RHAPSODY

Het vijfde,nee, het is het zesde land

Yes. Gastenvlaggetje nummer 5! John staat op het voordek en haalt het Spaanse gastenvlaggetje naar beneden en vervangt het voor de Portugese. Hoewel we alle tijd van de wereld hebben, hebben we  Spanje  verlaten om zoveel mogelijk de seizoensgebonden winden op te pakken.

Veel te snel, vind ik. Het is heerlijk in Spanje. Er heerst een heerlijke relaxte sfeer. De mensen  leven het leven, lijkt wel.  Langzaamaan zien we eind augustus steeds minder boten in de Spaanse Ría’s.  De boten die we kennen zijn al door. Ik krijg daar een opgejaagd gevoel van. “Moeten wij ook niet verder? Halverwege september in Lissabon zijn? Kan dat wel? Is dat niet te laat?”  Een soort weemoedigheid overvalt me. Het is geen heimwee maar plotseling  is er onrust in mijn lijf. Is het  aanstaand vertrek uit Spanje? Spanje achterlaten en uitkijken naar iets nieuws.  Ik denk ineens  aan thuis. Het leven daar wordt weer opgepakt. De school gaat weer beginnen. De vakantie is voorbij. Mijn neefje gaat alweer naar groep 3. Onze buurtbbq wordt georganiseerd. Tuurlijk, we krijgen lieve en leuke appjes om op de hoogte te blijven wat daar in Nederland gebeurt. Muizenkeuteltjes zijn gevonden in “onze” keuken.  Foto’s van opgeknapte kamers komen voorbij. Mijn tante zit in Canada. De wijn-en kaasavond bij de Kaagvereniging op de woensdagavond is weer als vanouds gezellig. We worden gemist. “Wij zijn er niet bij. Ik ben er niet bij,”denk ik.  Plots komt het verlangen om daar te zijn. Daar in Nederland. “En wat is dat daar dan? ” vraag ik mezelf af.  “Wat zoek ik thuis? Mijn thuis is nu toch de boot? Is het ons huis met veel  ruimte en een heerlijke douche? Nee,  dat is het niet. Ik besef me  dat het leven  van voor ons  vertrek dus “thuis” er nu  echt  niet meer is. Ook al ga ik naar daar, ik vind niet wat er was. Ons oude routines kunnen we niet oppakken alsof er niets is veranderd. Een onbestemd gevoel kruipt naar binnen. Mijn tranen  bedwingen valt niet mee. Ze komen zomaar.

De Isabelle en haar bemanning

“Het is nodig,” denk ik. “Ik heb het nodig”.  John heeft daar geen last van. Hij weet wat hij had en wat hij nu heeft. Hij slaat een extra arm me heen en  geeft me vaker een knuf. Ik weet niet of ik op de boot wil blijven of juist ervan af wil. En dan geheel onverwacht komt er een boot onze baai invaren. Het is de Isabelle. We willen net  ons anker ophalen maar voor hen blijven we. Ik leef weer helemaal op. Wat ontzettend leuk om hen weer te zien. Hop het bijbootje in om bij hen een kop thee te drinken. Dat kopje thee wordt een wijntje en voordat we het in de gaten hebben gaat de zon onder. Onze gesprekken gaan over onze zeilervaringen, over het leven op de booten over de veranderingen die we in korte tijd meemaken. “Verhuizen en ander werk zijn twee zijden van  dè  stressfactoren driehoek, ” hoor ik mijn zusje zeggen. “Een  kun je handelen en  twee veranderingen wordt  zwaar.” In korte tijd hebben we ons vertrouwde  en veilige huis verlaten en  ontslag genomen om een andere weg in te slaan. Elk afscheid betekent een nieuw begin;openstaan voor nieuwe ervaringen. Het andere is ook waar. Een nieuw begin betekent ook afscheid van het oude; loslaten en  ruimte maken. En dat valt zo nu en dan niet mee.  Dit gevoel  bespreken met gelijkgestemden lucht enorm  op. Het is bijzonder hoe een goed gesprek  mijn hoofd weer rustig krijgt.  Alles is weer op een rijtje gezet. In mijn hoofd waait  weer  een frisse Atlantische wind. Daar zit weer op de goed plek . De mensen die ik achtergelaten heb , zijn niet daar maar  weer hier. Daar waar ze horen te zijn: in mij.

Toeval of niet vandaag bij het schrijven van deze blog (22-09) staat er een bericht op NU.NL over juffervisjes. Tja, het is nu dus wetenschappelijk aangetoond dat Juffievis  last heeft van haar emoties!

Waar was ik? Oja, halverwege september in Lissabon zijn.  Is dat te laat? We kunnen  om een bijzonder leuke reden niet  meer terugkomen op deze beslissing. Want  mijn zusje komt naar Lissabon. Elk jaar hebben  we een zussenweekendje naar een warme stad in november. En dit jaar wordt het dus Lissabon. We slapen in onze eigen huis:Rhapsody. Maar eerst zullen we gaan zeilen. Dat vooruitzicht is zowel spannend als heerlijk! De eindeloze zee en een hemel die geheel vrij aan de horizon begint.

Aan de andere kant is de kust van Portugal.  De verhalen over de westkust  zijn over het algemeen niet zo positief. “Je kunt het beste zo snel mogelijk naar de Algarve varen.” We kunnen ons dat niet zo goed voorstellen met prachtige plaatsen als Porto en Lissabon aan deze kust. We willen dit zelf ondervinden  en stellen ons graag open voor datgene wat op ons pad komt. En de tijd is nu even aan onze zijde.

“Why run? It’s there. You”ll get there”

– Aboriginal vrouw uit de film Down to earth –