RHAPSODY

“Hi there!” Ik zwaai en lach naar de supper die achter onze Rhapsody voorbij komt. Ik zit buiten in de kuip ons blog te schrijven. Vaag in mijn ooghoek zie ik ook ons bijbootje. Het duurt een paar seconden voordat mijn hersenen het beeld goed registreert en ik schrik behoorlijk. Ik kijk vlug naar de kikker en zie geen lijn!! “ Aaah, ons bijbootje is los!!”.Ik spring op, gebaar en stamel wat geluiden. “Is it yours?” vraagt de supper. “Yes!!”roep ik uiteindelijk. De man valt van zijn sup, klautert er weer op en gaat achter onze Rapsodiegaat aan. De gehele dag is er geen zuchtje en nu alsof de duvel er mee speelt, wakkert de wind flink aan. Ik zie ons bootje in een rap tempo kleiner en kleiner worden. Ik spring uitgelachen door John het water in (gelukkig-heb-ik-mijn-bikini-aan). Ik zwem zo snel als ik kan erachter aan. Onelegant klim ik even later aan boord van ons bijbootje terwijl de vriendelijke man het voor me vast houdt. Langzaam roei ik terug. Het voelt alsof ik een weggelopen kind weer veilig thuis breng. Rapsodiegaat ligt weer vast, muurvast met driedubbele knopen. Dat zal m leren!! Of ik…

Trots hangt het wit-blauw-gelegastenvlaggetje te pronken aan stuurboord in het want tegen een strakblauwe hemel. Het is de vlag van de Canario’s. We zeilen hier hoppend van ankerplek naar ankerplek en van eiland naar eiland. Het is alsof we een lang weekend van eilandje naar eilandje zeilen op de Kagerplassen. Ooit zijn John en ik daar samen begonnen in een open zeilbootje. Moet je ons zeilgebied nu eens zien. Ach ja, het is maar met welk kader je het bekijkt; in de pilot Atlantic Islands passen al die eilanden op een half A4tje.

We zijn via de zuidkust van Lanzarote, naar isla de lobos en Fuertaventura gegaan. Isla de Lobos is een piepklein eilandje met een eigen vulkaantje, kraakhelder water en een heuse lagune om te snorkelen. De oceaangolven scheuren vlakbij voorbij maar precies hier worden ze afgezwakt door een grote zandbank. Elke ochtend als het nog windstil is loop ik een rondje over het dek. Elke ochtend laat ik me opnieuw blij verrassen hoe helder het water is.

We liggen voor nu anker bij Corralejo net ten noorden van Fuertaventura. Dat het hier niet altijd mooi weer is hebben we ontdekt. We nemen hier tijdelijk afscheid van Blue Dream en Zanzibar met een high tea. We willen nog wat boodschappen halen bij de Duitse delicatesse bakker. Vlak voor we weggaan zetten we een raam open (doen we normaal dicht, laten we de laptop staan op tafel (leggen we normaal weg vanwege het eventuele van tafel afschuiven) We zijn nog niet koud aan wal of het gaat regenen. Wat te doen? John gaat toch maar terug. Liever een nat pak dan een kapotte laptop! Na alle bakkers hun lekkerste koeken afgenomen te hebben keren we weer terug, weer regen , weer een nat pak voor John en dit geval ook voor mij. De high tea is in de stralende zon. Het hammetje wat we bij vertrek als noodrantsoen hebben meegekregen, is hierbij soldaat gemaakt.

Tenerife wordt het 5^e eiland die we gaan bezoeken. Even was er twijfel vanwege de van-horen-zeggen grote hoeveelheden kakkerlakken op dit eiland en vooral op de steigers. Gewapend met kakkerlakgiflokdoosjes, kakkerlakplakdoosjes en anti-kakkerlakspuitbus zijn we er klaar voor.(Later lees ik in een aantekening op een vertrekkersdag dat haarlak ook werkt!) Tegen de middag halen we het anker op. Vroeg weg is niet noodzakelijk. Het is 130 mijl varen en zullen daar zo’n 24 uur overdoen. Fuerta Ventura laten we verder dus voor wat het is en gaan door.

De wind is sinds vandaag zo’n 12 knopen uit het noordoosten. Na al die regenbuien van gister is het vandaag weer helder. Aan het eind van de middag en nacht zal de wind aantrekken naar de 20. Als we op tijd reven, hebben we een prachtige tocht. Rond 19.00u dooft het licht langzaam uit. De hemel kleurt roze met zacht blauwe wolken. De eerste sterren verschijnen. Ook de maan staat al vier aan de hemel te pronken. Geleidelijk wordt het donker en vult de avondhemel zich met sterren. Als de maan onder gaat, blijft er een pikzwart doek hangen met minuscule kleine gaatjes waar het licht doorheen piept.  Als kleine ledlampjes. Aan de horizon zie ik een rode gloed. Ik verbaas me dat de zon zolang na gloeit tot ik besef dat de plek waar die ondergegaan is en deze rode gloed niet overeenkomt. Ik kijk op de plotter. Ik kan me niet voorstellen maar het is echt zo. Deze gloed is door mensenhanden ontstaan. Wij zijn zo’n 40 mijl bij Gran Canaria vandaan. Een kaart heb je niet meer nodig. Gewoon in de richting van deze gloed varen en je komt in Las Palmas. Het is me vreemd de donkere lucht en donkere zee te zien en deze lichtvervuiling. Een paar uur later zie ik opnieuw een gloed. die van Sante Cruz op Tenerife. Ik vraag me af hoe groot die steden moeten zijn op deze kleine eilanden. We hebben een behoorlijk snelheid. De snelheidsmeter tikt regelmatig de 8 knopen aan. Als we in dit tempo door varen, komen we alsnog in het donker, zo rond 5.00uur aan. Aan de avond hemel zie ik een vallende ster. En later ook 1 aan stuurboord. Er is geen sprake van twijfel bij mij of ik hem wel of niet gezien heb. Een paar seconde zie ik een witte felle streep die langzaam verstuift. Het vormt een schril contrast tegen de inktzwarte nachtelijke hemel. Ik vraag me af of er veel meer gevallen zijn. Is het toeval dat ik net nu omhoog kijk en ze zie. Of is het juist nu omdat ik omhoog kijk. Ik betrap mezelf erop dat ik ze zie als magische tekens. Zijn het boodschappen en wel 2? Het bemoedigt me,het gerust me in ieder geval. Ik vertrouw nog meer op een veilige aankomst. Tegen de ochtend als ik na mijn wacht uit bed kom, varen we langzaam bij de kust van Tenerife. De wind is afgenomen waardoor we nu rond 7à 8 uur aankomen. Tegen de bergwand zie ik een gloed van licht. De verlichting van de huizen vormen net een lavastroom die van de berg afstroopt. Sante Cruz is echt mega groot met hoge gebouwen. Het is niet zo gek dat dit al van verre waarneembaar is.

In de haven zijn mensen druk in de weer. Boten worden bevoorraad, nagekeken, uitgeplozen, besproken, opgeruimd, overlegd, geklust, geverfd, gesmeerd, gerepareerd. En dat allemaal voor de grote oversteek. De vertrekkersenergie is duidelijk waarneembaar. We ontmoeten oud bekenden, elkaar ergens onderweg kwijtgeraakt en nu weer voor even samen.

We huren 3 dagen een auto en rijden naar boeiende plekken. Feeërieke vochtige bossen en gort droge maanlandschappen. Als we uitstappen is het stil. Helemaal stil. Het is raar alsof er natuurlijke oordoppen in mijn oor gestopt zijn. Alles klinkt zachter. Hier hoor je een drukkend niets. Op vogeltjes na of wat geruis in de bomen. Een verademing na alle verkeersgeluiden van de stad. Dag en nacht gaat het gebrom maar door van auto’s en veerboten. De natuur is van zo’n schoonheid dat ik het nauwelijks kan bevatten. We rijden twee via verschillende wegen naar El Teide waardoor we deze perfect gevormde vulkaan van bijna 4000m hoog van alle kanten kunnen bewonderen. De lagere gelegen gebieden aan de kust zijn vol bebouwd met gebouwen in allerlei maten en kleuren. Tenerife is een gespleten persoonlijkheid; prachtig en lelijk. Prachtig vanwege de ongerepte en desolate natuur. Lelijk door alle gecultiveerde activiteiten van de mens. Op enkele pareltjes van oude stadskernen na.

“Het is vinden wat niet kon worden gezocht, omdat het pas bestond op het moment dat het gevonden werd.”

-Frans Thomése-