RHAPSODY

“Komt ze er al aan? Ze hoeft geen bagage op te halen  dan kan ze hier snel zijn.” John en ik staan op het vliegveld van Lissabon te wachten op Eline, mijn zusje. We hebben het hele vliegveld  verkent: van terminal 1 naar 2 en weer terug. En we zijn op tijd! Dat ging niet vanzelf. We wisten dat er een aerobus rijdt van de stad naar het vliegveld . Hij zou stoppen op het grote plein Comercio. Maar ja waar? Dat plein is behoorlijk groot. We lopen naar een soort busstation en vragen daar verder. Een  vriendelijk chauffeur wijst terug en een echt vriendelijke chauffeur tekent een plattegrondje en legt  in het Portugees uit waar  we  moeten zijn. “Ada, de bus rijdt voorbij!” roept John. Ik gris nog net niet het papiertje uit de man zijn handen  om vervolgens te rennen naar de halte. Het is namelijk al over vijven en Eline landt om 18.00uur. Helaas we missen die bus. Zenuwachtig sta ik te wachten op de volgende bus. In de bus hebben we af en toe wifi omdat we ergens stil staan in de stad en een signaal oppikken. We  houden Eline zo op de hoogte waar we zijn.

“Jaah! Daar is ze.” Ik maak een vreugdesprongetje. Het is onvoorstelbaar leuk dat ze er nu is. Bij ons thuis op Rhapsody. Wij hebben weken er over gedaan om hier te komen. Eline in een paar uur. Zo ver zijn we dus helemaal niet van Nederland verwijderd. Het voelt echt of wij hier al tijden zijn en Eline wegwijs kunnen maken in “ons” nieuwe woonomgeving. Wij hebben hier tenslotte al 2 dagen rondgelopen. Ergens midden in de stad stappen we uit. Het is een drukte van een jewelste want precies vanavond start het nieuwe modeseizoen. Overal worden ballonnen, drankjes, lekkernijen  en MM’s uitgedeeld. De winkels zijn tot laat open. We komen bij romantische uitzichten, de trammetjes en lift. Het lijkt net een groot attractie park. Je koopt 1 kaartje en je kunt mee. De rijen horen ook bij een attractiepark.  Er zijn zoveel toeristen en  de beruchte tram 28 zit vol. Als het je  al lukt om in te stappen,  stap niemand er meer uit. Anders kom je er niet meer in. Daarna stappen we in de trein naar Cascais. Daar ligt Rhapsody in een flamboyante haven. In Cascais zijn we nu al een dag 5 en hebben hier  eerst geankerd in de baai. Cascais is een liefelijk badplaatje en heeft alles wat je maar wilt. Ze organiseren van alles. De drie dagen dat Elien hier is, zijn lekker vol gepland met allerlei activiteiten. Dit weerhoudt ons er niet van om  nog een wijntje te nemen en te vieren dat ze er is.

‘s Morgens nemen we  de bus en stappen uit bij Cabo do Roca. Dit is het meest westelijke punt van het Europese continent. We maken een wandeling door het prachtige landschap. Er staat een stevige wind.

Samen staan we  hier te  kijken over de oceaan. Bij de kaap  waar we een paar dagen eerder gezeild hebben. Het is zo leuk om dit te delen en te laten zien. Het blijft bizar dat we hier gekomen zijn met onze eigen boot. Vandaag is het rustig op het water. Geen zeil te zien. Men heeft blijkbaar goed naar de gripfiles gekeken en ingeschat dat het vandaag bijzonder ruig is op het water.

’s Middags komen  we in Sintra. In deze omgeving is veel te zien. We beperken ons tot  het Palacio da Pena.  We kijken onze ogen uit.    Het is groot en hoog. Het kleurgebruik is heftig maar past zo  bij

de tegeltjes dat het klopt. De architect heeft veel fantasie gehad en zou zo een project voor de efteling kunnen maken.Het is echt een heel bijzonder  en uniek paleis. De tuinen er om heen zijn grandioos in grootte en in verscheidenheid. Eline en John zijn even Koning en Koningin als ze op de troon zitten van de koningin met uitzicht op het paleis.

Zaterdag gaan Eline en ik alleen op pad naar Lissabon. We hebben een route uit  een reisboekje en al gauw laten we die maar los. Lissabon en waarschijnlijk elke stad kun je op 2 manieren beleven. Of je gaat alle bijzondere gebouwen en pleinen af en je hebt Lissabon niet beleeft. Of je laat je leiden  door je intuïtie. We kiezen voor het laatste. Zoek rust in de drukte and do-as-the-lisbon do. We kiezen een mooi pastelarias uit. Een soort snackzaakje met veel verschillende lekkernijen. De zaak zit vol met locals. Wij passen er mooi tussen met onze zoete taartjes. We slenteren langs pleinen en door straten. En dan bij toeval nemen we een steegje dat uitkomt op bredere trappen met daaraan een cafeetje en muzikant die een gitaar bespeeld. Op de trappen zitten mensen met een drankje. We besluiten hetzelfde te doen. Een heerlijk glas wijn en eerder gescoorde cashewnootjes  gaan we erbij zitten. Aan de overkant is de muur prachtig beschilderd. Meer is er niet nodig om Lissabon door je aderen te laten lopen…Naast sightseeing moet er natuurlijk ook geshopt worden. Met die laatste geslaagde activiteit gaan we terug naar Cascais. Daar sluiten we  het veeeel te korte weekendje mee af.. ..

Helaas nemen we  om 14.00u de trein naar Lissabon om weer naar het vliegveld te gaan. Dit keer om Eline weg te brengen. “Niet te veel aan denken.”Ik wil vrolijk afscheid nemen. Dat gaat goed tot de allerallerlaatste knuffel….

“Absence makes the heart grow fonder”