RHAPSODY

Tjeng! Kloink! Bam ! kling.Wij wisten het en toch is het een onaangename onderbreking van onze nachtrust. Het is 7.00u Engelse tijd. Op de bouwplaats wordt  weer hard gewerkt. Dat betekent ook dat het voor ons al 8uur Nederlandse tijd is.  Wij kunnen rustig aan doen want de stroom die ons sneller naar het westen zal verplaatsen, begint pas om 12.00u. De boten die de andere kant om gaan, willen weg. Helaas moeten ze wachten tot er genoeg water is. We liggen namelijk in de modder bij laag water. Boten die toch denken weg te gaan, liggen los van de kant en vast in de modder. Het zit maar 1 ding op en dat is rustig afwachten.

Solent

porthmouth

Na een plezierige zeiltocht komen we rond half 9 ’s avonds aan in Porthmouth aan. De haven kennen we. Vorig jaar was dit ons verste punt van de reis. Nu zijn we hier  binnen een paar dagen. We maken eten klaar en gaan vrijwel direct slapen.  De volgende dag gaan we naar de Newtown River.  Dat is een klein stukje verder. Zo’n 20 mijl op het eiland Wight. Het is belangrijk om daar minstens 2 uur na laag water aan te komen omdat er een drempel van 1,5m ligt. Vanaf nu is alles onbekend, nieuw en verder dan we ooit geweest zijn. We zeilen nu  al een paar dagen op het westelijk halfrond.

De rivier ligt vol met moorings. Wij zullen er ook 1 kiezen. Ik ben voorbereid; een lijn ligt klaar,mijn zeilpak heb ik aan. Ik  lig straks op de boordrand  om de lijn door het oog te halen van de mooring. Tenminste dat denk ik.  Die lijn zit natuurlijk in de knoop. Hoe harder ik probeer om hem eruit te halen des te meer het in de knoop raakt. En mooring pakken is een kwestie  van timing. Als ik klaar ben en  wil gaan liggen, zegt John: “Hier neem de pikhaak.  Je kunt  zo een lijn aan de mooring  zelf pakken.  En jawel..  bij de eerste poging heb ik meteen beet. De mooring lijn komt mooi mee omhoog en kan ik het om de kikker van de boot neerleggen. Vast!!

De rivier is een oase van rust. Het is  een natuurgebied.  Wat een verschil met een stad. Wij zijn op vakantie en relaxed. De havenmeester is een vriendelijke man . Hij legt ons uit waar we naar toe kunnen met onze bijboot. Hij wil ook direct contant geld zien. Oeps. In onze haast om weer te vertrekken uit een herrieachtige omgeving hebben we geen Engelse ponden gepind. Gelukkig heb ik precies genoeg overgehouden  van onze vakantie vorig jaar. Ik kan hem voor 2 overnachtingen betalen.  We krijgen een bonnetje uit een oud apparaatje dat ooit in een bus heeft gezeten.  “Geld halen kan in het postkantoor of in de pub” , opperde de havenmeester.

De oase van rust wordt langzaam gevuld met binnenkomende boten. En wordt langzaam geleegd door de uitgaande ebstroom.  Genietend van de ondergaande zon ontstaat naast ons plots een eiland.  Dat eiland wordt groter en groter.  En komt gevaarlijk dichtbij. “Hoe groot gaat het worden? Hoeveel water blijft er staan”, vraag ik me af.  Mijn bezigheid  de komende uren bestaat uit het  in de gaten houden  van de dieptemeter . Ik hou ook nauwlettend in de gaten of er weer een steen bijgekomen is. Als ik de dieptemeter weer op zie lopen, ben ik opgelucht. Vannacht kunnen we ontspannen slapen. Ik bedoel: vannacht kan  ik ontspannen slapen.John slaapt sowieso.

Als ik ‘s morgens vroeg uit het raampje kijk, zie ik een zeehondje zwemmen. En er liggen er twee op een droog gevallen stuk. Wat is de natuur mooi.

Vandaag maken we er een luie dag van. Het is een beetje somber en het waait aardig. We vermaken ons. Waarmee weet ik niet zo goed. We lezen wat, we kijken wat. We mogen  van alles en hoeven niks.   Dit luieren wordt verstoord doordat de twee boten naast ons gevaarlijk dichtbij liggen. Op de een of andere manier bewegen we  niet  op de dezelfde wijze.  John is toevallig op het dek. We stuiven allebei op de stootwillen af om ze aan de buitenkant  te hangen. We duwen de boten af en het gaat maar net goed. De buren zijn er niet. Die zitten in de pub.  Ook lijkt ons eiland nog groter en nog dichterbij te liggen dan gister. De havenmeester heeft ons gezien en zegt dat het allemaal  wel  goed komt.  Op mijn vraag of het met ons en eiland goed  gaat, zegt hij: “ You are totally safe.The island doesn’t move. If it is? You’ve drunk too much”

De volgende dag pompen we onze bijboot op en gaan  we naar de plaatselijke pub. Heerlijk gegeten. Bij het afrekenen wil ik extra geld pinnen omdat we nog wat nachten wilen blijven. Dat kan dus niet!  Tja,  dat betekent dat wij moeten vertrekken. De volgende plaats is Yarmouth. Niet zo ver. 5 mijl. Een uurtje varen en het is mooi weer.  Het tij loopt nog mee. Wel wat tegenwind. Ik heb de havenmeester nog geprobeerd  over te halen maar nee.. geen geld geen plek.

Eenmaal buiten waait het wat harder dan wij  ingeschat hebben. Het loopt maar windkracht 8 en dat pal tegen. Golf op en golf af naar Yarmouth.  Als ik dit van te voren geweten had..

Yarmouth is een leuke plaats met nog een originele houten pier, een kasteeltje en heel behulpzame havenmeesters. Wij zijn hier 3 nachten gebleven.  Deels om nu dit mooie eiland te bekijken en deels omdat wij flinke tegenwind zouden hebben. En we hebben de tijd.  Mijn oudste zus is helemaal weg van dit eiland. En we snappen nu waarom.    De hobbel on en hobbel off bus brengt ons op allerlei bijzondere plekken. Zo is  er een strand met verschillende kleuren zand door verschillende aardlagen die opgestuwd zijn. De  witte kliffen aan de zuidzijde  zijn prachtig. We kijken uit op The Needles. Dit stuk water kan  heel ruig zijn  als de wind hard uit het zuidwesten komt. Hopelijk kunnen wij  hier langs varen als we gaan vertrekken.

Woensdag 13 juli vertrekken  we om half 6 ’s morgens richting Falmouth. Het vertrekpunt om de golf van Biskaje over te steken.

“We are surrounded by wonders when we have the eyes to see them.”

-Ernst R Hauschka-