RHAPSODY

Whoe-oei- oeih! Ik schrik wakker. Meteen alert en waakzaam. Het fluiten zwelt aan en zwakt weer af. De wind giert langs de vele masten. Ik luister. Overduidelijk geluiden van afgemeerd liggen in een marina. Waterdruppels roffelen hard op het dek. De boot helt, rukt en valt terug in horizontale positie. De meerlijnen kraken. Vallen tikken irritant tegen de mast. De regen komt met bakken te gelijk uit de hemel. John ligt naast me te slapen. Ik doe zachtjes als ik mijn bed uit kruip. Niet echt nodig met zoveel lawaai. Uit gewoonte doe ik het toch. Ik doe mijn normale rondgang door de boot bij dit weer. Ik controleer of de dekluiken goed afgesloten zijn. Ik kijk of de wind niet op de kajuitingang staat en verwaaide regendruppels vrij spel hebben. Geen lekkages meer. Alle ramen zijn waterdicht na het klussen. Weten we dat ook. Normaal kijk ik ook op de windmeter hoe hard het waait maar die is echt stuk. Ik kijk door het raampje waar de regen overvloedig langs stroomt. Het wateroppervlak is vlak. De wind krijgt geen kans om het rivierwater te laten golven. In gedachte loop ik ook het dek langs. “Zit alles wel goed vast?” Ik voel er weinig voor om een rondje dek te maken. De tikkende val laat ik voor wat het is. Een tel buiten zou mij kletsnat maken. Nadat ik naar mijn eigen geklater geluisterd en vers water mijn keelgat in gegoten heb, stap mijn bed weer in. Ik lig wat te draaien mezelf afvragend of dit weer zal verslechteren. John naast me slaapt nog steeds. Merkt van dit alles niets. Ik luister naar de regen en geluiden om mij heen. Anders nu. Niet meer alert en waaks nu ik weet dat alles in orde is. Ik ga op in het ritme van de regen. Zacht en rustgevend. Wetende dat ik niets kan doen dan het uit te laten regenen, val ik weer in slaap.

Buien, druilen, druppelen, druppen, gutsen, hozen, miezeren, plenzen, sijpelen, pletsen, spatten, pijpenstelen regenen, stortregens, slagregens, bakstenen regenen, motregenen, spuiten, storten, zeiken, gieten, kletteren. Wij kennen in Nederland zoveel woorden voor regenval want geen enkele regen is hetzelfde. Ook hier. Ik denk dat de kiwi’s minstens net zoveel kennen. Het hele regenrepertoire komt uit de lucht vallen. Het is na vannacht nog geen tel droog geweest. Van slagregen naar motregen, van plenzen naar druppen om weer te gaan hozen.

Ongelooflijk hoeveel regen er hier kan vallen. In november en december was het nog 1 dag in de week. Meestal de dinsdag. Dagen met wisselvallig weer waren er ook. En een paar droge mooi dagen. Maar sinds de jaarwisseling is er sprake van een weeromslag. Niet naar mooi zomerweer kan ik je vertellen. Nieuwsjaarsdag was nog oké. Warm maar grijs. Vanaf 2 januari is het zoeken naar een paar droge uurtjes. In de eerste week hadden we drie dagen onophoudelijke regen. ‘Three day in a row.’ 76mm gevallen. Een unicum. Elke keer wanneer ik dacht dat het droog was omdat het tikken op het dek stopte, miezerde het stilletjes. We kunnen twee dagen op adem komen. Een droge zaterdag en een zonnige zondag. Om ons vervolgens in de tweede week van januari voor te bereiden op een restant van een cycloon. Een kleine, niet zo krachtige maar met een naam; Hale. Hale lijkt ten noorden van het Noordereiland langs te gaan. Maar het ding heeft zich bedacht.

Een cycloon is namelijk verzot op warm water. De wateren van Nieuw Zeeland werken als een magneet. Hale buigt af naar het zuiden en zuigt zich vol water. En vandaag is het dinsdag. Alweer op dinsdag, een dag dag vol regen. Het is echt hondenweer. Met bakken tegelijk komt het uit de hemel vallen. Als dat het niet is, regent het pijpenstelen gevolgd door horizontale slagregen. Continue kletterende regen op het dek. Een dag om binnen te zitten. Filmpje kijken of zoals nu lekker schrijven. Ik moet denken aan een man die we in Marsden Cove Marina ontmoet hebben. “Whangarei?” zei hij toen hij hoorde dat we naar Whangarei gingen. “You mean Whangarain!” Ik hoor het de man nog zo zeggen. “It is always raining overthere. “Grapje zeker,” lach ik en wuif ik zijn woorden weg. “Het is toch zomer?” Wist ik toen veel.

Het water van de rivier staat heel hoog. Aan de overkant is nog maar een klein stukje oever te zien. Vanaf de boot zie ik dat de damwand nog maar 30cm te gaan heeft voordat het water op de kade komt. Getijde- en opgestuwd water door de wind aan de ene kant en water vanaf de bergen naar zeeniveau aan de andere kant zorgen ervoor dat het water niet anders kan dan omhoog. “Hoeveel paal hebben we nog over?” vraagt John droogjes. Niet aan gedacht. Aan de meerpaal ligt onze achterlijn vast aan een losse band om de paal. Die zou er weleens af kunnen schuiven. “Ongerust kijk naar buiten. “De achterste nog wel 1,5 m,” roep ik opgelucht. John grinnikt en heeft zijn vraag natuurlijk niet serieus bedoeld. Ik ben nieuwsgierig naar de omstandigheden op de werf en wil even naar buiten. Op mijn slippers en gewapend met een regenjas stap ik van boord. De regen klettert hard in mijn gezicht. Druppels slaan dwars door mijn broek heen. Het deert me niet. Normaal gesproken moet ik de loopbrug omhoog lopen naar de kade. Nu niet. De drijvende delen liggen zo hoog dat de steigerplank schuin naar beneden naar de kade afloopt. Verbaasd zie dat kade achter de dam wand net zo hoog is als de rivier. Enkel de bovenste 30 cm van de damwand scheidt land en water.

Ik slof met mijn slippers door zo’n 5 cm water. De betonnen plaat is een grote plas. Regenputten verdrinken onder water. Boten op het droge hebben net als ik natte voeten. Elders is de damwand geheel onderwater verdwenen. Een stoeprandje is de enige droge stuk tussen water en nat land. Ik ben blij dat het hoogste punt van het getij al bereikt is en het water weer gaat zakken. In die 5 minuten buiten ben ik totaal doorweekt. Eerst mijn achterkant en als ik terug keer ook de voorkant. Het was slimmer geweest als ik mijn lange broek uit had gedaan. Drijfnat stap ik weer aan boord. Gelukkig hebben we een drijvend huis.

Waarschuwingen op de radio vertellen dat het menens is. Overgelopen stranden. Een jachtclub aan het strand blijft ternauwernood staan doordat in allerijl zandzakken geplaatst zijn. Rivieren puilen uit door de grote hoeveelheden water. Ga de weg niet op als je niet hoeft. Afgesloten wegen wegens overstromingen. Gevaar voor omgevallen bomen. Vluchten geannuleerd. Kampeer je aan de kust? Vertrek nu het nog kan. Terwijl op het Zuidereiland niets aan de hand is. In de digitale NZ Harold Times lees ik dat dit weer eens in de 20 jaar voorkomt. Hebben wij weer. Allemaal het gevolg van warm zeewater hier en het koudere water bij Fiji door la Ñina. In 24 uur is er meer gevallen dan normaal gesproken in de hele maand. In twaalf uur tijd 100mm. Het record van vorige week is meteen verbroken.“Whangārei has copped the worst of the blustery former cyclone’s wrath,” luidt een artikel op het internet. Dat klinkt echt erg, niet wetende wat het betekent. De wrat van een storm over je heen krijgen. Ik zoek het woord op. Vrij vertaald betekent het dat Whangarei de ergste toorn van de stormachtige ex-cycloon voor zijn kiezen gekregen heeft.

Wij dus ook. De wind viel echter mee. Dat kan ik niet zeggen over de regen. Rond een uur of 8 is het eindelijk droog. Een zeiler ten noorden van ons, in de Bay of Islands, vertelt zijn weersomstandigheden en voorspelt zo de onze. Daar schijnt inmiddels een zonnetje, is de lucht schoongespoeld en blauw. Wij doen het nog met een grijze lucht. Terwijl zuidelijker nog heel veel regen verwacht wordt. Is dit het bekende oog van een cycloon? De wind is vrijwel weggevallen. Geheel volgens de verwachting gedraaid naar het zuidwesten. Zuchtjes frisse wind vult de boot. Ik trek mijn trui en mijn sloffen aan. De temperatuur zakt aanzienlijk door de toevoer van de koudere zuidelijke wind. De nacht verloopt verder rustig. In de ochtend breekt de lucht open. We zitten aan de achterkant van het systeem. Voor ons is het ergste voorbij.

‘zonder regen geen waterval’