RHAPSODY

 Verloren hangt ons brommertje aan de reling van de grannybar. Het ondergaat een inspectieonderzoek en een reguliere onderhoudsbeurt. Een lap houdt eventuele rollende losse onderdelen binnenboord. John kijkt de carburateur volledig na, maakt hem schoon en  ververst de olie. In St George liep tie al niet zo lekker. Onverwachts kon het motortje afslaan en wilde daarna slecht starten. Al rochelend en sputterend bracht dat ding ons uiteindelijk wel waar we wilden zijn. Het hield het weliswaar net aan vol. Na de welverdiende onderhoudsbeurt op Bonaire liep tie weer lekker te tuffen. Hoe anders is het nu. Zijn we net lekker weg op het Spaanse water richting onze buren, weigert tie acuut. Zonder waarschuwing. Gewoon stil. Geen enkel teken van leven. John kan trekken aan het trekkoord wat hij wil maar het blijft stil op wat geprut na. Dus daar hangt tie weer. Aan de grannybar en onderhevig aan John kritisch blikken. De carburateur wordt nogmaals schoongemaakt. De bougie eruit gehaald en bekeken. Die lijkt nog prima en vonkt. Maar starten ho maar. De volgende ochtend helpt de buurman van de Zeezwaluw. Hij heeft een speciaal reinigingsmiddel Carb Clean waarmee al het vuil, zelfs het kleinste deeltje, weggespoeld wordt. Maar nee. Niks. Ook de buurman kijkt kritisch naar de carburateur. “Het kan de bougie toch niet zijn?” “Nee, die vonkt.” Helaas hebben we geen reserve bougie om het voor de zekerheid te controleren. De buurman ook niet. Maar dat kan het niet zijn want die vonkt. Ik probeer alvast een afspraak te maken met de mercurydealer Caribbean Nautical. Ik krijg te horen dat ze het heel druk hebben en pas volgende week vrijdag tijd hebben. Een hele week zonder wordt een opgave. Een bijbootje met werkende motor is als een auto. Het is ons vervoersmiddel om vanaf de ankerplaats overal te komen. Om afval weg te brengen. Om boodschappen te doen. Om naar medezeilers te gaan. Om voor wat voor reden dan ook van de boot af te kunnen. Het bootje met motor is onmisbaar. Het alternatief is roeien. Dus peddelen we, eh John peddelt, vrolijk naar de Pier voor een “Captains Dinner”. Daar ontmoeten we de waterman. (hij brengt vers drinkwater naar je boot) Hij wil ook weleens kijken. Morgen. Negen uur. Na het eten sleept de bemanning van de Pimentao ons bootje en brengt ons tegen de wind in naar onze slaapplaats. Liggen we net lekker in bed bedenkt John dat hij toch nog eens die bougie wil nakijken. Dus hup het bed uit. Bootje laten zakken. Allebei in het bootje. Kap open en die bougie controleren. In het donker is het namelijk beter zichtbaar. Ik trek aan het trekkoord. John houdt de bougie tegen het motorblok aan. Er springt geen vonkje over. “Is het toch de bougie?” Morgenochtend gaat John naar die waterman en ik naar de dealer voor een bougie. Een kwartier nadat weer in bed liggen, zegt John: “Natuurlijk deed tie het niet want de dodemansknop zat er niet in.” “Ook al is die bougie het niet. Ik ga toch naar de mercurydealer om een reserve te halen.”

Zo sta ik gewapend met een foto van de bougie bij de dealer. “Nee, deze bougie hebben we niet. Probeer het maar bij de Yamaha dealer een aantal km verderop.” Ik vraag of ze echt geen tijd hebben om onze motor na te kijken. Ik heb gister gebeld. “O, het gaat maar om een kleine motor? Ja, hoor dat kan wel. Breng hem maar meteen. Ik heb nu tijd.” “Direct terugkomen, seriously?” Ik zie mijn te volgen weg voor me. Eerst een uur wachten op het shoppingbusje om mee terug te rijden naar het Spaanse water. Dan een lift regelen naar onze boot want vanmorgen mocht ik meevaren met de Zeezwaluw. John de motor weer op laten halen bij die waterman en uitleggen dat er nu wel een gaatje is in de agenda van de dealer. De reguliere bus van half 12 pakken. Als alles mee zit, kunnen we die net halen. En als laatste van de bushalte met de motor lopen naar de dealer. Ik reken het de man voor. “Het is nu 9.00u. We kunnen er niet eerder dan 12.00uur zijn. We moeten namelijk met de bus. Twaalf uur mag van hem ook.

Na veel gesjouw zitten we inderdaad in de bus van half 12. Mèt  motor. We stappen uit bij de bushalte en moeten dan zeker nog zo’n 500m lopen. Dat ding is niet zozeer zwaar maar onhandig om te tillen. We proberen het met z’n tweetjes. Dat is geen succes. Dus draagt John hem alleen. Hij tilt, stopt, tilt, stopt, tilt, stopt, tilt.

Rond 12uur staan we eindelijk voor de monteur. Hij draagt John op om ons motortje in een ton met water te hangen. John vertelt wat hij al gedaan heeft. De man controleert de bougie. Hij draait hem n paar keer. “Nee, die kan het niet zijn,” zegt hij. Hij gaat zijn best doen om vandaag het gemaakt te hebben. “Anders maandag.” Wij blijven plakken bij de winkels in de hoop dat we voor vijven een telefoontje krijgen en de motor vandaag weer mee kunnen nemen. We eten een heerlijk lunch in de supermarktkantine. De winkel struinen we af  op zoek naar lekkere en lang houdbare producten waar we de boot mee vol gaan stoppen. Daarna naar de op=op winkel. Een tas vol spullen gaat er met ons mee. Net als ik de Chinese supermarkt wil bekijken, gaat de telefoon. De motor is klaar! Oorzaak: een kapotte bougie! En mijn verbazing is nog groter als blijkt dat ze deze bougies gewoon op voorraad hebben. Nou ja! Het had een hoop gesjouw gescheeld als ze die vanmorgen gewoon hadden verkocht. Als ik hem dat netjes vertel, haalt hij nonchalant zijn schouders op.

Terwijl wij geduldig wachten op de bus, komt er een man op ons af. “Willen jullie meerijden? Jullie kunnen wel een lift gebruiken, zie ik.” “Ja, graag.”Het is een zeiler die ons als medezeilers herkent. Hij neemt ons mee in zijn auto naar de Vissersmanhaven aan het Spaanse Water en stopt vlak voor ons bijbootje. John hangt de motor op zijn vertrouwde plek. Hij draait de kraantjes open, plaatst de dodemansknop en trekt aan het trekkoord. Tádaáh! Het loopt weer als een zonnetje. En een reservebougie is toegevoegd aan de bak met reserveonderdelen! (Nu natuurlijk nooit meer nodig)

The bougie or not the bougie. That’s the question.