RHAPSODY

Als ik op de steiger loop, neurie  ik een deuntje. Vanuit het niets. Zomaar ineens in mijn hoofd.  Pardoes klinkt er  “Should I stay or should I go now” uit mijn mond.  Dat is precies wat me bezighoud. Vertrekken we of blijven we?  Onbewust is mijn hoofd dus al bezig met ons aanstaande vertrek en wat daarbij komt kijken.  Wat doet de wind. Hoe zien de weerkaarten eruit. Hoe gaat het zich de komende dagen ontwikkelen? Wanneer kunnen we weg? Dit deuntje  laat me niet meer los. En blijft de komende dagen in mijn hoofd hangen.

Aan diezelfde  steiger liggen een aantal boten. Twee uit Zweden ,  1 uit Duitsland. Je kunt aan de uitrusting van de boten zien dat zij gereed zijn voor lange reizen. Ik voel kriebels in mijn buik. Nu, na  veel gelezen en gehoord te hebben, zijn we  zelf in Falmouth. Het vertrekkerswalhallah. Ik voel een glimlach opkomen. Vervolgens een smile  van oor tot oor. Ik moet me beheersen om niet te gaan huppelen. Zo ver op eigen kiel. Dat had ik een aantal jaar geleden niet in mijn stoutste dromen durven dromen.   Nu is het de realiteit. Wie had dat gedacht!  Het voelt bevoorrecht om deze reis te mogen maken en hier te zijn. Gewoon maar stoppen en het gewone leven achterlaten om een droom te verwezenlijken.  Geen idee hoe het zal gaan lopen. Geen idee waar we allemaal komen. Gewoon gaan.

Mijn stoute schoenen heb ik al weken aan en ik stap af op de eerste Zweedse boot. Zij gaan net zoals wij naar Spanje en verder. De andere boot ook. De dag van hun vertrek hebben ze nog niet bepaald.  Ik opper  aanstaande woensdag en wie weet kunnen met elkaar gaan. “Should I stay or should Igo, Thats the question”, zeg ik lachend.

Zaterdag worden we wakker van de eerste zonnestralen die in de boot schijnen. De lucht is strakblauw. De wind die langs mijn gezicht strijkt als ik buiten kom,  voelt warm. We hebben de zon weer gevonden. Vandaag is het jurkjesweer. We struinen de stad af op zoek naar een supermarkt. Het centrum  is een lange straat. De winkeltjes zijn uniek en divers.

Ik ben helemaal in de wolken als ik in een koopjeswinkel een yoghurtmaker tegen kom met zakjes yoghurtpoeder.  “Yes! Yoghurt, eigen gemaakte verse yoghurt  voor tijdens de lange overtochten”, roep ik blij naar John.  We bedenken een  plek in de boot waar we de zakjes kunnen stoppen. Achter de kussens in  de kajuit passen er meer dan genoeg!  Ik ben in de gloria. Naast Brinta is yoghurt ongeveer het enige wat ik ‘smorgens vroeg naar binnen krijg. Natuurlijk hebben we die avond   eerst een zakje uitgeprobeerd. Het is echt heel simpel. Beetje water in een bakje, poeder erbij,deksel erop, in de yoghurtmaker, kokend water erbij. Tot zover is het gemakkelijk. Een kind kan de was doen. Dan 8 tot 12 uur wachten. En dat is moeilijk. Ik moet me beheersen om niet nu al dat bakje leeg te lepelen. Het is in dit stadium een soort milkshake in de smaak ananas-kokos.  Maar het lukt me. ‘s Morgens hebben we een vurrukkuluk ontbijtje! Op naar de winkel om groots in te slaan. In Nieuw Zeeland is het pas weer te koop!

Eenmaal in de supermarkt gekomen kunnen we het niet laten om ook hier te kijken naar blikjes kant en klare maaltijden. Niet-wetende of het zal smaken en waar naar het zal smaken, kopen we een paar blikjes.

Falmouth is een grote verrassing . De omgeving klopt niet echt met beeld wat ik heb van Engeland Het is exotisch. Overal palmen in allerlei maten en soorten.  Bloemen in de meest   uiteenlopende kleuren. Kortom: een paar dagen hier verblijven is geheel geen straf.

Een kind kan de was doen, heb ik eerder  in dit bericht geschreven. Dat zal dan wel maar ik niet. De eerste was  heeft John geprogrammeerd en is na en uur klaar. De wasmachine is heel groot. Er kan heel veel in. Dat doe ik dus ook. Na een uur  ga ik kijken. De wasmachine is klaar. Ik doe de bovenklep open. Ik zie tot mijn grote verbazing dat de was onderwater staat! Ik doe de klep weer dicht. Draai aan een knop. Druk de machine uit en weer aan. Geen enkele verandering. Ik heb net de laatste muntjes in de droger gedaan. Ik kan de machine niet opnieuw starten. En moet dat ook?  “Wat nu”, denk ik. “Wat is er mis gegaan”. Al het natte wasgoed eruit halen en uitwringen zie ik echt niet zitten. Ik besluit het maar te laten zitten. Morgen  ga ik  vroeg naar de havenmeester om het op te biechten. ’s Nachts lig ik wakker vanwege die wasmachine. “Straks is tie nog stuk.” Schoorvoetend loop ik de andere ochtend het havenkantoor binnen. Ik doe mijn verhaal. Blijkt dat 1 programma handmatig doorgeklikt moet worden en een extra muntje kost. Dat staat echt nergens hoor. Dus het ligt niet aan mij. John heeft rondom de boot een waslijn gespannen en wordt volgehangen met ons wasgoed. Het was teveel voor de droger. “Ook dit hoort bij het vertrekkersleven”, zegt John. Ik moet er aan wennen al dat ondergoed om mij heen.

De IKINOO is inmiddels aangekomen. Zij komen ook uit Alphen . We hebben hen tijdens vertrekkers- bijeenkomsten al eerder ontmoet. Zaterdagavond zijn we bij Ikinoo  aan boord voor overleg. Zien we een mooie weatherwindow? Het is ook zondag het gesprek van de dag. De twee boten uit Zweden vertrekken vandaag.  Maandag ochtend besluiten John en ik  om te gaan. Alhoewel het beeld zeer wisselend is en wij windstiltes tegen zullen komen , willen we gaan. John maakt 4 maaltijden voor onderweg. Ik haal een extra brood. Het slingerzeiltje is opgehangen. De grabbag ligt klaar. Alles goed vastgezet en gezekerd.  Wij en Rhapsody zijn helemaal klaar voor vertrek. Ikinoo is op de hoogte en gaat mee. Vlak voor het moment van vertrek, krijgen we een bericht van de weerman van Zilt. Ik heb hem gevraagd om mee te kijken . Advies: wachten tot woensdagnacht totdat het buiensysteem weggetrokken is. “Aha!” Onze  eerdere prognose van vertrek blijkt een juiste te zijn. We stellen het vertrek uit tot dinsdagavond. We hebben alle tijd. En langere  tijd in Falmouth!  Tijd om bezoek te ontvangen! Tom en Joke zijn op vakantie in Zuid-Engeland.  Op Wight waren we elkaar net misgelopen. Hun tweede poging om langs te komen , lukt nu wel omdat wij blijven. Daarna  gaan de trossen  los om voor anker te gaan. De wificode nemen we mee!

Dinsdagochtend pompen we ons bijbootje op. John roeit de boot naar de Ikinoo. De laatste weerkaarten en gribfiles worden besproken. Vertrek vanavond zien we toch niet zo zitten. Donderdag lijkt er 24 uur niet of nauwelijks wind te staan. Zaterdag staat er  zeer harde wind bij  La Coruña. Als we vertrekken op vrijdag, gaan we profiteren van een hoge druk gebied. We hebben dan de gehele route wind uit een  goede hoek . En in La Coruña is het op maandag weer rustig. Noem ons scheiterds, noem ons realisten, noem ons wat je wil. “Should I stay or should I go now. ” Het is onze queeste.

“Een geduldige zeiler heeft altijd goede wind”

-Happy Sailors-