RHAPSODY

“Zijn ze al weg.” Voorzichtig wipt het kleine schelpje een heel klein beetje omhoog. “Ik zie geen voeten meer of grote gekleurde handdoeken.” Er komt een klein rood pootje tevoorschijn en 1 grotere klauw.” Nee, ik zie alleen nog 1 enkele zeilboot in de verte. “Pff de kust is weer veilig.” Zoiets moet dit kleine heremietkreeftje gedacht hebben. Het tilt zijn huisje op en loopt langzaam over het strand. Ik begrijp het diertje helemaal.

De aantrekkingskracht van Klein Curaçao is het mooie strand, het blauwe water en de zeeschildpadden. Elke dag van 9 tot 5 wordt het strand overspoeld met dagjesmensen uit Curaçao. Allemaal dik ingesmeerd met zonnebrandcrème in allerlei geuren. Etensresten drijven in het water. De lucht wordt bezoedeld door een welriekende BBQ. Ik hoef niet lang na te denken wat de gasten te eten hebben gekregen. “Hee, dude! Die watermeloenschillen zijn anders heerlijk,” lijkt de schildpad te willen zeggen. Zijn gedrag verraadt zijn verslaving. Elk stuk schil spoort hij op, opent zijn bek en vermorzeld het. Hij bijt er dwars door heen alsof het niets is. Hij laat geen schil ongemoeid. Restjes die het water vertroebelen, worden gegeten door allerhande vissen die er als de kippen bij zijn. Ik aanschouw het allemaal op een afstandje tijdens het snorkelen. Ik weet niet of hij het voedsel ruikt of ziet. En zeker niet wat hem doet besluiten om mijn richting op te komen. Recht komt hij op mij af. Geen idee wat voor lekkers hij op het oog heeft maar ik houd graag al mijn ledematen heel. Uit voorzorg flipper ik zijwaarts aan de kant om het dier vervolgens onder mij door te zien zwemmen. En natuurlijk op zulke momenten heb ik geen camera bij me.

Tussen vijf uur ’s middags en negen uur  ‘s morgens keert de rust terug. Dan is het eiland van ons. Wij zijn de enige boot die achtergebleven is. We zwemmen op ons gemakkie naar het strand. Strandlopertjes struinen het strand af op zoek naar voedsel en rennen een andere kant op als wij dichterbij komen. Hier ontdekken wij die heremietkreeftjes in allerlei maten en modellen schelp. Het eiland zelf is niet zo groot. Ooit helemaal afgegraven om fosfaat te delven. Sindsdien zijn de vele vogels van toen verdwenen. Als het donker is, zijn er een paar lichtjes te ontdekken. De vuurtoren draait zijn rondjes en houdt schepen op veilige afstand. De kleinere lichtjes zijn van de nu verlaten restaurantjes waar twee jongens overnachten om de boel van de daggasten op te ruimen.

’s Morgensvroeg nog voordat de eerste boten Curaçao verlaten, gaan we op pad om de vuurtoren te bezichtigen. John heeft al snel ontdekt hoe hij in de vuurtoren kan klimmen. Via een open vloer met houten balken komt hij bij een trap die naar boven gaat. Geen haar op mijn hoofd die er aan denkt om zijn voorbeeld te volgen. Niet lang daarna hoor ik hem roepen: “Aan de andere kant is een gewone trap naar boven, Ada.” Het is een prachtig gebouw met vele mogelijkheden als je door het verval heen kijkt.

Fotogeniek is deze plek ook. De rode muurverf bladdert eraf en laat een kunstzinnige muren achter. Het ochtendlicht schijnt mysterieus naar binnen. John heeft naast deze toekomstige bed & breakfast nog een ander projectje gezien vanuit de vuurtoren.Een schreepswrak.

Nog voor dat ik er erg in heb staat hij al binnen in de stuurhut. Het valt me mee dat hij niet verder naar binnen gaat. Alles van waarde is er uitgesloopt. De tijd en de zee zullen uiteindelijk de rest meenemen.

Wat deze plek mede zo vurrukkulluk maakt is de vrije horizon. Heerlijk dat vrije uitzicht. De zon kan hier ongehinderd ondergaan. Na drie dagen halen we het anker op en gaan we verder. We liggen namelijk al die tijd illegaal in Curaçao. Op weg naar Willemstad krijgen we bezoek: dolfijnen. Het lukt me maar niet om deze dieren in al hun glorie op de foto te krijgen. Wel op film. Vergeef me mijn enthousiaste gegil tijdens het kijken van het filmpje

Klik op filmpje of de foto!

Advice from a dolphin:

 

have a playful spirit,be curious, find someone you click with,

sound out new ideas, jump for joy

 

-Ilan Shamin-