RHAPSODY

Om zes uur gaat de wekker. Ik druk op sluimeren en draai me om. Het eerste licht van de dag verlicht onze kooi. Voor de tweede keer klinkt de wekker. Ik zet het ding uit en kom uit bed. John ook. Cayo Zaza de Fuera is onze volgende 42nm verder liggende bestemming. In de ochtenduren hebben we de meeste wind en willen al behoorlijk wat mijlen gemaakt hebben voordat de wind ’s middags wegvalt. Met een 1 keer gereefd grootzeil en de genua een stukje uitgerold zeilen we een aan de windse koers. Vandaag ben ik zelf de stuurvrouw. John houdt de genua in de gaten en trekt aan als het moet en laat deze vieren als het kan. Dit gebied met al die eilandjes en ondieptes vraagt om koersveranderingen en het bijstellen van de zeilen. De wind van vannacht heeft het water van Golfo de Ana Maria behoorlijk opgestuwd. De snelheid waarmee ze elkaar opvolgen maakt de koers zo nu en dan oncomfortabel. Ik besluit om meer actief te zeilen; kijkend naar de golven en luisterend naar het roer. Zeilen zoals zeilen hoort te zijn. Niks geen koekeloer op de plotter. Een met de wind en de boot. Puur en op gevoel. Het is een tijd geleden dat we zo heerlijk hebben kunnen zeilen. Het doet me terug denken aan het zeilen in de prachtige Nederlandse zeilgebieden.

Die plotter hebben we wel hard nodig als we Zaza bereiken. Op de kaart worden ondieptes van 2,2 en 0,8m aangegeven. En daar precies tussendoor is een veilige aanlooproute. Ik vraag me onrustig af of het echt wel diep genoeg zal zijn. In de pilots hebben we de kaartjes goed bekeken en de routes van anderen als waypoints ingevoerd. “Wat zij doen, kunnen wij ook,”praat ik mezelf moet in. Maar ik vind het niks. Dit keer gaan we over een koraalrif en geen meebewegend zand. Ik sta alweer op de voorpunt. “Zolang ik de bodem niet zie, is het diep genoeg.” Wanneer ik de bodem wel kan zien is het nog altijd 4 m. Dit blijft zo tot onze ankerplek, een waar paradijs. Zaza is een bijzonder mooie plek. Kleine eilandjes passen als een puzzel naast elkaar. Het water om ons heen is jadegroen. In de verte zien we voor het eerst de vage contouren van het vaste land. Een lichte tinteling gaat door mijn lijf. “Cuba we komen eraan. Nog even.”

“John, er komt een vissersboot.” In de verte zie ik een grijs stipje in snelle vaart op ons afkomen. Twee man staan boven op hun kajuitdak. Als de boot op gelijke hoogte met Rhapsody ligt, zwaaien vijf vissers naar me. “Hola. Buenos tardes.” Onze voorraad vlees is al een paar dagen op dus verse vis is meer dan welkom. “Pescado fresco?”wordt er geroepen en een flinke vis wordt omhoog gehouden. Ik roep John erbij. De vissers laten een klein bootje in het water zakken. Twee mannen roeien onze richting uit. Ze komen uit Salinas vlak bij Trinidad en zijn op weg naar Cayo Breton. Ze willen weten waar wij heen geen. “Cienfuegos,” spreek ik op een zo’n Spaans mogelijke klinkende manier uit. Hij kijkt me niet begrijpend aan. “Cienfuefos,” herhaal ik. “Ah, Cienfogos”. Dan laat hij de grote vis op het kleine voordekje zien. “Fresco,” zegt hij. “Grande ron,” zegt hij erbij. Tja die hebben we niet alleen kleine flesjes. Ik duik de kajuit in en kom terug met een klein flesje rum en bier. “Cerveza?”vraag ik. Nee, die hoeft hij niet. “No ron grande?,” en hij laat met zijn handen zien hoe groot die fles moet zijn. “No solo pequeño.” Hij is zichtbaar teleurgesteld maar als we hem 5 biertjes geven, er zijn 5 vissers!, en het kleine flesje rum gaat hij akkoord. De vis wordt duur betaald. Maar… op ons bord ligt straks wèl een heerlijk stuk visfilet. ( Later komen we erachter dat een grote fles havana rum net zo duur is als een kleine fles uit Jamaica.)

Zachtjes steken we om en om de peddels in het water. We zijn benieuwd naar alle geheimen van Cayo Zaza de Fuera. Hoewel we vrijwel geruisloos door het water gaan, verstoren we het rustige natuurgebied. Overal voor ons stuiven vogels op. Aalscholvers schieten als kanonskogels laag boven het water weg. Af en toe houden we de peddels stil, laten we ons meedrijven om de stilte te horen en het eilandleven te aanschouwen. Het is eb. Stukken zeebodem zijn boven water gekomen.

Grote statige vogels staan hoog op hun poten, ijzig stil, in het zompige landschap te turen. Of naar ons. Een enkeling blijft roerloos staan. De meesten vliegen op, niet wetend wat voor gevaarte op hen afkomt en kiezen voor veiligheid.

We komen met de kayak op plekken die zelfs voor de dinghy onmogelijk te bereiken zijn. Onder ons is op sommige plekken amper peddelhoog water. En helder als glas. Fel rode krabben kruipen weg tussen de beschermende takken van de mangroves. Vissen zien we nauwelijks. Die komen ’s avonds net na zonsondergang met zijn allen tegelijk uit hun schuilplaatsen en plonsen om ons heen tijdens onze avondmaaltijd. Venus staat laag aan de westelijke gekleurde horizon. Fel als altijd. Evenals de zon gaat Venus roze rood gekleurd onder als de hemel inktzwart en gevuld met duizenden sterren geworden is. Even verderop ligt een vissersboot van het leven genietende vissers. Cubaanse muziek vindt zijn weg naar ons. Het leven is goed.

We hebben een probleem. Zout in de zeilen, zout aan de reling, zout op het dek. Zout waar je maar bedenken kunt maar niet in het zoutvaatje! We hebben, allebei overtuigd van de aanwezigheid van een voorraadje zout, de hele boot doorzocht. Niets. We maken nu al een paar dagen zoutloos brood. Niet echt smerig maar lekker is het niet. Ik veeg met mijn vinger wat zeezout van de boot. Gezond zeezout denk ik nog . Als ik mijn opbrengst bekijk, is het een grijze smeurie. Niet echt aantrekkelijk om dat door het brood te doen. Nu staat er een emmer op het dek gevuld met laagje zeewater te verdampen. En dan te bedenken dat we voor zeker een half jaar voedsel aan boord hebben en uitgerekend zout zijn we vergeten. Het wordt tijd om aan land te gaan.

Keep some room in your heart for the unimaginable

-Mark Oliver-