RHAPSODY

Geconcentreerd haal een strook onder de andere strook door. Om mij heen ziet het groen van de palmbladeren en stapels gevlochten schaaltjes. Ook ik vlecht stroken palmbladeren aan elkaar tot een presenteerschaaltje. Ik was brutaal genoeg om te vragen of ik aan de workshop deel mocht nemen.

Naast me zit Elody. Zij biedt me uitnodigend aan om te gaan zitten en geeft me twee stukken van een palmblad. Geduldig legt ze me stap voor stap uit hoe ik het moet doen. Natuurlijk raken we aan de praat over ons vak; lesgeven. De middelbare school van Hao viert haar twintigjarig bestaan en houdt open huis. Als ik mijn schaaltje af heb, laat ik het met moeite achter op de hoge stapel. Allemaal zijn ze nodig om later op de dag de traditionele lunch op te serveren. Snel loop ik met John en de bemanning van Spirit of Argo achter Elody aan richting haar kantoor. Veel verschil met mijn kantoor van basisschool zie ik niet. Er hangen kindertekeningen en roosters aan de muur. Een bureaublad vol met spullen en een laptop. En kasten vullen de resterende niet al te grote ruimte. Aan de muur hangt een landkaart of beter gezegd een zeekaart met alle Tuamotus eilanden. Elody vertelt enthousiast van welke atollen de leerlingen vandaan komen. Ter verduidelijking zijn de contouren van Frankrijk er overheen geprojecteerd en die maakt duidelijk hoe ver deze atollen uit elkaar liggen. Het komt er op neer dat qua afstand uit alle uithoeken van Frankrijk een paar leerlingen komen. Sommigen komen per vliegtuig. Anderen zijn dagen onderweg met een boot. Drie maanden verblijven ze intern waardoor haar taak ook het vervangen van ouders inhoudt. Als laatste geeft ze het programma van de twee feestdagen mee. “Helaas is de lunch al uitverkocht. De twee dansavonden zijn vrij toegankelijk en zaterdagavond komt het topstuk,” legt ze uit. Ze nodigt ons uit om vooral overal een kijkje te nemen in de opengestelde lokalen. We zijn met name op dit feest afgekomen vanwege de traditionele dansen. Dit maakt het nog vele malen leuker. In twee dagen tijd worden we geheel ondergedompeld in de tradities van Polynesië.

Allerhande schelpen worden aan elkaar geregen als sieraad. Exotische bloemen worden aan elkaar geknoopt tot een krans. En ik kan het niet laten om ook even op de trom te slaan als ik de kans krijg. De directeur van de school heeft onze aanwezigheid opgemerkt. Vol passie vertelt hij over zijn werk, de leerlingen en leraren terwijl hij ons rondleidt. Hij is enthousiast over het traditionele eten uit de Ahimaa, een ondergrondse oven, die over een uur geopend wordt. “We wilden graag blijven eten maar de tickets zijn al op.” De directeur trekt een bedenkelijk gezicht. “Is dat zo?” vraagt hij. Als we op de plek komen waar de oven gemaakt is, zien we een hoop zand.

Mannen scheppen voorzichtig het zand weg waaronder plastic zeil vandaan komt. De gemakken van de tegenwoordige tijd. Maar daaronder zit het echte werk. Palmbladeren bedekken een grote kuil. Blad na blad wordt dit er afgehaald. Hete stoompluimen zien kans om weg te glippen. De volgende laag bestaat uit groene inmiddels gestoomde bladeren en hebben hun werk gedaan. Behoedzaam wordt de hete materie weggehaald. Drie grote pannen komen te voorschijn die op hete lavastenen staan. Vanmorgen rond vijf uur is het vuur aangestoken. Nu 6 uur later kan er gegeten worden. De directeur wenkt ons. We lopen met hem mee naar een aparte ruimte voor genodigden.Binnen zitten de VIPs, voornamelijk de ouderen van het dorp. Mooi aangekleed en versierd met bloemenkransen op het hoofd. Wij mogen buiten plaatsnemen en delen de tafel met de gendarmerie en de docenten.Op de schaal van ‘mijn’ gevlochten palmblad wordt een overvloedige maaltijd opgediend.

Aanvankelijk eten we met onze handen maar als er een vork gebracht wordt neem ik die graag aan. Een feestmaal met veel vlees en vis. We vermaken ons prima tussen de mensen die allemaal even enthousiast zijn.  We schudden talloze handen en stellen ons voor, praten in het Engels met leerlingen die het aandurven. Schelpenkettingen hangen zwaar om onze nekken als we aan het eind van de middag het schoolterrein op de fiets verlaten. Want als klap op de vuurpijl krijgen we 4 fietsen te leen om alle feestdagen heen en weer te fietsen.

 

De volgende ochtend zijn we weer vroeg van de partij. Traditionele sporten staan op het programma. We kunnen het niet laten. April en ik doen als het even kan overal aan mee. We werpen speren naar een kokosnoot, gooien kokosnoten in een oliedrum, dragen een juk volgehangen met kokosnoten, helpen met touwtrekken.

Niet dat we van veel nut zijn. Mijn speer komt maar twee meter hoog alvorens het een duikvlucht naar beneden neemt. De zware kokosnoot komt veel te vroeg en ver van het doel met een harde plof op de grond. We worden eerder meegesleurd dan dat we zelf trekken aan het touw. Het kokosgewicht is zo zwaar dat ik me er niet waag ermee te gaan rennen. We slaan het coprahzaklopen over. Maar de dansmarathon is fun. Na de geweldige optredens van gisteravond hebben we de smaak te pakken. We wiegen en draaien met onze heupen. We staan lachend tegenover elkaar als we achter elkaar horen te staan en weten niet wat we moeten doen als we door het gedraai niet achteraan maar vooraan komen te staan. “Nice dancing,” roept een leerling die na afloop naar me toe komt. Mijn dag kan niet meer stuk.

We zitten vooraan. Echt helemaal vooraan. Nog nagenietend van verse knapperige friet uit een wokfrituurpan. Naast ons zitten andere cruisers. De show van vanavond doet mee aan wedstrijden in Tahiti tijdens de Heiva. Muziek, zang en dans worden geheel verzorgd door leerlingen en alles in het Polynesisch. Het ritme is meeslepend, de zang af en toe kippenvel bezorgend zuiver en de dans weergaloos met

onnavolgbare wiegende heupen van de meisjes en knikkende knieën van de jongens. Een gigantische taart vormt de afsluiting van twee dagen feest. In een paar tellen vormen de scholieren keurige rijen in afwachting van en stukje taart. In en rap tempo worden de stukjes door geoefend keukenpersoneel uitgedeeld. Daarna volgen wij het voorbeeld van de scholieren en laten het ons goed smaken.

Wat een cadeau na vier dagen op zee. Het voelt als een warm bad. Ons vertrek uit Gambier blijkt achteraf een fortuinlijke beslissing geweest. Op het laatste moment hebben we het weerbericht nog binnengehaald en getwijfeld. “Nog drie dagen wachten op beter weer?” We wachten al een tijdje en het weer verandert dagelijks. Ondanks het wisselende karakter voor de komende dagen hebben we het anker opgehaald en voor het ruime sop gekozen.  Evenals vier andere boten.De eerste twee dagen waren behoorlijk pittig met harde wind en nog hardere windvlagen. Allebei zijn we brak door de bijbehorende ruwe zeegang. ’s Nachts kwam de regen urenlang met bakken tegelijk uit de lucht vallen als een koude regendouche. Ik ontdekte dat mijn vrijwel ongebruikte zeilkleding niets maar dan ook helemaal niets meer waard is. Binnen de kortste keren was ik tot mijn onderbroek nat en kon ik mezelf uitwringen. Het nutteloze pak heb ik uitgetrokken omdat het zonder pak uiteindelijk warmer was. Liters regenwater heb ik getrotseerd en heb John laten slapen. “Wat doe ik hier,” heb ik mezelf een paar keer afgevraagd als het onophoudelijk blijft regenen. De laatste twee dagen zijn totaal het tegenovergestelde; weinig wind en heel veel zonneschijn. De zeiluren zijn voortreffelijk. Ook al gaan we maar 2 tot 3 knoop vooruit. Vergeten is de regen, de wilde zee en maakt plaats voor euforie. Door het rustige weer is de pas in het atol vrij gemakkelijk te doen met maar zo’n 3knoop tegen. We liggen nu in een oude haven van de Franse marine. Heerlijk beschut en bij hartverwarmende mensen van Atol Hao dat alleen te zien is als je maximaal inzoomt op google earth. We zijn aangekomen in een warm bad midden op de oceaan.

‘Sometimes the wrong choices bring us to the right places’