RHAPSODY

“Daar!  Kijk!  Zag je dat? Heb je  ze gezien, John? Misschien komen ze dichter bij.” Ik wijs in de richting waar ik 3 vinnen boven het water uit zag komen. Ik tuur in de verte en ja daar zijn ze weer…

“We kunnen 2 dingen doen of we starten de motor of we dobberen voort”, stelt John voor.  De dag begint voorvarend. Maar nu is dat grote water vlak. Met af en toe een rimpeling  dat door een vleugje wind in beweging gebracht wordt. John heeft het nog niet genoemd of er dient zich een derde onverwachte mogelijkheid aan: spelen met dolfijnen.

We proberen te vissen met een paravaan. We vangen echter niets, alweer niet.  Of de Tuimelaars (zo heten ze) aangetrokken worden door het plankje met glimmende dingen eraan weten we niet. Ze blijven wel achter de boot plakken. Ik begin te fluiten(waar ik heel snel weer mee moet stoppen van John want hij wordt er gek van) roepen, klappen komen ze inderdaad dichterbij. “Het zijn er wel zes”,  roep ik enthousiast. ”Dolfijnen zijn nieuwsgierig.  Hoe meer je beweegt des te interessanter vinden ze je en trek je hun aandacht, “ zei ooit een Nieuw Zeelandse die zeetripjes zwemmen met dolfijnen organiseerde. Eh zwemmen is me te koud. … Dus…   Ik moedig ze vervolgens nog meer aan, applaudisseer, geef ze complimenten, juich, klak met mijn tong en fluit (sorry) en voel me bijna een volleerd dolfijnentrainer.   Ze zwemmen vlak achter onze boot om dan  aan weerszijden van de boot weer op te duiken. Het lijkt wel of ze ons uitdagen door net ergens anders te zijn dan wij ze verwachten (met de fotocamera). Ze  doen echt hun best om een showtje te geven. Speciaal voor ons, denk ik, Nee, dat wat ik zeker.   Luid blazend komen  ze omhoog , zwemmend op hun zij en mij aankijkend. Het water is zo helder dat we hun capriolen ook onder water kunnen volgen. Ruim 2 uur duurt het spektakel als het sprookje wordt verstoord door een motorzeiler. Mijn dag kan niet meer stuk!  We zijn in die tijd amper iets opgeschoten maar wat se vak! 

In het Vaarboek van René Vleut lees ik dit over de tuimelaars in de Oostzee:

“Met een beetje geluk kom je een groepje tegen dat een tijdje rond je boot komt spelen. Iedereen die dat meemaakt heeft het gevoel dat deze intelligente dieren werkelijk contact met je willen maken.  Ze scheren op hun zij door het water en kijken je dan met hun grote vriendelijke ogen aan. Het is alsof  ze willen zeggen: ’Waarom spring jij ook niet in het water, moet je kijken hoe leuk het hier is!’ (Hij heeft helemaal gelijk!)

(Hugo en Lars hadden jullie maar heel even hier kunnen zijn om het dit te beleven.)

“Never forget to look at the world through the eyes of  a child”

fimpje volgt nog..