RHAPSODY

Expect D’unexpected, Rush,  Lovitt ya, zijn zomaar wat namen van vissersbootjes. Net zoals Neva 2 late. Neva 2 late en zijn schipper ontmoeten we tijdens een snorkeltoertje. Zijn bootnaam valt direct op. Wij complimenteren hem om zijn bootnaam. Een grote rij witte tanden verschijnt op zijn gezicht. Vrolijk zwaaiend varen we verder. We hebben een tijdelijke vriend gemaakt want een paar dagen later komt hij bij ons aan. “Hee, you’re never too late!” Hij begint een praatje en hij kan onze bootnaam ook waarderen. “I Like the name of your boat too.” Hij vertelt ons dat  andere vissers 15 NM uit de kust grote tonijnen hebben gevangen. Het is hem helaas niet gelukt. “Ah , you’re too late then.” Hij lijkt even in de war gevolgd door  een big smile en een gelaten antwoord. “Yeah right.” Hij vertelt ons dat hij het morgen weer gaat proberen. Hij heeft  alleen geld nodig voor benzine. Hij biedt ons  visgerei aan waarmee ze hier aan grote bamboohengels aan de boot grote tonijnen vangen. We willen hem wel graag helpen maar John heeft nog ergens een rol met meters vislijn.  Dus we hebben dat van hem niet nodig. Dat geeft niet. Onze visser vertrekt even goed gemutst of beter gejackt als hij kwam.  Hij heeft een prachtig wit zeiljack aan gekregen als cadeautje van een zeiler. De volgende dag ontmoeten we hem weer. Van verre zien we zijn brede lach op zijn gezicht. “I’ve catched a big tuna!” Hij haalt een enorme vis uit zijn bergruimte.  Ik denk dat de staart wel tot zijn borsthoogte komt.“So you aren’t too late after all.” Hij laat nog even gauw zien dat hij dat echt met enkel die stevige vislijn heeft binnengehaald en dat wij onze kans gemist hebben. Hij snapt ook dat zo’n grote vis voor ons echt  te groot is. Met zijn rug kaarsrecht van trots  vaart hij verder. Als John ‘s morgens van een nieuwe dag in de kuip zit, wordt hij toegeroepen. “Hey!” Het is onze visser weer. Hij heeft vandaag weer geluk gehad. Hij heeft dit keer kleine tonijnen gevangen. Ik kom nieuwsgierig uit de kajuit geklommen. Hij heeft een mooi exemplaar in zijn handen. En dan zijn wij verkocht. De komende paar dagen eten wij tonijnsteaks. En weer verschijnt er een bigsmile. En nu ook bij ons…

Er zijn van die dingen die een bepaalde zekerheid in zich hebben. Een terugkerend jaarlijks ritueel waarbij alleen een getal veranderd. Normaal ben ik daar niet zo van onder de indruk maar nu wel. Het is een raar soort weemoedig gevoel. Een besef dat het leven dag na dag, jaar naar jaar voorbij gaat. Ik heb deze dag 6 uur uitgesteld. En hoewel ik elk jaar zeg dat ik op de helft van mijn leven ben, is het dit keer wel een bijzondere. Want op helft betekent dat ik 100 ga worden. Ik ben namelijk jarig en ik word 50! Een prachtig getal. Het getal zelf is ook niet erg. Ik voel me happily 30. Dat ik echt wel ouder ga worden, zie in de spiegel. Daar wijd ik maar niet verder over uit. Ik realiseer me dat ik nu naar 50+ beursen e.d. zou kunnen. Dat is wel een hele  gekke gedachte.. Ik laat m dan ook voordat ik het goed en wel besef weer snel los. Mijn verjaarsochtend begint vroeg want ‘s nachts hebben we goed wifibereik op de boot. Rond een uur of 3 stap ik uit bed. De appjes, facebookberichten stromen binnen. Heerlijk die sociale media. Precies op mijn 00.00u ‘s nachts word ik al gefeliciteerd!En 1 valt op! Een prachtige fotocollage op facebook van mijn zusje. Expect D’unexpected. Ook de dagen daarna krijg ik nog felicitaties. Neva 2 late zulke lieve berichtjes.  Tijdens het ontbijt met producten uit verschillende door ons aangedane landen pak ik mijn cadeau uit. Al vanaf januari ligt er een envelop klaar die mijn oudste zus heeft meegebracht. Een vrolijke verjaardagskaart, een prachtige jurk en boek: Vrouwen van 50. Ai. Pijnlijk. Daar hoor ik nu dus bij.

’s Avonds in mijn supermooie verjaardagsjurk lopen we naar het gelegenheidsrestaurantje. Deze gaat op verzoek open.  We halen ijsblokjes en flesjes bier want de eigenaresse heeft geen lisence. Onder weg wordt de reden gevraagd waarom we gaan limen bij het zien van ons emmer bier. Ik krijg spontaan felicitaties van een man die de kip heeft verzorgd en een vriend is van onze kokkin Lucile. De bemanning van de Zanzibar, Easter Stream  zijn er bij. Het restaurantje is opgeleukt met ballonnen. We krijgen een uitgebreid diner. En ik leuke cadeautjes. Expect D’unexpected. De verjaardagstaart  met  kaarsjes en cherrycoconutijs maken de dag compleet. Mijn allermooiste cadeau is dat ik met john hier op Tobago mijn verjaardag vieren en daar drinken we samen nog een biertje op.

We kijken nu al weken uit op de mooie beplanting op de heuvels van Tobago. Op aanraden van Easter Stream, Jaap en Minke, maken we een wandeltocht door het regenwoud.  Na de afslag naar Pirates Bay  kun je verder doorlopen. Met het beeld dat we om de hoek van het eiland kunnen kijken gaan we op weg. Bij een huis kunnen we niet verder. Of toch? Er is een smal paadje naar rechts. We lopen onder een haag van bloemen door en kunnen verder. Tot zover klopt het verhaal van de Easter Stream met onze werkelijkheid. De haag met bloemen zit vol met kleine vogeltjes die zich van geen kwaad bewust zijn en blijven zitten. Dichterbij de bomen en planten kunnen we niet zijn. Niet lang daarna komen wij een droogstaand beekje. Daarna is het pad geen pad meer te noemen. Ik kan enkel 1 voet tegelijk plaatsen omdat er gewoonweg  niet meer ruimte is. We vragen ons af of dit nog wel goed gaat komen. Met de gedachte dat we door kunnen lopen tot aan de punt van het eiland, lopen we door. Daarna loopt het pad weer verder. Opnieuw treffen we een niet-pad aan. Wij zetten door want we hebben het uitzicht nog niet gezien. Als even later  het lopen over gaat  in kruipen om onder de begroeiing door te komen, vinden we het welletjes. Dan ben ik  maar 50 en geen 30 meer… Later horen we dat  Jaap en Minke bij dat eerste droogstaande beekje al omgekeerd zijn….

Pirates bay is in een paar dagen tijd al haar zand verloren aan de woeste deining van de zee. Een strandtentje verliest zijn veranda in 1 nacht tijd. Gewoon weggespoeld. Zo iets verwacht ik niet. Zo snel een laag van 50 centimeter meegenomen. De golven zijn werkelijk hoog. Een strandlanding met de dinghy is niet mogelijk. We gooien onze ketting overboord en blijven liggen. John gaat als eerste. Achter hem aan volgt de deining die is zo hoog dat ik John niet meer zie. De golf klapt om en bedelft John helemaal. Dan zie ik hem weer verschijnen. Nu ik. Ik heb gezien wat er achter je gebeurd zonder dat je  het zelf in de gaten hebt. Heen gaat wel maar hoe ik weer terugkom  dwars door de golven, is nog de vraag. Ik besluit het toch te wagen met mijn zwembrilletje op spring ik van boord. Even later bruist het water om en over me heen. Binnen mum van tijd word ik op het strand gespuugd.  Als we samen om het strand zitten zien we ons rapsodigaat flink op en neer gaan. We hebben van te voren echt goed gekeken of we voldoende afstand hebben gehouden. Maar vanaf het strand gezien, ligt het bijbootje op de grens van het net wel net niet om klappen van de golf.. Likkenbarend aan de onderkant heeft de golf nog net niet genoeg grip om  het bootje mee te nemen. Het gaat goed. Nu nog wel. Gaan we machteloos toezien hoe de zee uiteindelijk rapsodigaat grijpt of grijpen we in.  Dat laatste besluiten we te doen. Ik loop het water in. Mijn voeten zakken in het zand weg terwijl ik me  stevig moet verweren om niet met het water mee gezogen te worden. En voor me zie ik een muur van water op me afkomen. Ik  draai me om en laat het water op mijn rug uiteenspatten. Dat gebeurt nog twee keer.  Dan is het water minder hoog.  Als ik snel ben kan ik er doorheen zwemmen voordat zo’n hoge me weer grijpt en terugkwakt op het strand.  Gelukt. Ik ben er door heen en klauter aan boord!

We leren Charlotteville, haar bewoners  en gebruiken steeds beter kennen. Restaurantjes gaan op verzoek open, Gail’s is supergoed, ga vroeg lunchen bij Suckhole, een visser geef je een lift naar of van zijn bootje, lid worden van de bieb geeft internet toegang, wifi doet het wel of niet, roti bestel je op woensdag bij Lyda en eet je op vrijdag tussen 11 en 13.00u, limen is gezellig met elkaar een biertje doen op het strand, wining is heupwiegend dansen op muziek, een dominee houdt zijn kerkdienst urenlang in de openlucht, regenkans is groot dus altijd de bootluiken dicht doen;), een jamsessie is een aanrader om bij te wonen, kus betekent wiet, hasjrook maskeer je met wierook, gemorst beton van een bouwerij wordt slim gebruikt  door vissers om moorings te maken, muziek moet luid zijn, bacon is te koop tot het uitverkocht is, zo ook met eieren, verse groente is er op woensdag of vrijdag, dolfijnen zwemmen in de baai, vissen worden onderwater opgejaagd zodat ze bovenwater opgegeten worden door fregatvogels, lunchtijd tussen 12.00-13.00 is zeer oprekbaar, zelfgemaakt gingerijs is heerlijk en het allerbelangrijkste je begroet elkaar, maakt even een praatje en dat sluit je af met een hug of door even met de vuist tegen elkaar te tikken. En ga uit van D’unexpected.

Inmiddels is het eiland van kleur verschoten. Als een toverbal zijn de prachtige oranje gekleurde bomen veranderd in een aantal gele exemplaren. Een omgekeerde indian summer. Tijd om verder te gaan. Hoewel… we mogen blijven tot 15 september 2017… we twijfelen nog even. Nèh,  we gaan door. Op naar het onbekende, zeer goed beseffend wat we achterlaten.

Wensloos gelukkig

-Lenette van dongen-

 via Ina  op 5 april