RHAPSODY

Op ons bord op onze schoot ligt een kwak rijst met linzen, een te verwaarlozen hoeveelheid koolsalade en wat botten en graten waar mogelijk nog wat vlees aan zit. Als ik maar lang genoeg met mijn plastic vorkje, het enige bestek dat voorhanden is, langs het bot schraap, kan ik een draadje vlees lospeuteren. John  doet zijn best om de vis van de graten te scheiden. Luide muziek klinkt uit een grote geluidsbox. Een DJ schreeuwt over de muziek heen of je nog rumpunch wilt, bijgestaan door toeters en klinkende bellen. We zitten op een wiegend houten bankje in de wind en de zon. En we vermaken ons prima. We bevinden ons op de partyboat de Funrunner. De ultieme manier om de Regatta van Carriacou te volgen. Ons uitzicht liegt er niet om: aan de ene kant Sandy Island en aan de andere kant zeilende oude stoere houten boten.

Al twee dagen hebben we vanaf de kuip zicht op de start en de finish van de cruiserszeilwedstrijden in Tyrellbay. Het is een mooi gezicht die witte zeilen afgezet tegen een vrijwel wolkeloze hemel en het blauwe water. De deelnemende boten zijn heel verschillend: van modern zeiljacht tot een eeuw oude houten tweemaster. De finish is vlakbij een kaap waar wind en stroming de te bezeilen koers behoorlijk beïnvloeden. De twee bovengenoemde boten stevenen vrijwel gelijktijdig op de finishlijn af. Ze halen het beiden niet en moeten overstag voor de laatste rak. De 120 jaar oude dame moet de jongere helaas voor laten gaan…Een man van in de 70 met zijn 80 jaar oude zeilscheepje komt al twee dagen als laatste over de finish. Hij is vandaag zoveel later dan de rest dat hij de wedstrijdleiding maar waarschuwt dat hij er echt wel aan komt en gaat finishen.

Maar zondag, de derde dag, is dè dag van de Regatta. De dag om bootjes te kijken. We kunnen kiezen om vanaf Hillsborough de wedstrijd te bekijken, zelf voor anker te gaan in de baai of met de Funrunner mee te gaan. Wij kiezen voor de Funrunner, een locale feest en partyboat. Tijdens de potluckavond zijn we uitgenodigd door yachties die hier al jaren zeilen. (Potluck is een BBQavond waarbij je je eigen vlees meeneemt en een ander gerecht om te delen). De boot is een houten catamaran in de kleuren blauw, geel en groen met een internationaal gezelschap aan boord. Wij, John en ik, zijn aan boord om de wedstrijd van heel dichtbij te kunnen bekijken. De locale bevolking komt vooral om te feesten. Er is dan ook een behoorlijk grote BOOMbox aanwezig. En een DJ. In die volgorde. Eerst box en dan DJ. Als er maar hard geluid uit komt. Om een uur of 11 worden we opgehaald door de bemanning van “Pipe Muh Blighe”. (Yep, het staat er, ik bedenk het echt niet zelf. Het is Nedlisch. Verzonnen door Amerikaanse Nederlanders.) Terwijl alle gasten langzaam binnen  druppelen, is de DJ nog bezig om al zijn kabels aan te sluiten. Ook de bar is nog leeg en moet aangevuld worden. De lunch wordt in pannen aan boord gesjouwd. Het is nu al rond twaalven. Ik vraag me inmiddels al niet meer af hoe laat we zullen vertrekken. Het antwoord blijft toch onduidelijk. “Jus now”. Dat is de tijd in de Carieb. We vertrekken op het moment dat we vertrekken. We ontmoeten zeilers van de wedstrijden van de dagen hiervoor. Guiding Light en Spirited Lady.  Allebei solozeilers en ervaren Cariebzeilers. Als we de baai van Hillsborough invaren zijn de races in volle gang. Op het strand liggen boten die ze met gehesen zeil en al het strand op trekken. Vanaf de kant volgen de bewoners van het eiland de wedstrijd. Als de zeilboten uit het zicht verdwenen zijn, gaat het anker in het water voor Sandy Island. Hier kunnen we genieten van de lunch. Een kwak rijst met linzen, een te verwaarlozen hoeveelheid koolsalade en die botjes en graten. We snorkelen wat en zwemmen naar het eiland. Onze voeten staan weer in het maagdelijk witte koraalzand met af een rood accentje. De zeilboten komen inmiddels terug en varen vlak langs de Funrunner. Dichter op een wedstrijd kunnen we niet zijn. Een stevige bui zonder wind zorgt ervoor dat we de boten extra lang kunnen zien. Terwijl de locals hun opzwepende billendans laten zien, sta ik wat te hupsen op de muziek. Een te groot cultuurverschil voor nu. Daarvoor moet je een aantal jaar in de Carieb zeilen zie ik aan de andere zeilers. “Of is het de rumpunch?” Tegen zonsondergang zijn we terug op Rhapsody, onze eigen mooie workingboat met de socabeat in onze oren.

Op maandag, de laatste regattadag besluiten we de sfeer aan wal te gaan proeven. De doorgaande straat in Hillsborough is afgezet en versierd met slingers. Er staat een overdaad aan geluidsboxen.Er zit maar 1 volumestand op: heel hard. De geur van BBQ’s valt niet te ontlopen. Op de kade en het smalle strand kijken mensen gepassioneerd naar de wedstrijd. Wij zijn precies op tijd om de finish te zien. Een voor een komen de zeilboten binnen. “It was a good race.” “A really good race,” horen we van de omstanders die bij kleine barretjes hun biertje halen. De kleinere zeilboten zijn klaar met zeilen en liggen ongebruikt in het zand. Even verderop maakt de jeugd een waterstart met hun optimisjes. Zijn dat de wedstrijdwinnende zeilers over een jaar of 10? De Regatta van Carriacou is prachtig kleinschalig en wordt groots gevierd.

And when the wind doesn’t blow your way, you adjust your sails.