RHAPSODY

In een zomerjurkje  ben ik vertrokken.  “John , geef me mijn shirt eens aan. En mijn trui. Doe ook mijn sokken en mijn laarzen maar!” Onderweg naar ría de Pontevedra komen we terecht in de befaamde Spaanse mist . Gaandeweg  zijn er steeds meer kledingstukken aangegaan.  De wind verandert van een warme vriendelijke bries in een kille koude natte. “Het is  niet te geloven. Zoveel zeilboten heb ik hier nog niet zien zeilen,”roep ik. “Net nu  ik zo weinig zie.”Steeds doemt er uit een willekeurige richting een spookachtig zeil op uit een sluier mist.  “Zal ik de radar aanzetten? roept John vanuit de kajuit terug. Het verschil tussen ons is groot. Terwijl ik buiten nog net niet mijn wintermuts heb opgezet, loopt John in een korte broek en shirtje binnen te zweten. Ik vertel er ook maar meteen bij dat ik de alleen   maar de boot stuur en John binnen de afwas doet, thee zet, boterhammen klaar maakt, navigeert en water maakt. Druk baasje dus. “Jaah, graag! De radar geeft precies aan waar de andere  boten zijn.  Een vernuft systeem zorgt er voor dat ik hun verrichtingen kan blijven volgen op onze plotter. Veilig verder dus.  De ría is een aangename verrassing.  Mooie stranden aan het begin. Een mooi plaatsje aan het einde van de ría. Wij ankeren achter het eilandje Tambo. (wie ons via ais gevolgd heeft, heeft kunnen zien dat wij een plotselinge wending maken voor het eiland, dit omdat we ondieptes naderen, achteraf zien we dat  het hoogwater is en wij er gemakkelijk over heen kunnen,  dit even tussen ons.) Dit fungeert als mooie buffer voor zowel  de wind als de mist. Mistflarden  schuiven links, rechts van  en overhet eiland heen. Lossen precies boven ons op zodat wij in het zonnetje zitten. De wind heeft  ons net niet in zijn greep . Wij dobberen rustig achter ons anker.

Het plaatsje Combarro is a-not-to-miss-village. Het is klein en compact. En het ademt de sfeer uit van weleer. Huizen zijn van massief graniet en op rotsen gebouwd.  Het plaatsje is overvloedig bedeeld met traditionele graanschuren die vocht en ongedierte buiten de deur houden. Inmiddels zijn de visserhuisjes omgebouwd tot restaurantjes en souvenirwinkeltjes. Gerookte vis is verkrijgbaar op de kade. Volendamse sferen in het klein. Wij vallen vandaag met de neus midden  in de mosselen. Op de grote plaza staat een flinke tent. Daar worden verschillende mosselgerechten opgediend met de traditionele doedelzak en trom op de achtergrond. Achter de schermen staan big mama’s de mosselgerechten klaar te maken.

De terug weg naar ons idyllische eiland is wat ruwer dan de heenweg. In zo’n klein bijbootje die o zo rap gaat, lijken de golven metershoog. De spetters vliegen om onze oren. Hiermee rekeninghoudend heb ik een regenjas aangedaan. Het mag niet baten. Al het water stroomt er natuurlijk van af. Mijn dunne jurkje is al snel vol gezogen met water. Drijfnat dus tot aan mijn onderbroek.

Het eilandje is ook  in trek bij de lokale bevolking. Boten in allerlei soorten en maten liggen hiervoor anker. Het zogenaamde Grou effect: partyboten met harde Spaanse muziek. De maand augustus is de vakantiemaand van de Spanjaarden. Het is heerlijk om dit mee te beleven en het Spaanse leven mee te krijgen. Ze bevinden zich graag aan ,op en in het water. Het ankeren gaat niet iedereen even goed af. De ikinoo heeft last van een boot dat steeds op drift is.  Ze willen naar Combarro. Wij krijgen hun sleutel om in te grijpen als het mis zou gaan. Een hele verantwoordelijkheid terwijl we op het strandje liggen te liggen.  Geeft niet want we weten namelijk dat zij nog potten pindakaas hebben. “Ik heb ze geteld!”, roept Sonja ons na als zij wegvaren.

Uit Combarro klinken er harde knallen. Nou inmiddels zijn we erachter en eraan gewend. Elk vissersdorpje kent zijn eigen datum om Virgen de Carmen te eren. Beschermvrouwe van haven en zee. Volgens mij kun je elke dag hier hetzelfde  feest bijwonen in een ander dorpje. Meestal volgt er ’s avonds laat een groots vuurwerk waarmee  het ene dorp de andere wil overtreffen. Dat Spanje de vuurwerkshow in Scheveningen gewonnen heeft, is niet verwonderlijk. Die knallen zijn  niet bedoeld om ons welkom te heten. “Maar de eerste keer wel’’, hou ik vol.

“Do something amazing today and see what happens”