RHAPSODY

BENG. Bruut word ik gestoord uit een diepe slaap. Wat is dat? Onweert het? BENG. Weer een paar flinke knallen die nadreunen in de boot die als een klankkast werkt.  Dan realiseer ik me waar ik ben. In de ria van La Coruna. In de baai van Ensenada de Mera.  Yes! We hebben het gefikst! Ik geef John een kus van blijdschap. De befaamde Golf. Zoveel over gehoord, gelezen en gehuiverd.  De eerste langere oversteek  zit er op. Gisteravond rond  half 9 heeft John  het anker in het water  laten vallen. We zijn in Spanje. Drie   en een halve dag verder en we zijn er. Het is ons gelukt.  De beide dames Ikinoo en Rhapsody hebben de woeste golven weerstaan.  Beng, weer een knal. Er klinkt gerommel vanaf de andere kant.  Ik spring uit bed. Kijk door het ene raam en dan door een andere. Ik zie niks. Ik heb mijn lenzen ook nog niet in.. en dan is het weer stil.

Yes, we zijn in Falmouth! En staan op punt van vertrek.

Laat ik bij het begin beginnen. In Falmouth. Voor de tweede keer deze week maakt  John een paar maaltijden voor onderweg. Nu zijn ze echt voor onderweg. Vrijdagochtend half 10 halen we het anker op. We zijn klaar voor de tocht. Klaar om de Golf van Biskaje te bedwingen. We rekenen op minstens 4 nachten. Ook Ikinoo haalt het anker op. Samen varen we Falmouth uit. We hebben afgesproken om elkaar om de 6 uur via de SSB te spreken.  Het weer ziet er goed uit. Volgens de voorspellingen hebben  we de gehele reis zo´n 15 knopen wind. De nacht op zondag naar maandag hebben we er  5. Er komt nog een staartje van een  front over en een uitdovend front op zondag. En dan ziet het er goed uit. Geen spannende dingen. Het eerste stuk hebben we tegenwind. Vanaf Lizzard Point kunnen we een lange rak maken richting het zuiden. Links en rechts van ons zien we buien. Voor ons verschijnt een blauwe lucht. Het loopt zeer voorspoedig. Af en toe gaan we wel  9 knopen. Via kanaal 16 horen we steeds meer Frans en af en toe de Engelse Kustwacht uit Falmouth. Het weerbericht in het Frans  is niet te verstaan. Ik hoop op een Engelse versie maar die blijft uit.  Of is datgene wat ze zegt wel Engels en kan ik er niks uit opmaken.   John haalt ieder paar uur opnieuw het weerbericht binnen. Verrassingen zullen er niet zijn. De shippinglanes laten we aan bakboord liggen. Op de plotter zien we een hele rits boten varen in beide richtingen. Wij varen op veilige afstand. Als de eerste 24 uur erop zit ter hoogte van Brest, hebben we 130 mijl gevaren. In dit tempo komen we maandagmiddag al aan. “Dat zou echt snel zijn”, opperen we beiden.

Ik hou nauwlettend  de overgang van het ondiepere water  naar de oceaandiepte in de gaten. Je kunt het zien, zeggen ze. “Het water ziet er anders uit”. Mijn ademhaling wordt sneller en mijn hart voel ik af en toe  harder kloppen.  Ik zie  nog steeds geen verschil. Het water is heel kalm. De deining van de oceaan is hypnotiserend. We gaan op en neer. In een rustgevend tempo volgt golf na golf. Ik realiseer me dat het hier heel anders zal zijn met een zuidwester storm. De dieptemeter geeft nu niets meer aan.  Af en toe worden we opgeschrikt door een school vissen waardoor de meter zijn werk weer doet.

In de loop van de dag  wordt het zicht steeds slechter en  miezert het af en toe. De grote schepen zijn moeilijk zichtbaar. Gelukkig hebben we AIS. `s Avonds klaart het op en gaat de hemel  open. Een verademing na zo´n saaie dag. Groot is onze blijdschap als we dolfijnen ontdekken naast de boot.  Een paar sprongen en weg zijn ze. Ik probeer nog iets met klappen en fluiten om ze te lokken.  Maar nee. Deze blijven weg.

De avondhemel  wordt schitterend verlicht door de maan en de sterren. Ik zie nu ook heel duidelijk de kleine beer. Het blijft mooi al die sterren aan de hemel. Ikinoo is  in de buurt en verder vrijwel geen ander schip. Langzaam loopt deze nacht weer over in de dag

Rond 7.00u  hoor ik voor het eerst Spaans op de marifoon. Ze zenden zelfs een weerbericht in het Engels uit. Ik stap mijn bed uit en ga buiten zitten. Als ik te lang binnen blijf na het slapen word ik misselijk. Heel gek. Het gaat weer over als ik wat eet en drink. Dat valt echt niet mee als je lijf het tegenovergestelde  wil; alles eruit. Ik voel me verder prima alleen mijn maag werkt  af en toe niet mee. John voelt zich al deze dagen al kiplekker !

“Huh, wat is dat? Daar!”  John wijst schuin voor onze boot. Ik sta op om te zien wat John bedoelt. Terwijl ik opsta, zie ik vlak naast de boot het water bewegen. Het zijn niet de golven. Nee. Iets  brengt  de zee in beroering en het is groot. Heel groot. Een enorm bel komt  omhoog. Ik schrik zo erg dat ik achterover val terug op de bank. Mijn hart klopt in mijn keel. Wat is daaa…t? Dan zien we zo’n 10 meter achter onze boot een enorme rug uit het water verschijnen. “EEN WALVIS!”, roepen we tegelijkertijd. We kunnen het niet bevatten. Hier op de Golf, een walvis, zo dichtbij..   Wat is het anders?, zeg ik. “Ja,  ik heb echt een spuiter gezien in de verte”, zegt John. “Het kan niet anders”. Mijn misselijkheid is spontaan over. Die enorme bel en walvisrug verschijnt daarna regelmatig op mijn netvlies. Aan de ene kant denk ik dat we iets ongelooflijks unieks hebben meegemaakt . En aan de andere kant beangstigt het me. Wat als zo’n beest slaapt. Varen we er dan tegen aan?  Wat als de walvis zich een metertje had vergist? Wat dan?  We roepen de IKINOO op via de marifoon en melden dat er een walvis hun kant op komt. Later lezen we dat het een Minke Whale geweest zou kunnen zijn. Die zwemt alleen of in paren.

De tijd gaat snel we gaan al bijna de derde nacht in. En maandagavond is te halen. We moeten dan wel de motor aanzetten om de gemiddelde snelheid van 5 knopen te behouden. Het is vrijwel windstil. Of gaan we dobberen ? En komen we dinsdagochtend aan? We hebben stal geroken, eh…. de baai. We besluiten om door te gaan en tempo te houden. Als ik de wacht overneem van John rond 21.00u gaat de zon onder. Vanavond ligt er een groot wolkendeken bovenons. De nacht is donker. Heel donker. Op de Noordzee vond ik dat ook. Toch is er een verschil. Daar heb je nog allerlei lichtjes van andere boten. Hier is niemand. Geen windmolenpark. Geen kardinale boeien. Geen schepen. Niets. Ik kan het verschil tussen de zee en de lucht niet van elkaar onderscheiden. Hier vaar ik dan in het eindeloze niets. Een groot zwart gat. Over al zee om mij heen. Ik voel me opgesloten in het donker. Bijna benauwend. Aan stuurboord de grote blauwe  nu zwarte oceaan. Aan bakboord  ergens ver de Franse kust en een lichtje. Die  van  de Ikinoo. Ik hou me vast aan die ene ster. Samen brengen we Rhapsody en Ikinoo naar Spanje.  Dat is de opdracht. Tegen twaalven wordt John wakker en komt zijn bed uit. Dat is bijzonder want meestal moet ik hem wekken.  Het is de 25^e. Het is onze dag. Vandaag zijn wij 26 jaar bij elkaar. We zijn op een wel hele speciale plek om het te vieren. De champagne staat klaar. Die bewaren we als we er zijn. Dan herinner ik me een cadeautje. Dit cadeautje heb ik van mijn oudste zus, Letta, gekregen. We mochten het openmaken op een speciaal moment. Wat is er specialer dan op deze dag en op de Golf dit uit te pakken. Mijn handen trillen. Als ik het uitpak, zit er een beschermengel in. En een Budhabeeldje. Voor onze reis en een behouden terugkeer. Ik krijg een brok in mijn keel en water kabbelt in mijn ogen. De woorden die zij heeft geschreven raken mij diep in mijn hart.

Tegen de ochtend klaart het op en gaat de zon schijnen. De motor kan uit en we zeilen weer. “Ik zie de kust!” Na drie dagen blauwer dan blauwe zee zien we land. John komt ook naar buiten. Het is nu 10.00u ’s morgens. Nog 11 uur te gaan en we zijn er.  De snelheid schiet omhoog . We komen ruim voor donker aan. Heerlijk wat een vooruitzicht. Muy bien!

De Golf heeft echter nog een verrassing voor ons.

Ja, ook de dolfijnen die links, rechts en voor onze boot zwemmen en springen.  Ik blijf ze vrolijk naroepen. Het is zo’n onbeschrijflijk gevoel. Ze bewegen zo moeiteloos door het water. Het lijkt wel alsof ze en plannetje bedenken of ze wel of niet naar de boot komen. Ademloos kijken we naar hun capriolen. Doen ze een  wedstrijdje?

Nee, die verrassing is de wind. Tuurlijk. We weten van het landeffect op de sterkte van de  wind. We hadden een beaufort meer verwacht. Niet het dubbele van het aantal knopen.  In een korte tijd verandert de zee in een woestenij. De wind wakkert aan tot 28 à 30 knopen. De Genua is ingerold. Het grootzeil is vast gezet met een bulletalie. We suizen de golven af. Soms lijkt de ene golf de andere golf in te halen terwijl er boven opzitten. Diep dal voor ons  en achter ons een berg water. Het laatste stuk  naar de Ria in hebben we halve wind. Dit is zo mogelijk nog ruiger.  De wind blaast de toppen van de golven en komen af en toe over ons heen. We lozen alle wind uit het zeil die nog volledig staat. Met deze wind  en bijbehorende golven willen we het zeil niet reven. Rhapsody doet het fantastisch. Zou ze stiekem hierop kicken? Nog even.

Dan  we zijn de ondieptes met de brekers voorbij en komen we rustig vaarwater. De motor wordt gestart, het zeil gaat naar beneden en het anker gaat het water in. Rust. Alhoewel,  het bijbootje wordt opgepompt en met de bubbels gaan we naar Ikinoo om het te vieren! Viva Espanja. Dronken van vermoeidheid en de bubbels vallen we als een blok in slaap.

Nu terug naar de knallen. Met mijn verrekijker  ga ik de kust langs. Waar staan die kanonnen?  ’s Middags klinkt er een kakofonie van knallen. Vuurwerk op klaarlichte dag. Ik beschouw dit als ons welkom i.p. v. een  feest ter ere van Saint Ana. (beschermvrouwe van haven en zee?). Wij zijn in Spanje! Ik moet het een aantal keer herhalen om het  te beseffen. Het is onwerkelijk.  Si. We zijn in Spanje!!  O zo ver op de kaart en nu zijn we er. Horen jullie het? Ola! Wij zijn in Spanje. ’s Avonds  is mijn hyperdepieperstemming nog lang niet voorbij. En de adreneline van de reis is nog lang niet uitgewerkt. Het wordt versterkt door het aller allermooiste, grootste en langstdurende vuurwerk dat ik ooit gezien heb die hier vlak voor onze neus afgestoken wordt. Wij zitten op eerste rang. Altijd al vanaf onze boot naar vuurwerk willen kijken in Scheveningen..  En nu gebeurt het hier. Ik kan mijn geluk niet op. Wat een welkom. Olé!

 “Ships that pass in the night and speak each other in passing,

Only a signal shown and a distant voice in de darknes.

So on the ocean of life, we pass and speak one another,

Only a look and a voice.

Then darkness again and a silence.”

-Letta-