RHAPSODY

Met mijn rugzak op mijn rug en de camera aan luister ik naar de geluiden  van het regenwoud. Ik verbaas me telkens weer hoe mooi de natuur is gemaakt. Een chaotisch groene  wanorde en tegelijk is alles in perfecte harmonie met elkaar. In de verte hoor ik een bui aankomen. De wind neemt iets toe en regendruppels vallen hoorbaar op het bladerdek. “Een tropische bui is  zo weer over,” denk ik opgewekt. “Of de regenjas pakken? John wil jij je paraplu?” Ik doe mijn regenjas toch maar aan en de regenkap over de rugzak. “Tjonge, die bui blijft stevig aanhouden.” Grote dikke warme druppels vallen door het gebladerte heen. Met z’n vieren lopen we stug door. “Het houdt zo op, toch?” Dat doet het dus niet. Mijn schoenen horen waterdicht te zijn maar  tegen zoveel vocht van bovenaf zijn ze niet bestand. Binnen de kortse keren loop ik te soppen in mijn schoenen.Onder een boom blijven we staan.

Niet dat het ons helpt om droger te blijven. Water sijpelt tergend langzaam in mijn nek . Mijn broek wordt door het druipende rugzakwater nat en doornat. We wachten 5, 10 min misschien een kwartier. Onder onze voeten ontstaat een kolkende rivier  in het klein. Onvoorstelbaar dat in zo’n korte tijd de berg  liters water te verwerken heeft. Een voordeel van zo’n aanhoudende bui is eenmaal nat  je  niet natter kan worden. Op de terugweg  zet ik mijn voeten telkens neer in een pad van water dat de snelste weg naar beneden  zoekt. Het liefst in het diepere gedeelte.  Ik voel  het inmiddels warm geworden water tussen mijn tenen doorgaan.

Er zit inmiddels net zoveel water in als om mijn schoen. Links en rechts van het paadje ontstaan mini watervallen. En het deert me niks. Elke stap zet ik lachend neer. Ook dit is de Carieb. Druipnat tot aan mijn onderbroek komen we bij de auto aan. Uit mijn schoen komt een plons water. Mijn sokken kan ik uit wringen net als de rest. John start de auto.“Airco en de verwarming maar aan doen,” zegt hij vrolijk. We knikken alle drie soppend in onze stoelen.  Gauw op weg naar een droog comfortabel restaurantje.

Martinique is verrassend Frans. De Europese invloed is duidelijk zichtbaar. Lijnbussen, glooiende weideheuvels, verkeersborden en goed onderhouden wegen doen ons denken aan Frankrijk. De buitenwijken van Fort de France staan vol met appartementencomplexen, malls en supermarchés. Mensen lopen met in papier verpakte stokbroden onder hun arm. De sfeer is anders, Westers, gewoon Frans bijna zoals in Frankrijk. Het is onze tweede dag met de huurauto en zijn samen met de Zanzibar op stap. Ons eindbestemming Mount Pelée is in een zware nevel verborgen. De temperatuur is gezakt naar 23 graden. “Truitje bij je?” Een straffe,natte mistige wind waait over het onzichtbare landschap.  “Thee en koffie dan maar?”  “La soleil laat het voor vandaag afweten,” zegt de dame van het bedompte restaurantje. Dappere toeristen verdwijnen met hun poncho’s in de mist. Wij gaan terug naar het lager gelegen regenwoud om daar dus te wandelen.

De eerste dag zijn we via het westelijke deel van het eiland naar de buitenwijk van Fort de France gereden.

En geëindigd bij de Decathlon met maar 1 doel : een kayak kopen. (Een beetje voor Johns verjaardag). Dat is gelukt kan ik wel zeggen. Het gaf wat gedoe bij de kassa omdat de riante korting die verkoper ons beloofd had niet op het kassabonnetje terecht kon komen. En het verschil wel door ons betaald moest worden. Items die bij de actie hoorde, hoorden er toch niet bij… Nou ja, lang verhaal in kort: we hebben uiteindelijk een leuke deal en zijn een mooie kayak rijker. Nu kunnen we op elke ankerplaats buitenspelen. En dat is  leuk. En nat! Maar dat geeft niet; het droogt wel weer op!

Hé, ga je mee verdwalen. Ik weet de weg.

-Loesje-