Na 5 nachten zonder douche vinden we het tijd worden om naar de stadshaven van La Coruña gegaan. Hier in de haven wappert een bonte verzameling vlaggen. Vanuit Japan tot Australië, van Noorwegen tot Frankrijk en van alles ertussenin liggen hier zeilschepen afgemeerd. Sommige boten zijn bekend zoals de Arcadia. Zij komen een dag later in Coruña aan. We hebben elkaar gevolgd via sites en nu live bij elkaar! Andere bemanningen hebben we eerder ontmoet op bijeenkomsten. Over The Rebel horen we iets via via. Het voelt voor ons allemaal als een over winning om hier te zijn. En vanaf nu zijn we allemaal echte vertrekkers. De ontmoetingen zijn divers. De praatjes met de “Aussies, Andrew en Carolyn, zijn vrolijk en vol humor. Ik vertel hen van onze tocht over de Golf met Ikinoo . De eerste vraag van hen was wie van ons het eerst aangekomen is. Ik durf het niet zo goed te zeggen. En steek voorzichtig met een big smile mijn vinger op. “Good of you!” is hun reactie ( het verschil was niet groot) . Carolyn is een soulmate wat dolfijnen betreft. Ook zij haalt allerlei capriolen uit om de nieuwsgierigheid van de dieren te blijven wekken. “I’ll believe that I can talk to them”, zegt ze. “Me too”, roep ik lachend. We are dolphinwhisperers. De volgende keer als we elkaar ontmoeten is het “partytime”.
De haven zelf is onrustig. De voorbijvarende boten zorgen voor flinke golven. Zodanig dat de drijvende steigers behoorlijk tekeergaan. De boten zijn net wilde paarden die willen uitbreken. Wild bokken ze op en neer en trekken ruw aan hun leidsels. Rustig op het paard zitten (slapen) vraagt hierdoor veel inspanning.
La Coruña is een heerlijke stad. De stad wordt versierd met mooie stranden aan een lange boulevard. De stad verstopt zandstrandjes in kleine baaitjes tussen rotsen. De stad pronkt met de langste promenade van Europa. De stad is groots met riante pleinen en gebouwen. De stad nodigt uit om te slenteren door smalle straatjes, om in de voetsporen van Picasso`s jonge jaren te treden, om de eeuwenoude Hercules toren te bewonderen, om de kunstroute te lopen, om je geld te verbrassen in leuke winkeltjes en vooral om te eten in knusse restaurantjes met hun uitnodigende terrassen. De stad toont zijn vriendelijkheid met behulpzame mensen. De stad leert ons graag Spaanse woorden. De stad komt na de Siësta tot leven. De smalle straatjes worden gevuld met mensen. Jong en oud. Casual of chique gekleed. Op de terrassen lachen, drinken en eten de Galicianen uitbundig. Muziek klinkt opzwepend en komt vanaf de kade onze kant op. Dit gaat door tot in de kleine uurtjes. De stad bruist.
“Hoe mooi
Kan het leven zijn
Het is maar hoe je kijkt
Het is maar wat je droomt
Hoe mooi
Is jouw werkelijkheid
Jij bent net zo rijk
Zo rijk als je je voelt”
-Marco Borsato-
Met bewondering jullie belevenissen gelezen. Wij doen het op onze manier met dikke vesten aan zeilend in Zeeland. We mijmeren over jullie, lekker warm in Spanje. Geniet van het bruisende leven waar jullie aan voorbij trekken. Kus van ons beiden uit het frisse Zeeland
Weer met plezier gelezen, ben al weer benieuwd naar de volgende avonturen.
Dolfijnenfluisteraars… Daar is een heftig tekort aan in de wereld!
Geniet van het Spaanse en hasta la Vista, baby !