden. Ik heb de microfoon al in mijn hand als het wegvliegt.

De baai is opnieuw winderig. De seizoensgebonden zuidoost passaat wind is nu op zijn sterkst en stopt voorlopig niet meer. Hoge druksystemen in het zuiden van Australië stuwen de wind nog meer op. De Torres Straight werkt als een trechter. De wind wordt door een betrekkelijk smal gaatje tussen Papua New Guinea en Australië geperst richting Indonesië. Dat is mooi want daar willen wij heen. Maar ietjes minder wind dan de afgelopen tijd zou welkom zijn. De baai is prachtig. Aan de kant zijn mangroves en witte stranden. Toch blijft het bijbootje opgerold aan dek. Morgen gaan we namelijk alweer verder.

De kans het aantreffen van een krokodil is overigens groot. Inmiddels ben ik croc-wise geworden. Krokodillen leven vooral aan de rand van het water en in mangrovebossen. Mocht je naar de kant willen nooit op dezelfde plek landen want ze zullen je de derde keer opwachten. Op 50meter vanaf de hoogwaterlijn en een 2 meter hoger gelegen gedeelte van af het water zou veilig zijn. Maar ja je moet ook een keer terug naar de boot. In het water staan achter je bootje wordt afgeraden. Dat lukt ons natuurlijk niet als wij het bootje verder op de kant zouden willen krijgen. Ik hoorde een verhaal over een kapot gebeten opblaasbare bijbootje. Zwemmend terug naar de boot is vragen om problemen. Wachten op hulp is alles wat overblijft Geen wonder dat men hier alleen maar harde bijbootjes hebben. Nee, ons bootje blijft lekker op dek liggen voor het geval dat John het gevaar wil opzoeken.

“Gaan we boven of onderlangs het eiland?”John kijkt me niet begrijpend aan. “We gaan er tussendoor.”Hij zegt het met een gezicht dat ik een wel heel domme vraag stel. Nu kijk ik John niet begrijpend aan. Voor ons ligt een dotje aan rotsen. Zoals ik het bekijk varen we nergens tussendoor maar er precies tegenaan. “Weet je het zeker?” vraag ik een beetje gepikeerd. “Ja, ze zijn nog 15mijl weg, die kun je al zien liggen.” Einde discussie voor John. Ergens klopt er iets niet denk ik Maar John heeft net op de plotter gekeken. Ik blijf dat dotje goed in de gaten houden. Vijf minuten later zegt John: “Verhip er ligt inderdaad een eilandje.” John zoomt wat verder in. Er verschijnt een klein geel speldenknopje in het verder blauwe veld. “Het zat precies onder het getijde stroomteken,”vandaar dat ik het niet zag. Typisch een ‘Wouter-ter-Braak’ foutje, zeg maar. We verleggen de koers en gaan er ruim om heen. We zijn blij met de beslissing die we gister genomen hebben om bij het eiland te stoppen. De wind is minder krachtig en daardoor de zee minder hoog. En er zijn geen buien. Het is een heerlijke zomers dag. We zeilen met een dubbel gereefd grootzeil in zwembadblauw water. Met hulp van de stroming verplaatsen we ons snel door het water richting ons doel. Onze meest noordelijke en tevens laatste ankerplek van Australië. Op twee andere zeilboten na is het water leeg. Geen hinderende vrachtschepen. Alleen wat eilandjes om de horizon te onderbreken. Gisteren hadden we nog dolfijnen om ons heen nu opspringende vissen met een enkele vogel er boven en onverwachts een koppie van een schildpad.

“Can I have that picture?’ het flapt eruit voordat ik er erg in heb. De man die tegenover me zit lacht vriendelijk. Ik lach om mijn allervriendelijkst terug. Ik denk dat ik hem nog aan het twijfelen heb gebracht ook. We zitten in een kamertje 3 bij 3 aan een tafel van het allermooiste douanekantoor ooit. Paspoorten, bootpapieren en allerhande documenten liggen verspreid over het blad. De man is douanier. Naast hem zit een jongedame die de baas is en ons ondervraagt. Van te voren had ik de documenten al ingevuld en opgestuurd. Toch loopt ze alles door en vraagt om extra informatie en aanvullingen. Een foto van Rhapsody ontbreekt nog. Of we die nog even willen nasturen. “But you have a picture of our boat.”zegt John. “O yes,” antwoordt de man. “We hebben jullie gespot bij het eiland. En jij, hij wijst naar John, jij stak nog wel je hand op.” In gedachte ga terug naar Mount Adolphus. “Dat moet een heel mooie foto zijn van onze Rhapsody in dat blauwe water,” roep ik spontaan.” Helaas, de man is onvermurwbaar. We krijgen geen kopie. We mogen het zelfs niet eens zien.

Vandaag is het vrijdag. We vertrekken pas zondag. In het weekend is het kantoor gesloten dus klaren we nu al uit . We hebben een kleine uitdaging want we mogen ons niet meer op land begeven. Alleen terug naar de boot en daar blijven tot we vertrekken. We wilden Thursday eiland nog een beetje ontdekken en boodschappen doen. Onze rugzakken zijn leeg en blijven leeg zo het lijkt. De weg naar het centrum en de winkels is langs het douanekantoor. “Ze zullen ons zien.” De douanedame was behoorlijk streng. Ze heeft ons twee keer gewaarschuwd en zelfs een mail gestuurd om ons op het hart te drukken niet meer op land te zijn na uitklaren. Schijterig lopen we terug naar de ferry om van Thursday eiland terug naar Horn eiland te gaan. “We doen de boodschappen wel op het eiland waar we geankerd liggen. Dat hebben ze heus niet door”

Zondag 7 uur, alles wordt klaargemaakt voor vertrek. Rond 8 uur halen we het anker op. Nog maar net op weg en we zijn alweer gespot door een border force helikopter. Ze willen echt zeker weten weten wie daar in hun wateren vaart. Het blijft dit keer stil op de radio. Ik zwaai maar eens dan sta ik ook met een hand omhoog op de foto. Australië. Wat een land. Ik heb me een beetje verkeken op hoe groot het land is. Mijlen en mijlen maakten we langs de kust en baanden we onze weg naar het hoge noorden. Nu zijn de mijlen en de dagen toch echt op.

‘Laugh and think, this is Australia.’ -songtekst Gang Gajang-

Veel heb ik op papier gezet maar zo in de nachtelijke uren bedenk ik me dat ik zoveel nog niet beschreven heb. Zoals het weerzien met zeilers die we eerder tijdens de reis hebben leren kennen. Starlight, Askari en Orion. Askari al vanaf Spanje net na onze overwinning op de golf van Biskaje. Nog voel ik het euforische gevoel na het bereiken van La Coruña die ik voor het eerst deelde met Caroline en Andrew van Askari. Tijdens onze onverwachte langdurig onderhoud in Grenada leefden we op grote hoogte op het droge met Jane en Greg van Orion als onze buren. Hun blijdschap was misschien nog wel groter dan de onze nadat het allerlaatste stukje boot geschuurd was en de machine uitging. Starlight kennen we vanaf Fiji. Hier in Australië komen we bij Askari en Orion thuis. Ze laten hun omgeving zien. Wijnvelden, boerenland, eeuwenoude bomen en kleine idyllische dorpjes. Met Starlight huren we een auto en maken vele kilometers al wandelend door de enorme natuurgebieden. We maken met Rokas en Simona de laatste emotionele dagen op hun boot mee met de belofte om elkaar ergens in november 2027 opnieuw te ontmoeten. Starlight is namelijk verkocht. Al onze ontmoetingen met Australiërs waardoor we soms terug in de tijd gingen en we veel over de geschiedenis van Nederlanders in dit land gehoord hebben. Of gewoon onze vraagbaak waren en eindeloos tips met ons deelden. In het bijzonder Conrad en Lisa met de boot Agapé. Zij hebben onze klustijd bij lake Macquarie extra speciaal en zoveel leuker gemaakt. En dan al die mooie plekken, kunst, steden en natuurgebieden die geen eigen blog hebben gekregen. Australië is groots. Te groot voor 1 seizoen met de boot. Ik droom dan ook om terug te komen. Om dan met een stoere 4wd het land verder te verkennen. Blijven dromen toch?